Τα ριμέικ του ελληνικού σινεμά…

Δεν είναι λίγες οι φορές, στο ξένο κινηματογράφο, που τα ριμέικ κατάφεραν μέσα στα χρόνια να ξεπεράσουν τον original εαυτό τους. Στο Χόλιγουντ υπάρχει η ευρέως αποδεκτή άποψη πως τα μόνα ριμέικ που αξίζουν είναι αυτά που βασίζονται σε ταινίες που δεν έκαναν επιτυχία. Στον Ελληνικό κινηματογράφο λίγα είναι τα ριμέικ που κατάφεραν να ξεπεράσουν την ταινία στην οποία βασίστηκαν, τα περισσότερα δεν υπήρχε λόγος να γίνουν. Αν και κάποιοι δημιουργοί νέων ριμέικ στον εγχώριο κινηματογράφο προχώρησαν στη διασκευή κλασικών αριστουργημάτων με τη δικαιολογία πως η κάθε νέα γενιά χρειάζεται μια δική της εκδοχή πάνω σε μια ταινία για να μπορέσει να ταυτιστεί.

Το κοινωνικό μελόδραμα «Οι απάχηδες των Αθηνών» (1950) του  Ηλία Παρασκευά και της Ολύμπια Φιλμ είναι το πρώτο ριμέικ του Ελληνικού κινηματογράφου. Η ταινία, η οποία είναι κινηματογραφική διασκευή της ομώνυμης οπερέτας των  Γιάννη Πρινέα και Νίκου Χατζηαποστόλου, γυρίστηκε για πρώτη φορά το 1930 από τον Δημήτρη Γαζιάδη.

Στις 22 Ιανουαρίου 1915 στον κινηματογράφο «Πάνθεον» της πλατείας Ομονοίας (Πανεπιστημίου 73) κάνει πρεμιέρα η πρώτη ελληνική ταινία μεγάλου μήκους, η «Γκόλφω». Σαράντα χρόνια μετά η Φίνος Φιλμ παρουσιάζει  μια νέα έκδοση και εκδοχή του ειδυλλίου του Σπυρίδωνα Περεσιάδη, με τελείως διαφορετική μορφή, αυτή τη φορά, εξαιτίας της ηχητικής μορφής της ταινίας, που υπήρξε καθοριστική για την αποδοχή και απήχησή της στο κοινό. Η «Γκόλφω» του 1955(με την Αντιγόνη Βαλάκου) σπάει τα ταμεία. Η ταινία «Ο Αγαπητικός της βοσκοπούλας»(1932) των Δημήτρη Τσακίρη και Ηλία Παρασκευά κατέχει το ρεκόρ με τα περισσότερα ριμέικ. Διασκευάσθηκε με τον ίδιο τίτλο άλλες τρεις φορές με πιο αξιόλογη τη ταινία του Δημήτρη Δαδήρα(1955) με πρωταγωνίστρια την Αλίκη Βουγιουκλάκη, στη δεύτερη κινηματογραφική της εμφάνιση.

Από τα πλέον αξιόλογα ριμέικ του ελληνικού σινεμά ήταν οι διασκευές τεσσάρων ταινιών των χρόνων του 50 με τον Βασίλη Λογοθετίδη: «Ένα βότσαλο στη λίμνη» (1952), «Σάντα Τσικίτα»(1953), « Δεσποινίς ετών 39»(1954) και «Δελησταύρου και υιός» (1957).Και οι τέσσερις ξανα γυρίστηκαν στη δεκαετία του 60 από τον Κώστα Καραγιάννη, με πρωταγωνιστές το Λάμπρο Κωνσταντάρα και τον Κώστα Χατζηχρήστο (το «Σάντα Τσικίτα»). Το «Δελησταύρου και υιός» ,στο ριμέικ με τον Κωνσταντάρα το 1965 θα πάρει τον τίτλο «Υιέ μου, Υιέ μου», ενώ το 1972 το ίδιο στόρι,στην θηλυκή έκδοση όμως, θα γίνει ξανά ταινία από τη Φίνος Φιλμ με το τίτλο «Ζητείται επειγόντως γαμπρός».

Άλλα αξιόλογα ριμέικ είναι το «Γαμπρός από το Λονδίνο» (διασκευή της ταινίας «Παπούτσι από τον τόπο σου»), ο «Απίθανος» (βασισμένη στο φιλμ «Ο καλός μας Άγγελος») και ο «κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται» (τελευταία ταινία της Φίνος Φιλμ, διασκευή από το στόρι της παλαιότερης «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται»). Το 1967 ο κινηματογραφικός οργανισμός «Καραγιάννης – Καρατζόπουλος» γυρίζει το ριμέικ του «Το γέλιο βγήκε απ' τον παράδεισο». Μια ανούσια διασκευή παλιότερης ταινίας με διαλόγους κάτω του μετρίου. Το καλύτερο ριμέικ  του ελληνικού κινηματογράφου, που κατάφερε να ξεπεράσει την αρχική ταινία είναι το «Θύμα» του Ντίνου Δημόπουλου. Είναι από τις σπάνιες φορές που το ίδιο σενάριο γυρίζετε δύο φορές μέσα σε δύο χρόνια. Το 1968 ο Κώστας Καραγιάννης παρουσιάζει τη κωμωδία «Πατέρα κάτσε φρόνιμα», ελαφρά διασκευασμένο από τον ίδιο σεναριογράφο, το Λάκη Μιχαηλίδη, το 1969 θα γίνει το «Θύμα». Τον ίδιο χρόνο, ο Θανάσης Βέγγος μεταφέρει στην οθόνη ,για μια ακόμη φορά, το θεατρικό έργο των Νίκου Τσιφόρου και  Πολύβιου Βασιλειάδη «Το έξυπνο πουλί». Η πρώτη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη είχε γίνει το 1961 από τον Ορέστη Λάσκο. Η ταινία του Βέγγου παίρνει το τίτλο «Ποιος Θανάσης»…και σπάει τα ταμεία. Ξεχωριστή θέση κατέχει και η πασίγνωστη ταινία «Το στραβόξυλο» με τον  Γιάννη Γκιωνάκη, ριμέικ του ομώνυμου έργου που γυρίστηκε το 1952 με τον μεγάλο κωμικό του θεάτρου Βασίλη Αργυρόπουλο στη μοναδική κινηματογραφική του εμφάνιση. Στο αρχικό αυτό έργο ο ίδιος ο Γκιωνάκης έπαιζε τον αρραβωνιαστικό και η Μαρίκα Νέζερ την σύζυγο. Η ταινία του 1962, «Η μεγάλη θυσία», είναι ριμέικ της ταινίας  «Το παραστράτημα μιας αθώας», που γυρίστηκε τρία χρόνια νωρίτερα.

Οι πιο πρόσφατες διασκευές παλιών κλασικών ταινιών είναι: "Ο Ηλίας του 16^ου"(2008), "Ζητείται Ψεύτης"(2010), "Οι Γαμπροί της Ευτυχίας" (2015), "Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα κι ο κοντός"(2015) και "Ο Θησαυρός"(2017). Ριμέικ που είναι αδύνατον να σταθούν στο ύψος και την ποιότητα των παλαιότερων παραγωγών. Η κακογουστιά και η προχειρότητα κυριαρχούν απόλυτα, και στις πέντε ενώ οι σύγχρονες σεναριακές προσθήκες μόνο κακό κάνουν στα κλασικά αριστουργήματα μεγάλων δημιουργών.

Κάπως έτσι καταγράφηκε η μόδα των ριμέικ στις σελίδες του ελληνικού κινηματογράφου. Ελπίζω να σταματήσει εδώ αφήνοντας στην άκρη μοναδικά σενάρια και διαμαντένιους ρόλους  να υπάρχουν στη συνείδηση του κινηματογραφόφιλου κοινού όπως τους αξίζει!!!

Η Ζωζώ Σαπουντζάκη και ο Κώστας Βουτσάς στην ταινία "Το Θύμα"(1969), ριμέικ του φιλμ "Πατέρα κάτσε φρόνιμα".