Χρήστος Λεοντής:Ραντεβού με μια άγνωστη (1968) ανέκδοτο OST

Για κάποιους είναι μια αισθηματική ταινία, για άλλους ένα δικαστικό δράμα και για μερικούς ένα καλοστημένο θρίλερ. Εγώ θα τη τοποθετούσα μέσα στις 100 καλύτερες ταινίες από καταβολής του ελληνικού κινηματογράφου.Το «Ραντεβού με μια άγνωστη» γυρίστηκε το 1968 από τον οργανισμό «Δαμασκηνός – Μιχαηλίδης» σε σενάριο Πάνου Κοντέλη και σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ταινία με κεντρική ηρωίδα μια νεαρή γυναίκα η οποία κατηγορείται για το φόνο του εραστή της και προφυλακίζεται. Ο Βασίλης Γεωργιάδης είναι από εκείνους τους σκηνοθέτες που είναι μια "σχολή" από μόνος του. Με μοναδικό ίσως τρόπο εμβαθύνει και ψυχογραφεί τους ήρωες του, κυρίως την ηρωίδα του φιλμ. Η Έλενα Ναθαναήλ ωραιότερη από ποτέ, ζωντανεύει τη γυναίκα του εισαγγελέα μίας επαρχιακής πόλης,της οποίας η παράνομη σχέση με έναν ερημίτη ζωγράφο, εξελίσσεται σε εφιάλτη, όταν ο εραστής της παρουσιάζει ψυχολογικά προβλήματα και αρχίζει να την καταδιώκει. Η ερμηνεία της θα της χαρίσει το βραβείο Α΄ γυναικείου ρόλου στο  Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης καθώς κατορθώνει να υποβάλλει στον θεατή τη "βαριά" ατμόσφαιρα που επικρατεί στο σπίτι με το σύζυγό της.Τα πλάνα της ταινίας γοητεύουν και τον πλέον απαιτητικό θεατή, ιδιαίτερα όταν η Έλενα  ξαπλωμένη στο κρεβάτι πάνω από το μικρό πικάπ με τα δισκάκια εκμάθησης  της Αγγλικής γλώσσας μαγεύει το κοινό κερδίζοντας μια θέση στο ανθολόγιο του ελληνικού σινεμά.

Το περίεργο με τη ταινία είναι ότι ο μύθος κινείται στην επαρχία, χώρος ασυνήθιστος για τον ελληνικό κινηματογράφο.Το μεσοαστικό - μεγαλοαστικό εύπορο περιβάλλον σε μία πόλη "που δεν συμβαίνει ποτέ τίποτα" και όλα ακολουθούν την ρουτίνα του χρόνου. Κεντρικοί ήρωες δύο άνθρωποι διαφορετικής ηλικίας και κοινωνικής θέσης. Εκείνος εισαγγελέας,εκείνη η νεαρή σύζυγος που ζει σε μία πνιγηρή ατμόσφαιρα όπου δεν μπορεί να αναπνεύσει. Πολύ καλός ο Δημήτρης Μυράτ με το εντυπωσιακό παράστημα και τον ήρεμο λόγο του σε μία από τις καλύτερες του ερμηνείες στη μεγάλη οθόνη.Το ρόλο του εραστή ερμηνεύει ο Γιάννης Βόγλης ενώ το δροσερό πέρασμα της νεότατης Άνν Λόνμπεργκ δίνει μια ανοιχτόχρωμη πνοή στη βαριά ατμόσφαιρα του έργου.Περιορισμένοι αλλά απαραίτητοι οι δεύτεροι ρόλοι από τους: Λυκούργο Καλλέργη ως πρόεδρος του δικαστηρίου, Περικλή Χριστοφορίδη ως διοικητής αστυνομίας, Βασίλη Ανδρεόπουλο στο ρόλο του δικηγόρου και η Εύα Ευαγγελίδου ως οικονόμος.

Παρότι η υπόθεση του έργου εξελίσσεται στην ελληνική επαρχία ,τα γυρίσματα έγιναν στον Πειραιά, με εξαίρεση κάποια πλάνα προς το τέλος της ταινίας από τους βράχους των Μετεώρων. Ως δικαστικό μέγαρο χρησιμοποιήθηκε το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.Το σπίτι του ζεύγους βρίσκεται στην οδό Καραγιώργη Σερβίας 8, πολύ κοντά στη πλαζ Βοτσαλάκια, το οποίο δεν είναι άλλο από την έπαυλη της οικογένειας Οριγώνη (μετέπειτα ιδιοκτησίας Μουτούση) ενώ το νησί που βρίσκεται το σπίτι του Βόγλη είναι το νησί του Κουμουνδούρου, μια μικρή βραχονησίδα, η πλησιέστερη στο Πειραιά. Αξίζει να αναφερθεί ότι τα πρώτα πλάνα της ταινίας είναι από τον ιστορικό σταθμό Λαρίσης Πειραιώς, στον Άγιο Διόνυσο ενώ εντυπωσιάζουν τα πλάνα της ηρωίδας στο λιμανάκι Μπαίκουση, της Πειραϊκής.

Η υπέροχη μουσική της ταινίας, ανήκει στον πολυταλαντούχο Χρήστο Λεοντή, ο οποίος έντυσε με τις μελωδίες του και άλλες κλασικές ταινίες όπως: «Με τη λάμψη στα μάτια» (1966), «Επιστροφή της Μήδειας» (1968) και «Η δίκη των δικαστών» (1974). Ο συνθέτης με τη λιτή και απέριττη μουσική του προσθέτει το αναγκαίο χρώμα στο φιλμ. Πέρα όμως από τη πρωτότυπη μουσική στη ταινία ακούγεται η σύνθεση «Lohengrin» του Richard Wagner (πρελούδιο 3ης πράξης) και το «Goodnight Irene» των Weavers, που εδώ όμως το ερμηνεύει μοναδικά η ηθοποιός Άνν Λόνμπεργκ.

Το «Ραντεβού με μία άγνωστη» έκανε πρεμιέρα στις 16 Δεκεμβρίου 1968,άρεσε σε κοινό και κριτικούς. Καριέρα έκανε και στο εξωτερικό με τους  τίτλους «One night for love» και «Appointment with an unknown woman». Μεγάλη ήταν η αποδοχή της ταινίας και στην Ιταλία, όπου προβλήθηκε με τον τίτλο «Appuntamento con una sconosciuta». Για την ιστορία να σημειώσουμε ότι ο αρχικός τίτλος του φιλμ ήταν «Για μια νύχτα έρωτα» ενώ ο σκηνοθέτης Βασίλης Γεωργιάδης, κάνει ένα πέρασμα  ως σταθμάρχης του τρένου που στο τέλος της ταινίας δίνει το σήμα αναχώρησης. 

Τα πνευματικά δικαιώματα των τραγουδιών ανήκουν στους δημιουργούς. Η συλλογή αυτή δημιουργήθηκε χωρίς καμία διάθεση υποκλοπής αλλά μόνο για λόγους ψυχαγωγίας.

Νίτσα Τσαγανέα (1902 - 2002)

Από τις κορυφαίες ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου η Νίτσα Τσαγανέα πρωτοεμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη στην ταινία ο "Κακός Δρόμος"(1932) του Ε. Μουχσίν. Στη δεκαετία του 40 με την ίδρυση της Φίνος Φιλμ είναι η πρώτη πρωταγωνίστρια της θρυλικής εταιρείας στην πρώτη ταινία "Η Φωνή της Καρδιάς"(1943). Θα ακολουθήσουν περίπου 40 ταινίες με ρόλους γυναίκας κάποιας ηλικίας,συζύγου και μητέρας, μεγαλοαστής και μικροαστής, πολύ σπάνια λαϊκής καταγωγής. Η Νίτσα γεννήθηκε το 1902 (κατά άλλους το 1899) και σπούδασε στη Σχολή του Ελληνικού Ωδείου και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή το 1924 με τον πρωτοποριακό θίασο της εποχής, το Θίασο Των Νέων. Συνεργάστηκε με όλους τους κορυφαίους ηθοποιούς χωρίς ποτέ η ίδια να γίνει η απόλυτη πρωταγωνίστρια. Υπήρξε ωστόσο πολύτιμο στέλεχος πολλών θιάσων και φυσικά πολύτιμο στέλεχος στα καστ των ταινιών. Από τη φιλμογραφία της αξίζει να αναφέρουμε τις ταινίες: "Οι Γερμανοί ξανάρχονται"(1948), "Ένας Ήρως με παντούφλες"(1958), "Λαός και Κολωνάκι"(1959), "Φτωχαδάκια και Λεφτάδες"(1961), "Ο Θόδωρος και το Δίκανο"(1962), "Πάρε Κόσμε"(1967), "Το πιο λαμπρό αστέρι"(1967), "Κρεβατομουρμούρα"(1971) και "Αλαλούμ"(1982). Στη προσωπική της ζωή η Νίτσα παντρεύτηκε αρχικά το γιατρό Γιώργη Βιτσώρη, ο οποίος για χάρη της εγκατέλειψε την Ιατρική και βγήκε στο θέατρο. Καρπός το έρωτα τους η Λιάνα (ηθοποιός και σύζυγος του σπουδαίου Γιώργου Οικονομίδη. Εγγονή της αξέχαστης Νίτσας είναι η ηθοποιός και τραγουδοποιός Μαριαλένα Οικονομίδου). Αργότερα μπήκε στη ζωή της ο Χρήστος Τσαγανέας, βαθιά ερωτευμένοι μέχρι το τέλος! Η Νίτσα Τσαγανέα έφυγε από τη ζωή στις 30 Απριλίου 2002.

Με την Ίλια Λυβικού στην ταινία "Ένας Ήρως με παντούφλες"(1958).

Αγάπη για πάντα: Η ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη που μας γνώρισε το Ραχμάνινοφ

Το 1969 η Ζωή Λάσκαρη εγκαταλείπει τον μόνιμο σκηνοθέτη της, το Γιάννη Δαλιανίδη (μετά από 9 χρόνια συνεργασίας) και γυρίζει με το Βασίλη Γεωργιάδη την ερωτική ταινία "Αγάπη για πάντα". Μια αισθηματική ταινία, χαρακτηριστική της περιόδου, που έχει ως θέμα της, τον έρωτα ανάμεσα σε έναν φτωχό νέο πιανίστα σπουδαστή ωδείου, με μια πλούσια κοπέλα που οι δικοί της θέλουν να παντρέψουν με έναν της σειράς της. Το σενάριο υπογράφουν ο Νίκος Νικολαϊδης και ο Σταύρος Τσιώλης, δύο από τα σημαντικότερα ονόματα του νέου Ελληνικού κινηματογράφου.

Η πρώτη συνάντηση του ζευγαριού γίνετε μπροστά από δίσκους 45 στροφών (διακρίνεται και ο λογότυπος της τότε Columbia) στο δισκοπωλείο του πολυκαταστήματος Μινιόν στη συμβολή Πατησίων και Δώρου. Ένα κατάστημα με ιστορία χρόνων από το 1934 μέχρι το άδοξο φινάλε του το 1998. Ο Γιάννης Φέρτης ψάχνει στο δισκοπωλείο το Κονσέρτο Νο 2 για πιάνο του Σεργκέι Βασίλιεβιτς Ραχμάνινοφ . Ένας από τους κορυφαίους πιανίστες του 20ου αιώνα, ρωσικής καταγωγής του οποίου το έργο αμφισβητήθηκε παρά την τεράστια δημοτικότητα του. Όσο για το πιάνο, που παίζει και αυτό πρωταγωνιστικό ρόλο στο φιλμ, είναι του οίκου Crasselt & Rahse. Το επαναλαμβανόμενο "σ' αγαπώ" γραμμένο στα πλήκτρα του πιάνου είναι ίσως η πιο συγκινητική σκηνή του έργου.

Στα συν της ταινίας οι πολλές και καλές εξωτερικές λήψεις σε χαρακτηριστικά σημεία της Αθήνας αλλά και στον Πειραιά. Οι πλέον παρατηρητικοί θα έχουν προσέξει μεταξύ άλλων, στα εξωτερικά πλάνα διάφορα σημεία της ελληνικής πρωτεύουσας όπως την Ρωσική Εκκλησία της Αγίας Τριάδος στην οδό Φιλελλήνων . Πλάνα του φιλμ έχουν γυριστεί και στον αύλειο χώρο του νοσοκομείου ΚΑΤ ενώ το σπίτι του Γιάννη Φέρτη βρίσκεται στη Νεάπολη (οδός Βουλγαροκτόνου 34). Η έπαυλη της Ζωίτσας είναι ένα μοναδικό κτίσμα του 19ου αιώνα στην οδό Τατοϊου 31 στην Κηφισιά. Γνωστή ως βίλα Ζερβουδάκη την είδαμε και σε άλλες ταινίες της Φίνος Φιλμ. Το φινάλε είναι γυρισμένο στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά στη πλατεία Κοραή. Μόλις ένα χρόνο πριν, είχε γίνει πλήρης εξωραϊσμός του θεάτρου, εσωτερικός, εξωτερικός και του φουαγιέ, επί δημαρχίας Αριστείδη Σκυλίτση.

Το σάουντρακ της ταινίας φέρει την υπογραφή του Κώστα Καπνίση. Ένας πολυγραφότατος συνθέτης, γνώστης της κινηματογραφικής τέχνης που με τις συμφωνικές συνθέσεις του έντυσε περισσότερες από 100 ταινίες. Κρίμα που το συγκεκριμένο σάουντρακ δεν εκδόθηκε ποτέ επίσημα από κάποια δισκογραφική εταιρεία. Από τους υπόλοιπους συντελεστές της ταινίας ξεχωρίζουν οι ηθοποιοί Κάκια Παναγιώτου, Νίκος Κάπιος, Κατερίνα Γώγου, Ανδρέας Φιλιππίδης, Νότης Περγιάλης και σε περιορισμένους ρόλους η Μέλπω Ζαρόκωστα, ο Άρης Τσιούνης και ο Άγγελος Μαυρόπουλος (πατέρας της Γκέλυς Μαυροπούλου). Έξοχη και η φωτογραφία του Νίκου Γαρδέλη.

Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις Αθηναϊκές αίθουσες στις 16 Μαρτίου 1970,και έκοψε 266.826 εισιτήρια.

Ένα ντοκουμέντο από τα "Κόκκινα Φανάρια"!

Το 1963 τα "Κόκκινα Φανάρια" του Βασίλη Γεωργιάδη φτάνουν αρχικά στις Κάννες και αμέσως μετά ταξιδεύουν στην Αμερική. Η προβολή στις Κάννες συνοδεύεται από ένα έντυπο στη Γαλλική γλώσσα με πληροφοριακό και φωτογραφικό υλικό ώστε το κοινό να "γνωρίσει" τους συντελεστές του φιλμ. Αυτό το ολιγοσέλιδο έντυπο σας παρουσιάζω, ως ντοκουμέντο και φυσικά ως απάντηση σε εκείνους που υποστήριζαν ότι ο κινηματογράφος του 60 δεν είχε καλλιτεχνική υπόσταση!

Κόκκινα Φανάρια: Το αριστούργημα του Βασίλη Γεωργιάδη

Τα "Κόκκινα Φανάρια" είναι από τα αριστουργήματα της 7ης Τέχνης στην Ελλάδα. Γυρίστηκε το 1963 από το Βασίλη Γεωργιάδη, βασισμένο στο θεατρικό έργο του Αλέκου Γαλανού. Παρότι το στόρι της ταινίας εξελίσσεται στην πλέον κακόφημη συνοικία του Πειραιά, την Τρούμπα, ο σκηνοθέτης καταφέρνει να δώσει στο κοινό μια δραματική ταινία γεμάτη ρομαντισμό αφήνοντας ελάχιστους υπαινιγμούς για τη χυδαιότητα που επικρατούσε στους οίκους ανοχής. Ο Γεωργιάδης έχοντας στη διάθεση του το βαρύ πυροβολικό του τότε εμπορικού κινηματογράφου δίνει μια ταινία σταθμό. Βασική πρωταγωνίστρια η Τζένη Καρέζη με την εύθραυστη ομορφιά της ειδικά όταν τραγουδά το "Ούτε ένα ευχαριστώ", με τη συνοδεία μιας κιθάρας, πείθει από την αρχή ότι δεν είναι γεννημένη πόρνη αλλά οι συνθήκες της ζωής την παρασύρουν στο σπίτι της Μαντάμ Παρί. Την τελευταία ερμηνεύει μοναδικά η Δέσπω Διαμαντίδου. Τα υπόλοιπα κορίτσια που ζουν και εργάζονται στο σπίτι με τα κόκκινα φώτα ερμηνεύουν η Αλεξάνδρα Λαδικού, η Μαίρη Χρονοπούλου και η Κατερίνα Χέλμη. Η Χέλμη αφήνει εποχή με την σπαρακτική ερμηνεία της ως ιερόδουλη που περνά στην κινηματογραφική μας μυθολογία τη φράση "Ντόρη, μη φύγεις θα φαρμακωθώ". Στους ανδρικούς ρόλους ξεχωρίζουν ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, ο Γιώργος Φούντας, ο Φαίδωνας Γεωργίτσης και ο Μάνος Κατράκης. Στους δευτερεύοντες ρόλους ο Νότης Περγιάλης, η Ηρώ Κυριακάκη (με μια μόνιμη θλίψη στα μάτια της) και η Ελένη Ανουσάκη στον πρώτο ουσιαστικό κινηματογραφικό της ρόλο.
Ο Βασίλης Γεωργιάδης για την παραγωγή της ταινίας ζήτησε αρχικά τη στήριξη του Φίνου, ο οποίος όμως θεώρησε δυσβάσταχτο το κόστος και τελικά την παραγωγή ανέλαβε ο κινηματογραφικός οργανισμός Δαμασκηνός Μιχαηλίδης. Τα "Κόκκινα Φανάρια" έφτασαν στις Κάννες και αμέσως μετά μπήκαν στην πρώτη πεντάδα των Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας. Ήταν η εποχή που το ελληνικό σινεμά ήταν εμπορικό και έφτανε μέχρι την Αμερική αγγίζοντας την Ακαδημία. Στις Κάννες παραβρέθηκαν στην προβολή η Τζένη Καρέζη και ο Βασίλης Γεωργιάδης. Αμέσως μετά την προβολή οι δυο τους γιόρτασαν την επιτυχία του φιλμ σε ένα ελληνικό γλέντι που είχε στηθεί με την παρουσία και της Νάνας Μούσχουρη, η οποία είχε έρθει από το Παρίσι για να τραγουδήσει αγαπημένα ελληνικά τραγούδια. Ο ξένος τύπος χαρακτήρισε την ταινία του Γεωργιάδη ως αριστούργημα και την Καρέζη "βεντέτα...χωρίς βεντετισμούς". Η πρεμιέρα της ταινίας στους Αθηναϊκούς κινηματογράφους έγινε στις 2 Δεκεμβρίου 1963 και το εισπρακτικό αποτέλεσμα ήταν ένας θρίαμβος:473.686 εισιτήρια στις αίθουσες Α΄προβολής. Το σάουντρακ της ταινίας φέρει την υπογραφή του Σταύρου Ξαρχάκου, ο οποίος είχε γράψει τη μουσική και τα τραγούδια και στα θεατρικά "Κόκκινα Φανάρια". Στην ταινία ακούγονται τα τραγούδια "Άπονη Ζωή" και "Στα χέρια σου μεγάλωσαν"(με το Γρηγόρη Μπιθικώτση), "Ούτε ένα ευχαριστώ" με τη Τζένη Καρέζη και "Κόκκινα Φανάρια" με την Κατερίνα Χέλμη. Το σάουντρακ κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με τη πρεμιέρα της ταινίας και αποτελεί τον πρώτο δίσκο 33 στροφών του συνθέτη. Επανεκδόθηκε πολλές φορές από τότε.

Βασίλης Γεωργιάδης (1921 - 2000)

Απλός, σεμνός, αλλά και αυστηρός, μια ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ο Βασίλης Γεωργιάδης ανανέωσε τον ελληνικό κινηματογράφο του ’50 και του ’60, με τη δική του σκηνοθετική μαστοριά, και αναβάθμισε με τις τηλεοπτικές σειρές του την ελληνική τηλεόραση. Έτσι, κατέκτησε τον τίτλο του «δάσκαλου» παράλληλα με το σεβασμό και την αναγνώριση, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Γεννήθηκε στα Δαρδανέλια της Μικράς Ασίας, αλλά με τη Μικρασιατική καταστροφή η οικογένεια του εγκαταστάθηκε στο Ξυλόκαστρο. Το 1951 αποφοίτησε από την Ακαδημία Κινηματογραφικών Σπουδών, αλλά νωρίτερα είχε ξεκινήσει την καριέρα του στη Φίνος Φιλμ, σαν βοηθός σκηνοθέτης: του Νίκου Τσιφόρου στις ταινίες «Χαμένοι Άγγελοι» (1948) και «Τελευταία Αποστολή» (1949), του Φρίξου Ηλιάδη στην ταινία «Νεκρή Πολιτεία» (1951), του Ντίνου Δημόπουλου στις ταινίες «Χαρούμενο Ξεκίνημα» (1954), και «Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» (1955), και του Νίκου Κούνδουρου στην ταινία «Μαγική Πόλις» (1956). Έτσι, η Φίνος Φιλμ ήταν για τον Βασίλη Γεωργιάδη ένα μεγάλο κινηματογραφικό σχολείο. Το 1956 ωστόσο, θέλοντας να μείνει μακριά από τις εξαρτήσεις των μεγάλων στούντιο, σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία, «Οι Άσσοι του Γηπέδου», σε σενάριο Ιάκωβου Καμπανέλλη, την οποία χρηματοδότησε ο ίδιος. Μια πρωτοποριακή ταινία με στοιχεία ιταλικού νεορεαλισμού, στην οποία έπαιζαν αληθινοί ποδοσφαιριστές, αλλά και η σταρ της Τσινετσιτά, Συλβάνα Παμπανίνι. Στις δέκα ταινίες του που ακολούθησαν ως το 1962, ήταν φανερή η εξελικτική του πορεία, κι έτσι η δουλειά του κέρδισε το σεβασμό, την εκτίμηση και τις καλές κριτικές.

Ωστόσο, η μεγάλη καταξίωση του ήρθε με την ταινία «Τα Κόκκινα Φανάρια» (Βίων Παπαμιχάλης - Δαμασκηνός Μιχαηλίδης, 1963), στην οποία συνδυάζει την ποίηση με τον ρεαλισμό. Η ταινία αναγνωρίστηκε διεθνώς, προτάθηκε για Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών και για  Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, το οποίο τελικά κέρδισε με μικρή διαφορά το «Οκτώμισι» του Φελίνι. Το 1966, νέα έκπληξη του Βασίλη Γεωργιάδη ήταν η ιστορική ταινία σε σενάριο Νίκου Φώσκολου, «Το Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο» (Φίνος Φιλμ – Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης), η οποία προτάθηκε κι αυτή για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Επίσης, η ταινία του «Κορίτσια στον Ήλιο» (1968) προτάθηκε για Χρυσό Φοίνικα. Συνολικά σκηνοθέτησε πάνω από 20 ταινίες για τον κινηματογράφο – δύο εκ των οποίων της Φίνος Φιλμ («Το Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο», «Αγάπη για Πάντα»). Οι περισσότερες ταινίες του κέρδισαν διακρίσεις στα Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Ωστόσο, τη δεκαετία του ’70 έδωσε μεγαλύτερο βάρος στην τηλεόραση με εξαιρετικές σειρές, σπουδαιότερες των οποίων είναι οι μεταφορές των λογοτεχνικών έργων «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» (1975), «Οι Πανθέοι» (1977), «Γιούγκερμαν» (1978), «Συνταγματάρχης Λιάπκιν» (1979), «Μαρία Πάρνη (1981). Σε επτά από τις ταινίες του έπαιξε και ο ίδιος σε μικρούς ρόλους.

Το 1991 του δόθηκε η θέση του συμβούλου κινηματογράφου στο Υπουργείο Πολιτισμού και τιμήθηκε από την πολιτεία για το σύνολο του έργου του στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το 1997, ο Γεωργιάδης μοντάρισε ξανά την πρώτη του ταινία, «Οι Άσσοι του Γηπέδου», τη φρεσκάρισε και την ξαναπαρουσίασε με τον τίτλο «Κυριακάτικοι Ήρωες». Έφυγε από τη ζωή στις 30 Απριλίου 2000.

Έφυγε από τη ζωή ο ηθοποιός Γιάννης Τότσικας

Σε ηλικία 83 ετών άφησε την τελευταία του πνοή ο σπουδαίος ηθοποιός Γιάννης Τότσικας. Αγαπητός στο κινηματογραφόφιλο κοινό από τη συμμετοχή του στις ταινίες "Αναπαράσταση" του Θόδωρου Αγγελόπουλου και "Η Δασκάλα με τα Ξανθά Μαλλιά" του Ντίνου Δημόπουλου (ήταν ο τηλεγραφητής "Κυριάκος" που φέρνει την είδηση του θανάτου του Παπαμιχαήλ, στην Αλίκη και τον Παντελή Ζερβό). Ο Γιάννης Τότσικας αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας το τελευταίο χρονικό διάστημα. Ο Δήμος Κιλελέρ πριν λίγες μέρες τον βράβευσε για το σύνολο της προσφοράς του στο χώρο του θεάματος, αλλά ο ίδιος δε μπόρεσε να παραβρεθεί. 

Αυστηρώς Ακατάλληλο!!!

Όλοι  σχεδόν οι πρωταγωνιστές  του κινηματογράφου και της μουσικής  ήρθε η στιγμή που φωτογραφήθηκαν σε σέξι πόζες, απολαμβάνοντας το αποτέλεσμα. Βέβαια δεν είναι λίγοι εκείνοι που στο πέρασμα των χρόνων προσπάθησαν με κάθε τρόπο να διαγράψουν την παλιά τους αμαρτία, που αν και ροζ είχε κιτρινίσει την καριέρα τους. Φυσικά υπήρξαν και εξαιρετικές φωτογραφήσεις από σπουδαίους φωτογράφους όπως οι: Κλεισθένης, Μαρίνος Κουσουμίδης και Ντίνος Διαμαντόπουλος. Πολλοί είναι, λοιπόν, οι διάσημοι της ελληνικής showbiz που είπαν «ναι» σε τολμηρές φωτογραφήσεις για εξώφυλλα και ένθετα μεγάλων περιοδικών. Σήμερα μια τέτοια φωτογράφηση είναι συνήθεια για κάθε επώνυμο. Παλιότερα όμως …όχι!!!

Και ας αρχίσουμε από την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Το 1962 για τις ανάγκες της ξενόγλωσσης ταινίας «Aliki, my love» πόζαρε γυμνή για την αφίσα της! Αν και η ταινία προβλήθηκε αποκλειστικά στο εξωτερικό γυρίστηκε στην Ίο, όπου και απαθανατίστηκε η Αλίκη να κρατάει το καπέλο και το στήθος της, κοιτώντας λάγνα τον φακό. Το 1963 έγινε πολύς θόρυβος για τις τολμηρές εμφανίσεις της στο φιλμ «Η Ψεύτρα». Για το περίφημο ποζάρισμα της στον Αλέκο Αλεξανδράκη χύθηκε άφθονο μελάνι. Τον Αύγουστο του 1982 η Αλίκη πραγματοποιεί με τον Βλάσση Μπονάτσο  στον Θεολόγο, την πρώτη τους κοινή φωτογράφηση, στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Ταχυδρόμος» επισημοποιώντας στην ουσία την σχέση τους. Ένα εξώφυλλο αρκετά προκλητικό όπου η Εθνική μας Σταρ κρύβει τη γύμνια του μπούστου της με τα χέρια της και τα χέρια του Βλάσση. Τολμηρά εξώφυλλα η Αλίκη έχει κάνει και για τα περιοδικά «ΕΝΑ» και «PENTHOUSE».

Το 1985 η Ζωή Λάσκαρη φωτογραφίζεται γυμνή για το  «Playboy»  και γίνεται η πρώτη Ελληνίδα που ποζάρει με αδαμιαία περιβολή για το γνωστό περιοδικό. Οι φήμες έλεγαν τότε ότι πήρε 15 εκατομμύρια δραχμές κάτι που η μεγάλη ντίβα είχει διαψεύσει κατηγορηματικά. Το συγκεκριμένο τεύχος κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 85 προκαλώντας την οργή των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας επειδή η Ζωή φωτογραφήθηκε σε αρχαιολογικό χώρο χωρίς την άδεια των αρχών. Με μια καριέρα που θα ζήλευαν πολλοί σε Ελλάδα και εξωτερικό, η Ρίκα Διαλυνά ήταν πάντα πολύ  μπροστά! Στη δεκαετία του 60 για το περιοδικό «Καρδιοχτύπι» έκανε σχεδόν γυμνές φωτογραφήσεις.

Φωτογράφηση για την ελληνική έκδοση του «playboy»έχει κάνει και η Μάρω Κοντού.«Δεν το έκανα για να προκαλέσω. Είχα ανοίξει ένα θεατράκι στην Γ’ Σεπτεμβρίου και χρειαζόμουν τα χρήματα, γιατί ως συνήθως δεν είχα. Αλλά δεν θεωρώ πρόστυχο το γυμνό. Ξέρεις πόσα πρόστυχα «ντυμένα» έχω δει;» δήλωσε αρκετά χρόνια αργότερα η μεγάλη μας ηθοποιός. Το περιοδικό Playboy που δεν χρειάζεται πολλές πολλές  συστάσεις, κατάφερε να βγάλει στα εξώφυλλα του γυμνές φωτογραφήσεις με τους Πωλίνα, Δήμητρα Γαλάνη και  Μαίρη Χρονοπούλου το 1987 ενώ ο τραγουδιστής Γιώργος Γερολυμάτος ήταν ο πρώτος άνδρας που φωτογραφήθηκε ημίγυμνος για την ελληνική έκδοση του περιοδικού Playboy, στο πρωτοχρονιάτικο τεύχος του 1990.Ο Σταμάτης Γαρδέλης, όνειρο κάθε κοριτσιού στα χρόνια των 80ς φωτογραφήθηκε τον Ιανουάριο του 1991 στην αποξηραμένη Στυμφαλία λίμνη. O ηθοποιός πόζαρε γυμνός στον φακό του Στέφανου Πάσχου, μαζί με μια μεξικάνα καλλονή ονόματι Άλεξ Μενέσες. Ο Πάνος Μιχαλόπουλος ,άλλο αστέρι της δεκαετίας του 80, δεν φωτογραφήθηκε ποτέ ολόγυμνος ωστόσο στα νεανικά περιοδικά της εποχής πόζαρε μόνο με το μαγιό του. Ολόγυμνος εμφανίστηκε σε ταινία του Δαλιανίδη και ο Νίκος Παπαδόπουλος ερμηνεύοντας έναν βιαστή με… αγγελικό πρόσωπο….

Σήμερα η γυμνή φωτογράφηση αποτελεί συνήθεια των επωνύμων. Πολλές φορές το απαιτεί ένας ρόλος τους και άλλες πάλι μια γυμνή φωτογράφιση αποσκοπεί σε φιλανθρωπικό σκοπό. Άλλωστε εδώ και αρκετά χρόνια το Αυστηρώς Ακατάλληλο έχει σταματήσει να συνοδεύει τέτοιες φωτογραφίες!!!!

Η Αλίκη κρύβει το στήθος της με τα δικά της χέρια αλλά και του Βλάση. Φωτογράφηση για το περιοδικό "Ταχυδρόμος" - 1982.

Τολμηρή φωτογράφιση της Μάρως Κοντού με την ίδια να υποστηρίζει, αρκετά χρόνια αργότερα "Ξέρεις πόσα πρόστυχα ντυμένα έχω δει;"

Τον Ιούνιο του 1987 η Μαίρη Χρονοπούλου, φωτογραφήθηκε σε στούντιο στο Κουκάκι,...και το Play Boy πουλάει σαν τρελό!!!

Η Ρίκα Διαλυνά τολμά στα χρόνια του 60 και φωτογραφίζεται σχεδόν γυμνή!

Η πιο πολυσυζητημένη γυμνή φωτογράφιση Έλληνα καλλιτέχνη. Η Ζωή Λάσκαρη προκαλεί την οργή ακόμη και μερίδας Βουλευτών εν έτη 1985!!!

Γιάννης Καλατζής (1943 - 2017)

Ο Γιάννης Καλατζής γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1943 στη Θεσσαλονίκη. Στην ιδιαίτερη πατρίδα του ξεκίνησε τη καριέρα του ως μέλος του μουσικού σχήματος Τρίο Μορένο. Στην Αθήνα ήρθε αργότερα ξεκινώντας συνεργασία με τον σπουδαίο Γιώργο Μητσάκη. Η συνεργασία του με τον Μάνο Λοϊζο θα δώσει ένα τεράστιο ανθολόγιο επιτυχιών: «Γοργόνα», «Παποράκι του Μπουρνόβα», «Δελφίνι, δελφινάκι», «Τζαμάϊκα», «Το λεβεντόπαιδο», «Ο Σταμούλης ο Λοχίας» και πολλά ακόμη. Τα περισσότερα από αυτά θα κυκλοφορήσουν και σε δισκάκια 45 στροφών που σήμερα θεωρούνται συλλεκτικά. Το τραγούδι του «Παραμυθάκι μου» γράφτηκε ειδικά για το σάουντρακ της ταινίας «Ιδιωτική μου ζωή»(1971), και φυσικά οι πλέον παρατηρητικοί θα θυμούνται ότι ακούστηκε και στο κλασικό αμερικάνικο θρίλερ «Ο Εξορκιστής». Το 1970 συμμετέχει στον αριστουργηματικό δίσκο «Θαλασσογραφίες», ένα διαμάντι της ελληνικής δισκογραφίας όπου ο Λοΐζος εμπιστεύεται τα τραγούδια του, στον καταξιωμένο εκείνη τη περίοδο Γιάννη Καλατζή, στον ανερχόμενο Γιώργο Νταλάρα, που συμμετείχαν και στον «Σταθμό» (προηγούμενη δουλειά του συνθέτη), στον Γιάννη Πάριο και την Μαρίζα Κωχ, ενώ ένα ερμηνεύει, για πρώτη φορά δισκογραφικά, ο ίδιος ο συνθέτης. Τα περισσότερα τραγούδια του Καλατζή από αυτήν τη δισκογραφική δουλειά είχαν ακουστεί ένα χρόνο πριν από τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στο «Λεβεντόπαιδο» της Φίνος Φιλμ.

Οι κινηματογραφόφιλοι θα τον θυμούνται και από τις εμφανίσεις του στις ταινίες «Ο Επιπόλαιος» (όπου ερμήνευε το ομώνυμο τραγούδι) και στον «Τρελό της πλατείας Αγάμων» όπου είχε τραγουδήσει την «Κυρά Γιώργαινα» του Γιώργου Κατσαρού και του Πυθαγόρα ο οποίος έγραψε τους στίχους για το συγκεκριμένο τραγούδι αρχικά για να πειράξει τη γυναίκα του Κατσαρού, Μιρέλα, επειδή εκείνος  έλειπε συνέχεια από το σπίτι. Στην Ελλάδα εκείνων των χρόνων ο πιο γνωστός Γιώργος της εποχής ήταν ο δικτάτορας Γιώργος Παπαδόπουλος. Ο κόσμος είχε συνδέσει το τραγούδι με εκείνον και τη γυναίκα του Νίκη Βασιλειάδη, με την οποία χώρισε το 1968 για να παντρευτεί την πρώην πολιτική υπάλληλο στη ΓΥΣ Δέσποινα.

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 70 ο Γιάννης Καλατζής συναντιέται μουσικά με τον ανερχόμενο Νίκο Καρβέλα. Οι δύο καλλιτέχνες θα δώσουν μεγάλα σουξέ την εποχή εκείνη όπως τα: «Τώρα πλάκα μου κάνεις» και «Στη Χονολουλού». Το 1984 ο Καλατζής αποσύρεται από το χώρο του θεάματος, ενώ το 1985 πήρε μέρος σε μια μεγάλη συναυλία αφιερωμένη στον συνθέτη Μάνο Λοΐζο που πραγματοποιήθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Από τότε έζησε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας κουβαλώντας το μύθο του διακριτικά και αθόρυβα!!!

Έφυγε από τη ζωή την 13^η Ιουλίου 2017 σε ηλικία 74 ετών.

Κωνσταντίνος Καβάφης (1863 - 1933)

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης υπήρξε από τους σημαντικότερους ποιητές της σύγχρονης εποχής. Γεννήθηκε στις 29 Απριλίου (17 Απριλίου σύμφωνα με το Πάτριο ημερολόγιο) 1863 και έφυγε από τη ζωή ανήμερα των γενεθλίων του, το 1933. Έμεινε στην ιστορία ως "Αλεξανδρινός" (λόγω της καταγωγής του). Τα ποιήματα του - που έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες - χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: "Τα Αναγνωρισμένα"(154 στον αριθμό), τα "37 Αποκηρυγμένα"(ποιήματα που έγραψε στα νεανικά του χρόνια με ρομαντική διάθεση) και 104 "Κρυμμένα"( έργα του που δεν είχαν πάρει την οριστική τους μορφή). Συλλογές του κυκλοφόρησαν στην δεκαετία του 10 αλλά η πρώτη του πλήρης έκδοση κυκλοφόρησε το 1935, η οποία εξαντλήθηκε αμέσως και επανεκδόθηκε το 1948, δύο φορές με την ίδια "τύχη". 

Ο χορός στην Ελλάδα έχει ένα ονοματεπώνυμο...Τάκης Σαγιώρ!!!

Η Παγκόσμια ημέρα χορού καθιερώθηκε το 1982, από το Διεθνές Συμβούλιο Χορού της UNESCO. Εορτάζεται κάθε χρόνο στις 29 Απριλίου, ημερομηνία γέννησης του Γάλλου χορευτή, χορογράφου και συγγραφέα Ζαν Ζορζ Νοβέρ, δημιουργού του σύγχρονου μπαλέτου. Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια ημέρα χορού, σκέφτηκα να ξεφυλλίσουμε τη ζωή του κορυφαίου Έλληνα χορευτή Τάκη Σαγιώρ. Σπουδαίος που με τις χορογραφίες του κόσμησε το ελληνικό θέατρο και μάγεψε το κοινό του.
Ο Τάκης Σαγιώρ γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Στα 15 του έρχεται στην ελληνική πρωτεύουσα και ξεκινά μαθήματα χορού στη σχολή της Κικής Μανιάτη. Στη συνέχεια μπαίνει στη σχολή της Έλλης Ζουρούδη αλλά το όνειρο του παραμένει η υποκριτική, την οποία ήθελε να υπηρετήσει από παιδί. Η μεγάλη στιγμή θα ρθει το καλοκαίρι του 1962 στο θέατρο Παρκ όπου θα εμφανιστεί ως σολίστ χορού στην ιστορική παράσταση "Όμορφη Πόλη" των Μίκη Θεοδωράκη, Μιχάλη Κακογιάννη και Μποσταντζόγλου. Τρία χρόνια αργότερα η συνάντηση του με την Λουίζα Μελίντα (κατά κόσμον Μπουρδούμη) θα σταθεί μοιραία. Ερωτεύονται και παντρεύονται και ξεκινούν την κοινή πορεία τους στο χώρο του θεάματος από το εξωτερικό. Εμφανίζονται στο Μόναχο δίπλα στην Κατερίνα Βαλέντε και πολύ σύντομα η παρουσία τους παίρνει μοναδική λάμψη αφού εκτός από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους, είναι γεννημένοι...σταρ!
Η δεκαετία του 70 είναι η περίοδος επιστροφής τους στην Ελλάδα. Ο Τάκης και η Λουίζα εμφανίζονται στα μεγαλύτερα Αθηναϊκά Θέατρα αλλά και σε νυχτερινά κέντρα. Κάνουν επίσης εμφανίσεις στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Μετά από μια περίοδο έντονη επαγγελματικά, ο Τάκης θα αποσυρθεί, την κατάλληλη στιγμή όπως έχει πει ο ίδιος, καθώς δεν ηθελε "να τον βλέπει το κοινό του και να το λυπάται". Σήμερα ζει στην Αθήνα βοηθώντας τα παιδιά ώστε να πάρουν τα απαραίτητα εφόδια πριν μπούνε στο δύσκολο καλλιτεχνικό χώρο.

Φιλμογραφία Τάκη Σαγιώρ:

Μικροί και Μεγάλοι Εν Δράσει - 1963

Κάτι να Καίει - 1964

Δίψα για Ζωή - 1964

Οι Άγγελοι της Αμαρτίας - 1966

Η κόρη μου η Ψεύτρα - 1967

Στον Ίσκιο του Θεού - 1969

Ο Τάκης Σαγιώρ στην τηλεόραση:

Χαρούμενη Κυριακή - 1972

Η Γειτονιά μας - 1972

Λούνα Παρκ - 1974

Αθάνατες Ιστορίες Αγάπης - 1976

Η Μεγάλη Παρέλαση - 1979

Ο Κανονιέρης και η Βεντέτα - 1991

Λαμπερές εμφανίσεις από δυο πραγματικούς σταρ, ο Τάκης Σαγιώρ και η Λουίζα Μελίντα, πέρασαν από τα μεγαλύτερα Αθηναϊκά θέατρα!  

Ένα σημαντικό κομμάτι της καριέρας του Τάκη αλλά και της προσωπικής του ζωής είναι δεμένο με τη Λουίζα Μελίντα. Ο γάμος τους έγινε από πραγματικό έρωτα και η κοινή επαγγελματική πορεία τους αποτελεί από τα πλέον λαμπερά κομμάτια στο χώρο του θεάματος.

Μιχάλης Κακογιάννης, Μάρθα Καραγιάννη & Τάκης Σαγιώρ στα παρασκήνια της ιστορικής θεατρικής παράστασης "Όμορφη Πόλη" (Καλοκαίρι 1962).

Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του κ.Τάκη Σαγιώρ. Τον ευχαριστώ για τη παραχώρηση.

Ανδρέας Ντούζος (1936 - 2013)

Ο Ανδρέας Ντούζος, ταλαντούχος ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, είχε το προσόν να ερμηνεύει με φυσικότητα τους ρόλους του και να τους δίνει χρώμα με το αεράτο στυλ του.
Γεννημένος στην Αθήνα, τελείωσε τη Δραματική Σχολή του Τάκη Μουζενίδη και πολύ γρήγορα ξεκίνησε τη θεατρική του δραστηριότητα, δίπλα σε κορυφαία ονόματα του Θεάτρου, όπως η Έλλη Λαμπέτη, ο Γιώργος Παππάς, ο Μάνος Κατράκης, και ο Νίκος Χατζίσκος. Πολύ σύντομα εντάχθηκε και στο «Πειραϊκό Θέατρο» του Δημήτρη Ροντήρη. Παράλληλα, αρχίζει να συμμετέχει σε κινηματογραφικές ταινίες με μικρούς ρόλους, που έδειχναν ωστόσο την υποκριτική ποιότητά του. Έτσι, τον ανακαλύπτει ο Αλέκος Σακελλάριος και του εμπιστεύεται πρωταγωνιστικούς ρόλους στις ταινίες του «Αλλοίμονο στους Νέους» το 1961, και «Όταν λείπει η Γάτα» το 1962. Μετά από αυτές τις ταινίες, ξεκινά και η συνεργασία του με τη Φίνος Φιλμ και καθιερώνεται σαν ζεν πρεμιέ, μέσα από τις κωμωδίες: «Η Βίλλα των Οργίων», «Φωνάζει ο Κλέφτης» και «Υπάρχει και Φιλότιμο» όσο και στα μιούζικαλ «Κορίτσια για Φίλημα» και «Ραντεβού στον Αέρα». Στη συνέχεια, συνεργάζεται και με άλλες εταιρείες παραγωγής και με την ίδια φυσικότητα αποδίδει και σε δραματικούς ρόλους. Πιστός όμως στο θέατρο, εξακολουθεί τις θεατρικές του δραστηριότητες, συνεργαζόμενος με τον Μίκη Θεοδωράκη στη «Μαγική Πόλη» (καλοκαίρι 1962), και στη συνέχεια με τον Κώστα Μουσούρη (1963-64), με τον Παπαμιχαήλ και τη Βουγιουκλάκη (1964-65), αλλά και με άλλους θιάσους.
Και ενώ το 1967 ο Ανδρέας Ντούζος είναι ήδη αγαπητός στο ελληνικό κοινό και με εξασφαλισμένη καριέρα, αναχωρεί με την οικογένεια του (τη γυναίκα του και τα δυο παιδιά του) για την Αμερική, όπου συνεχίζει τις σπουδές του στην υποκριτική τέχνη αλλά και στη σκηνοθεσία.
Όταν το 1980 επιστρέφει στην Ελλάδα, τα 13 χρόνια της απουσίας του δεν είναι εύκολο να γεφυρωθούν. Συνεργάζεται με εμπορικούς θιάσους σε κωμωδίες, αλλά στον κινηματογράφο αντιμετωπίζει δυσκολίες. Γυρίζει κάποιες βιντεοταινίες, παίζει δίπλα στον Γιώργο Κωσταντίνου στην επιτυχημένη εκπομπή της ΕΡΤ «Καθημερινά», αλλά αποφασίζει να ασχοληθεί και με θεατρικές επιχειρήσεις. Μέχρι το 2001 που γύρισε την τελευταία ταινία του, «Μια Μέρα τη Νύχτα» του Γιώργου Πανουσόπουλου, συμμετείχε μόνο σαν guest σε δύο τηλεοπτικές σειρές.
Ο Ανδρέας Ντούζος, που έφυγε από κοντά μας στις 29 Απριλίου του 2013, ήταν μια φυσιογνωμία που ξυπνάει νοσταλγία για τον παλιό καλό και εμπορικό Ελληνικό Κινηματογράφο.

Με τη Ζωή Λάσκαρη στην ταινία "Ιστορία Μιας Ζωής"(1965).

Σε μια τρυφερή στιγμή με την κινηματογραφική σύζυγο του Μέλπω Ζαρόκωστα, στην κωμωδία "Η Βίλα των Οργίων"(1964).

Με τη Χλόη Λιάσκου και τον Κώστα Βουτσά στη μουσική κωμωδία "Κορίτσια για φίλημα"(1965).

Χρόνια Πολλά στον κύριο Νίκο Μαστοράκη

Ο Νίκος Μαστοράκης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Απριλίου 1941. Στην ηλικία των 18 ετών, με την ιδιότητα του ρεπόρτερ στον Εθνικό Κήρυκα ο Μαστοράκης έκανε την πρώτη του μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία εξασφαλίζοντας αποκλειστική συνέντευξη από την εξόριστη πριγκίπισσα του Ιράν Σοράγια. Στην συνέχεια εργάστηκε στην εφημερίδα Μεσημβρινή ως συντάκτης στην πρώτη αυτοκινητιστική στήλη του ελληνικού τύπου. Λίγα χρόνια αργότερα, ως συντάκτης της Απογευματινής και υποδυόμενος για τις ανάγκες του ρεπορτάζ τον μουσικό στην ορχήστρα του Γιάννη Πουλόπουλου, κατάφερε να βρεθεί στον «Σκορπιό» του Αριστοτέλη Ωνάση μαζί με τους καλεσμένους του Έλληνα Κροίσου, Τζάκι Κένεντυ και τον Τέντ Κένεντυ. Παρότι η φρουρά του Τεντ Κένεντι ανακάλυψε την κρυμμένη φωτογραφική μηχανή, τελικά ο Μαστοράκης κατάφερε να διαφύγει από τον Σκορπιό. Πίσω στην Αθήνα, η αστυνομία κατέσχεσε τα αρνητικά των φωτογραφιών και το σχετικό αποκλειστικό ρεπορτάζ δημοσιεύτηκε λογοκριμένο. Παρόλα αυτά, η αποκλειστική είδηση του επικείμενου γάμου Ωνάση – Τζάκι πρωτοδημοσιεύτηκε σε εκείνο το αποκλειστικό ρεπορτάζ. Την ίδια εποχή ο Μαστοράκης εργάστηκε στο κρατικό ραδιόφωνο ως ραδιοφωνικός παραγωγός των πιο επιτυχημένων εκπομπών για ξένη μουσική. Στα τέλη της δεκαετίας του 60, οργάνωσε την  επεισοδιακή συναυλία των Rolling Stones στο Καλλιμάρμαρο, λίγες μέρες πριν την Χούντα της 21^ης Απριλίου 1967. Ο Μαστοράκης ήταν ο στιχουργός και ο παραγωγός των Forminx, του διάσημου pop-group των 60s, στο οποίο ξεκίνησε την καριέρα του ως συνθέτης και keyboard player, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου.Ο Μαστοράκης έπαιξε σημαντικό ρόλο στην δημιουργία της Ελληνικής Τηλεόρασης  και εργάστηκε σε αυτή από το 1966 ως και το 1973. Ήταν οικοδεσπότης σε πολλά τηλεπαιχνίδια και τηλεοπτικά show, όπως το «Αυτή είναι η ζωή σου», το «Κάντιντ Κάμερα» και το «Πείτε την Αλήθεια» καθώς και ως παραγωγός και σκηνοθέτης στο «Αλάτι και Πιπέρι» με οικοδεσπότη τον Φρέντυ Γερμανό. Ήταν επίσης συγγραφέας και σκηνοθέτης σε πολλές τηλεοπτικές σειρές με χαρακτηριστικό παράδειγμα την πρώτη ελληνική σειρά επιστημονικής φαντασίας «Η συνωμοσία της σιωπής». Λίγες μέρες μετά τα γεγονότα της 17^ης Νοέμβρη 1973, ο Νίκος Μαστοράκης πήρε συνέντευξη από ομάδα φοιτητών που συμμετείχαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Σύμφωνα με τον ίδιο, σε συνέντευξη του στο περιοδικό Life & Style, ο λόγος για τον οποίο αποφάσισε να κάνει την εκπομπή ήταν η παρότρυνση που δέχθηκε από τον εξόριστο Τάκη Λαμπρία, έμπιστο φίλο του Καραμανλή. Μετά την προβολή της εκπομπής, οι συμμετέχοντες φοιτητές συνελήφθησαν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και βασανίστηκαν από το χουντικό καθεστώς. Μετά την πτώση της χούντας ο Νίκος Μαστοράκης εργάστηκε στην Αγγλία και την Αμερική ως σκηνοθέτης και ως παραγωγός κινηματογραφικών ταινιών. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1989 και εργάστηκε στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1. Αποχώρησε από εκεί το 1993 για να στήσει τον τηλεοπτικό σταθμό Star. Tο 1995 έφτιαξε τον εξαιρετικά επιτυχημένο Rock ραδιοφωνικό σταθμό RadioGold και μέχρι σήμερα εργάζεται σε κινηματογραφικά και τηλεοπτικά projects σε Αμερική και Ελλάδα.

Το Παιδί της Μαμάς - 1970

Ήταν 27 Απριλίου 1970 όταν έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες η ανάλαφρη κωμωδία του Ορέστη Λάσκου "Το Παιδί της Μαμάς". Η Σαπφώ Νοταρά κεντάει για ακόμη μια φορά το ρόλο της αυταρχικής μητέρας και ο Γιάννης Βογιατζής δίνει τον καλύτερο εαυτό του ως χαϊδεμένος μοναχογιός που ερωτεύεται την πανέμορφη Ελένη Ερήμου. Πολύ καλός και ο Σωτήρης Μουστάκας. Το τραγουδιστικό μέρος του φιλμ καλύπτουν οι Γιώργος Μανίσαλης και Ρίτα Σακελλαρίου. Εισπρακτικά το "Παιδί της Μαμάς" συγκεντρώνει μόλις 41.139 εισιτήρια στις αίθουσες Α΄προβολής.

Οι Άσσοι των γηπέδων...καρέ - καρέ!!!

Ταξιδεύοντας στο παρελθόν του ελληνικού κινηματογράφου, ανακαλύπτει κανείς στη θεματολογία του, πολλές φορές τη κινηματογραφική κάμερα να συναντά το ποδόσφαιρο. Άλλωστε από τη δεκαετία του 50 το ποδόσφαιρο και ο κινηματογράφος ήταν δύο μικρές βιοτεχνίες σε μια χώρα που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της, σέρνοντας πίσω της μια κατοχή και έναν εμφύλιο πόλεμο. Σήμερα που το ελληνικό ποδόσφαιρο περνά στιγμές αναξιοπρέπειας και αναξιοπιστίας ίσως είναι η καλύτερη στιγμή να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να δούμε μια άλλη εποχή όταν το ποδόσφαιρο είχε ακόμη μια κάποια «αθωότητα» !!!

Το 1956 ο Βασίλης Γεωργιάδης έκανε τα πρώτα του κινηματογραφικά βήματα. Με σεναριογράφο τον σπουδαίο Ιάκωβο Καμπανέλλη, γυρίζει τη πρώτη του ταινία με τον τίτλο «Οι άσσοι του γηπέδου» (τέσσερις δεκαετίες αργότερα θα επανακυκλοφορήσει με τον τίτλο «Κυριακάτικοι ήρωες»). Με έντονες τις επιρροές του από τον Ιταλικό νεορεαλισμό, ο εκκολαπτόμενος  σκηνοθέτης  χρησιμοποιεί στους βασικούς ρόλους ποδοσφαιριστές αντί για ηθοποιούς. Ο Βασίλης Γεωργιάδης δραματοποιεί ένα πραγματικό γεγονός, μία «ανταρσία» που συνέβη πριν από ένα αγώνα της Εθνικής ομάδας, που είχε ως συνέπεια την τιμωρία των ποδοσφαιριστών που συμμετείχαν και το διχασμό των φιλάθλων. Η ταινία όμως δε μένει μόνο στο γεγονός αυτό. Καταγράφει τις ζωές των πρωταγωνιστών, πριν και μετά τα γεγονότα , και μας προσφέρει μία εικόνα της καθημερινής ζωής εκείνη την εποχή, μαζί με θαυμάσιες εικόνες της ελληνικής πρωτεύουσας, όταν είχε ακόμη γειτονιές και αλάνες. Η πρεμιέρα του φιλμ γίνεται στις 12 Μαρτίου 1956, με μικρή συγκομιδή εισιτηρίων (19.276 θεατές, σε αίθουσες πρώτης προβολής). Λίγες μέρες μετά τη πρεμιέρα οι ποδοσφαιριστές: Στάθης Μανταλόζης (Εθνικός), Κώστας Λινοξυλάκης, Λάκης Πετρόπουλος (Παναθηναϊκός), Ανδρέας Μουράτης (Ολυμπιακός) και Κώστας Πούλης (ΑΕΚ) κλήθηκαν σε απολογία από την ΕΠΟ, που απειλούσε να τους παραπέμψει στην Επιτροπή Φιλάθλου ιδιότητας, με το ερώτημα του επαγγελματία επειδή είχαν συμφωνήσει να πάρουν χρήματα για να παίξουν  στην ταινία.

Ένα χρόνο πριν τους «Άσσους του γηπέδου», στη ταινία «Στέλλα», ο Μιχάλης Κακογιάννης παρουσιάζει τη ατίθαση και δυναμική ηρωίδα του να ερωτεύεται τον ποδοσφαιριστή Μίλτο («τον καλύτερο κυνηγό»  του Ολυμπιακού που υποδύεται ο Γιώργος Φούντας και τελικά από το δικό του μαχαίρι σκοτώνεται). Το 1960 και πάλι η Μελίνα Μερκούρη, στο «Ποτέ τη Κυριακή» του Ζυλ Ντασέν, ανασύρει την κρυμμένη φωτογραφία της ομάδας του Ολυμπιακού και βάζει στο ηλεκτρόφωνο τα «Παιδιά του Πειραιά» του Μάνου Χατζιδάκι. Το 1963 ο Νίκος Σταυρίδης στη ταινία της ΣπέντζοςΦίλμ «Ο Διαιτητής», υποδύεται έναν καλοκάγαθο ανθρωπάκο που διατηρεί ένα συνοικιακό ψιλικατζίδικο και  κάθε Κυριακή μετατρέπεται σε αδέκαστο διαιτητή του ποδοσφαίρου, με αποτέλεσμα συχνά-πυκνά να βρίσκεται στο νοσοκομείο από το ξύλο που του δίνουν οι οπαδοί των ηττημένων ομάδων. Για την ιστορία να σημειωθεί η αγάπη του Σταυρίδη για το ποδόσφαιρο και τον Ολυμπιακό!Το πάθος του για τους «ερυθρόλευκους» αποτυπώθηκε και στον κινηματογραφικό  φακό όταν πήγε στο γήπεδο της Ριζούπολης για να κάνει γυρίσματα για την ταινία του με τίτλο «Ο Διαιτητής», πριν από τον αγώνα του Απόλλωνα με τον Ολυμπιακό. Όταν από τα μεγάφωνα ανακοινώνεται ότι στο γήπεδο είναι και ο Νίκος Σταυρίδης, γνώρισε την αποθέωση ειδικά όταν εμφανίστηκε ντυμένος διαιτητής και μάλιστα έτρεξε δίπλα στον Γιώργο Σιδέρη! Μετά τα γυρίσματα ο κορυφαίος κωμικός  παρέμεινε στον αγωνιστικό χώρο για να δει τον αγώνα της ομάδας του πικραμένος  καθώς το ματς ήταν 0-0 ως το 87ο λεπτό. Όταν ο Σιδέρης σκόραρε με κεφαλιά από τη σέντρα του Πολυχρονίου, ο δημοφιλής ηθοποιός δεν άντεξε, όρμησε μέσα στον αγωνιστικό χώρο και φίλησε τον Σιδέρη που ήταν ακόμα στο έδαφος. Οι φωτογραφίες δημοσιεύτηκαν την επόμενη ημέρα στο «Φως των Σπορ», και σήμερα θεωρούνται συλλεκτικές.

Τη φανέλα του τερματοφύλακα της ΑΕΚ, είχε φορέσει σε νεαρή ηλικία ο ηθοποιός Λάμπρος Κωνσταντάρας. Στη πορεία της ζωής του αφού τον είχε κερδίσει η υποκριτική, φρόντιζε να απαλύνει τον πόνο από το ανεκπλήρωτο όνειρό του παίζοντας τερματοφύλακας στους αγώνες της ομάδας ποδοσφαίρου των ηθοποιών. Ήταν γνωστός για τις θεαματικές αποκρούσεις και τις εντυπωσιακές βουτιές του. Ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού υπήρξε και ο ηθοποιός Νίκος Κούρκουλος, πολύ πριν αποφασίσει να ασχοληθεί με το θέατρο. Ο Θανάσης Βέγγος, αν και δηλωμένος Ολυμπιακός, για τις ανάγκες της ταινίας του «Ο Τρελλάρας» (1963), ντύνεται φανατικός οπαδός τους Παναθηναϊκού. Το φιλμ γυρισμένο από τον Τζανή Αλιφέρη περιέχει εικόνες - ντοκουμέντα από αγώνες Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας στην δεκαετία του '60. Το πολύτιμο στέλεχος μιας ποδοσφαιρικής ομάδας υποδύεται ο Βέγγος και στη ταινία του Κώστα Καραγιάννη «Τα δίδυμα»(1964). Αρκετά χρόνια αργότερα,το 1978, ο Θανάσης Βέγγος ,συμμετέχει στο φιλικό παιχνίδι μεταξύ των ομάδων των ηθοποιών και δημοσιογράφων. Η παρουσία του σε αυτόν τον αγώνα οδηγεί τους θαυμαστές του να αγοράζουν εισιτήρια στη μαύρη αγορά πληρώνοντας μέχρι και  120 δραχμές ενώ μεγάλο αθλητικό έντυπο της εποχής τη παραμονή του αγώνα γράφει: «Θα τους σκάσω στο τρέξιμο και θα βάλω δύο γκολ» (δήλωση του σπουδαίου ηθοποιού μας).

Το 1968 κάνει πρεμιέρα στις σκοτεινές αίθουσες η μουσική κωμωδία του Γιάννη Δαλιανίδη «Μια Κυρία στα Μπουζούκια». Ο Κώστας Βουτσάς και ο Φαίδωνας Γεωργίτσης δουλεύουν στα ναυπηγεία ενώ ταυτόχρονα είναι και ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού. Φυσικά το όνομα της ομάδας δεν αναφέρεται πουθενά, πιθανή επιλογή του Δαλιανίδη για να διατηρηθεί μια σχετική ουδετερότητα. Με αφορμή τη ποδοσφαιρομανία που είχε πιάσει τους Έλληνες, ειδικά μετά την πορεία του Παναθηναϊκού μέχρι τον τελικό του Γουέμπλεϊ, το 1970, ο Αλέκος Σακελλάριος γυρίζει το 1972 τη μουσική κωμωδία «Η Ρένα Είναι Οφ σάϊντ». Το φιλμ στοχεύει να σατιρίσει την ανεξέλεγκτη εισροή αλλοδαπών ποδοσφαιριστών στα Ελληνικά σωματεία τη δεκαετία του '70. Το καταφέρνει χάρη στο μπρίο της Βλαχοπούλου ενώ στο φιλμ εμφανίζεται ως κόρη της η μετέπειτα δικηγόρος , πολιτικός και ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία, Ελίζα Βόζεμπεργκ. Ο Αλέκος Σακελλάριος εμφανίζεται και μέσα στην ταινία,στη σκηνή που από το άγχος του ξηλώνει λίγο λίγο το πουλόβερ του κατά τη διάρκεια του ματς, κάνοντας τη Ρένα να σχολιάσει: «Να δεις που αυτός θα το πάει μέχρι σώβρακο!».

Το 1972 στη κοσμοπολίτικη ταινία του Όμηρου Ευστρατιάδη «Πιο θερμή κι απ' τον ήλιο» ο Ανδρέας Μπάρκουλης κάποια στιγμή παρακολουθεί στην τηλεόραση τον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στη Νασιονάλ που έγινε στο Καραϊσκάκη τον Δεκέμβριο του 1971. Στην ίδια ταινία, προς το τέλος της υπάρχουνε κάποιες σκηνές στο Καραϊσκάκη σε αγώνα του Ολυμπιακού. Εμπνευσμένη από το πραγματικό γεγονός που είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο στις 8 Φεβρουαρίου 1981, όταν στο ντέρμπι “ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΑΕΚ” νεαροί φίλαθλοι βρήκαν φρικτό θάνατο κατά την έξοδο τους από τη Θύρα 7, είναι η  ταινία του Νίκου Φώσκολου  «Θύρα 7 - Η Μεγάλη Στιγμή». Το περιστατικό συνέβη στο Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης στο Νέο Φάληρο και ήταν η μεγαλύτερη τραγωδία των ελληνικών γηπέδων και μία από τις χειρότερες στην ιστορία του αθλητισμού. Η ταινία κάνει πρεμιέρα στις 24 Νοεμβρίου 1983. Το 1988 ο Παντελής Βούλγαρης μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα του Μένη Κουμανταρέα «Η φανέλα με το 9». Στο φιλμ ο Στράτος Τζώρτζογλου σαν παίκτης της «Αθήνας», εκτελεί πέναλτι σε αγώνα. Το στιγμιότυπο κινηματογραφήθηκε στο ημίχρονο του αγώνα ΑΕΚ - Εθνικού (2-0, 1987-88 ), και μετά το «γκολ» που πετυχαίνει κατευθύνεται πανηγυρίζοντας προς την σκεπαστή όπου βρίσκονται οι οπαδοί της ΑΕΚ.

Κλείνοντας το ταξίδι στο χρόνο ίσως θα έπρεπε να γίνει λόγος για το γάμο της Ρένας Βλαχοπούλου με τον ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Κώστα Βασιλείου, το 1939.Τον Οκτώβριο του 1960 η Μάρθα Καραγιάννη παντρεύεται τον άσσο του Ολυμπιακού Μίμη Στεφανάκο. Το μυστήριο τελέστηκε στον Αι- Γιώργη της Κυψέλης και το νυφικό της Μάρθας ήταν του Οίκου Κουδούνη. 14 χρόνια αργότερα η ηθοποιός αναζητά ζεστασιά στην αγκαλιά του τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού, τη δεκαετία του ’70, Βασίλη Κωνσταντίνου. Και φυσικά δεν ξεχνάμε το γάμο της Βίκυς Μοσχολιού με τον ποδοσφαιριστή Μίμη Δομάζο τη Πρωτομαγιά του 1967.Το μυστήριο τελέσθηκε στη Μητρόπολη των Αθηνών και υπολογίζεται ότι παρευρέθηκαν πάνω από 30.000 άτομα. «Όπως συμβαίνει συχνά εις τους γάμους δημοφιλών προσώπων, οι εκδηλώσεις αγάπης του πλήθους, ήσαν τέτοιες, που το νεαρό ζεύγος κινδύνευσε να λιντσαριστεί κατά την είσοδο και την έξοδο από την εκκλησία» έγραφαν οι εφημερίδες της εποχής. Φημολογείται ότι το ζευγάρι χρειάστηκε να πληρώσει πάνω από 15.000 δρχ. για να αποκατασταθούν οι φθορές στον Μητροπολιτικό ναό!

Ο Θανάσης Βέγγος σε φιλικό παιχνίδι μεταξύ των ομάδων ηθοποιών και δημοσιογράφων(1978).

Ο Νίκος Σταυρίδης ασπάζεται το Γιώργο Σιδέρη, κατά τη διάρκεια του αγώνα Απόλλωνα - Ολυμπιακού(1963).

Η Μάρθα Καραγιάννη με τον πρώτο σύζυγο της Μίμη Στεφανάκο, άσσο του Ολυμπιακού.

Η Μάρθα Καραγιάννη πάει...γήπεδο, για τις ανάγκες του μιούζικαλ "Μια Κυρία στα Μπουζούκια"(1968).