Μίμης Πλέσσας: Επαναστάτης Ποπολάρος (1971) ανέκδοτο OST

Η λογοτεχνία αποτέλεσε και αποτελεί  σημαντικό τροφοδότη του κινηματογράφου. Αξιόλογοι σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου, εμπνεύστηκαν από κλασικά κείμενα της λογοτεχνίας. Αυτό πρωτοέγινε από την αφετηρία της έβδομης τέχνης η οποία λόγω έλλειψης δικών της αφηγηματικών ερεθισμάτων στράφηκε στη λογοτεχνία. Αν και η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος είναι δύο τελείως διαφορετικές τέχνες «παντρεύτηκαν» και δεν ήταν λίγες οι φορές που γυρίστηκαν ταινίες διαμάντια βασισμένες σε λογοτεχνικά αριστουργήματα. Το φαινόμενο μεταφοράς βιβλίων στην μεγάλη οθόνη παρατηρήθηκε και στον ελληνικό κινηματογράφο, όχι πάντα με επιτυχία. Μια από αυτές τις ταινίες υπήρξε ο "Επαναστάτης Ποπολάρος". 

Αξιόλογη παραγωγή της Φίνος Φίλμ βασισμένη στο μυθιστόρημα του Γρηγόριου Ξενόπουλου "Ο Ποπολάρος" το οποίο πρωτοδημοσιεύτηκε με τον τίτλο ο "Αντάρτης". Πρόκειται για μια αρκετά ακριβή παραγωγή, με εξωτερικά γυρίσματα στο νησί της Ζακύνθου. Παρά τον μεγάλο σεισμό που έπληξε τη Ζάκυνθο στις αρχές του 1950, ο Δαλιανίδης κατάφερε να αναδείξει τις ομορφιές του νησιού με μοναδικό τρόπο. Αν και η ταινία βασίστηκε στο βιβλίο του Ξενόπουλου το φινάλε της διαφοροποιήθηκε δίνοντας ένα ευχάριστο τέλος στο φίλμ. Στο μυθιστόρημα ο κεντρικός ήρωας αυτοκτονεί.

Στα Backstage της ταινίας να σημειώσουμε ότι η πρωταγωνίστρια της, Μπέτυ Λιβανού δημιούργησε πολλά προβλήματα στο Δαλιανίδη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων στη Ζάκυνθο. Ξενυχτούσε στα κλαμπ του νησιού και πήγαινε στο γύρισμα αργοπορημένη και κατάκοπη, με αποτέλεσμα να απειλήσει ο σκηνοθέτης ότι θα άλλαζε πρωταγωνίστρια.

Κάτι που ίσως ελάχιστοι γνωρίζουν από τα γυρίσματα της συγκεκριμένης ταινίας είναι η σκηνή που η πρωταγωνίστρια βγαίνει από τον Καθολικό Ναό του Αγίου Μάρκου, μαζί με τους γονείς της. Στα τέλη του 19ου αιώνα που εκτυλίσσεται το στόρι υπήρχαν αρκετοί Καθολικοί στη Ζάκυνθο λόγω Ενετοκρατίας. Στο πίσω μέρος της ομώνυμης Πλατείας μαζεμένοι αρκετοί Ζακυνθινοί και πολλοί τουρίστες παρακολουθούν το γύρισμα. Ξαφνικά ο Δαλιανίδης βάζει τις φωνές «Στοοοπ, Στοοοπ, το μαντήλι!» Τι είχε συμβεί; Ο τελειομανής σκηνοθέτης παρατήρησε βλέποντας την "Έλντα" να βγαίνει από την εκκλησία, ότι είχαν ξεχάσει να της δώσουν να κρατά το μαύρο μαντήλι που -σαν Καθολική- φορούσε στα μαλλιά της μέσα στην εκκλησία. Μετά από μια μικρή αναστάτωση το μαντήλι βρέθηκε και οι σκηνές εισόδου και εξόδου από την εκκλησία ξαναγυρίστηκαν, προς τέρψιν των παρευρισκομένων!

Σε έντυπο της εποχής ο Γιάννης Δαλιανίδης εξηγεί και το λόγο για τον οποίο άλλαξε το φινάλε του έργου: "Οδηγήθηκα σ΄αυτό το διαφορετικό τέλος, χωρίς να αλλοιώσω το νόημα του διηγήματος, γιατί έβρισκα το υπάρχον τέλος στατικό και φυσικά αντικινηματογραφικό. Οι ήρωες χαριτολογούσαν ατελείωτα."

Στην ίδια συνέντευξη ο σκηνοθέτης αναφέρει ότι τα περισσότερα εξωτερικά πλάνα είχαν γυριστεί στην Κέρκυρα και όχι στη Ζάκυνθο, όπου εξελίσσεται η υπόθεση του έργου. Ο λόγος που έγινε αυτό ήταν η σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή που είχαν υποστεί τα ιστορικά κτίρια του νησιού από το μεγάλο σεισμό περασμένης δεκαετίας αλλά και από φωτιά που είχε κάψει το νησί. Μάλιστα στα γυρίσματα στα κερκυραϊκά καντούνια τα πλάνα ήταν αρκετά περιορισμένα ώστε να κρύβεται το ύψος των σπιτιών που στη Κέρκυρα ήταν διαφορετικό από τη Ζάκυνθο.

Ο Φίνος που πάντα διψούσε για ένα άρτιο αποτέλεσμα, στην αναπαράσταση του εσωτερικού των σπιτιών οδηγήθηκε στο Μουσείο της Ζακύνθου. Έχοντας στη διάθεση του φωτογραφικό υλικό, στα στούντιο του στα Σπάτα έφτιαξε ολόκληρο επτανησιακό αρχοντικό στο οποίο ακόμη και η λάμπα ήταν παλιά επτανησιακή. Όσο για τα κοστούμια που χρησιμοποιήθηκαν ξεπερνούσαν τα 500 και η Φίνος Φιλμ τα προμηθεύτηκε από τα βεστιάρια Αθηναϊκών Θεάτρων.

  

Η πρεμιέρα της ταινίας έγινε στις 20 Δεκεμβρίου 1971 και συγκέντρωσε περισσότερους από 200.000 θεατές στις αίθουσες Α΄προβολής σε Αθήνα, Πειραιά και Προάστια. 

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ. ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗ ΥΠΟΚΛΟΠΗΣ. ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΒΙΝΤΕΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ.