Ρητά Κι Απόρρητα της Ζωής Λάσκαρη

Το 1982 από τον εκδοτικό οίκο Γιάννη Βασδέκη κυκλοφορεί η φωτοβιογραφία της Ζωής Λάσκαρη, με την επιμέλεια του Μαρίνου Κουσουμίδη. Το μοναδικό βιβλίο που καταγράφει την πορεία της κορυφαίας Ελληνίδας ηθοποιού από τα παιδικά της χρόνια μέχρι τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 80. Με πλούσιο φωτογραφικό υλικό παρουσιάζεται η μυθική της πορεία, κυρίως στον κινηματογράφο.
Ανάμεσα στα κείμενα του Κουσουμίδη υπάρχουν στις σελίδες του βιβλίου τα "Ρητά Κι Απόρρητα της Ζωίτσας". Εξομολογήσεις της ηθοποιού σχετικά με τα παιδικά της χρόνια, τη χρυσή περίοδο στα στούντιο της Φίνος Φιλμ, την αγάπη της για το θέατρο αλλά και τους φόβους της σχετικά με τη μοναξιά και το θάνατο.

Σας αφήνω να τα απολαύσετε:

*Μου έλειψαν  η ξέγνοιαστη παιδική ηλικία και το αίσθημα της ασφάλειας. Θέλω να μ΄αγαπούν για να αισθάνομαι ασφαλής. Έχω ανάγκη από τους ανθρώπους.

*Φοβάμαι τη μοναξιά, την απογοήτευση, το Θάνατο. Αγαπώ τη ζωή.Μ΄αρέσει να δουλεύω, να κουράζομαι, ν΄αναπνέω, να διασκεδάζω. Φοβάμαι να μείνω χωρίς συντροφιά. Θα πέθαινα αν με υποχρέωναν να ζήσω μόνη σε κάποιο έρημο νησί. Μ΄αρέσει να έχω ανθρώπους γύρω μου.

*Με πλήγωσαν οι άνθρωποι. Μπορεί να τους πλήγωσα κι εγώ. Είναι μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις. Νόμος της ζωής. Τον δέχεσαι και παύεις να διαμαρτύρεσαι. Η ζωή όμως δεν είναι για τούτο λιγότερο όμορφη.

*Μας λείπει η ανθρωπιά. Φαίνεται στην καθημερινή ζωή μας. Γινόμαστε τόσο εύκολα κακοί, κουτσομπόληδες, πικροί, έτοιμοι να σχολιάσουμε τους άλλους, να ανακατευτούμε στη ζωή τους.

*Η κολακεία είναι σαν αρρώστια, που βρίσκεται κι αυτή μέσα στους κανόνες του παιχνιδιού, που λέγεται κινηματογράφος και θέατρο. Προτιμώ να αγνοώ τους κόλακες, γιατί αν δεν τους αγνοώ , με αηδιάζουν.

*Δε μου αρέσει η υποκρισία. Δεν είχα ποτέ αυτό που στο θέατρο λέμε "αυλή". Οι κολακείες δε μου χρειάζονται. Αντίθετα με εξοργίζουν. Θέλω να μου συμπεριφέρονται οι άλλοι με την ίδια ειλικρίνεια που τους συμπεριφέρομαι εγώ...όταν ένας άνθρωπος δε μου κάνει, δε μπορώ να τον ανεχθώ. Κι έχω την εντιμότητα να το ομολογήσω.

*Δεν με τρομάζουν τα γηρατειά, παρά μόνο ο θάνατος. Θα ήθελα να πεθάνω πάρα πολύ γριά. Τόσο γριά, που να με έχει κουράσει η ζωή και να μη μου φαίνεται τρομερός ο θάνατος.

*Δεν κοιτάζω ποτέ πίσω μου. Το θεωρώ γρουσουζιά, δειλία. Κάνω όνειρα για το μέλλον. Είναι τόσο όμορφο να μπορείς να κάνεις όνειρα.

*Από τις ταινίες μου ξεχωρίζω: "Ο Κατήφορος", "Ίλιγγος", "Ιστορία Μιας Ζωής", "Στεφανία", "Όλγα αγάπη μου", "Γυμνοί στο Δρόμο", "Αυτοί που μίλησαν με το θάνατο", "Οι Αιχμάλωτοι του Μίσους" και "Ο Αστερισμός της Παρθένου".

Με την Ίλυα Λιβυκού, σε σκηνή της ταινίας "Ίλιγγος", από τις καλύτερες της δεκαετίας του 60.

*Δε μπορώ να κάνω κάτι αν δε μου κάνει κέφι. Μου είναι αδύνατον. Δε μπορώ να επιβληθώ στον εαυτό μου και να πω, τώρα θα το κάνεις γιατί πρέπει να το κάνεις. Δε μπορώ...Μου είναι αδιανόητο να κάνω πράγματα που δε μου πάνε. Όταν όμως κάτι μου κάνει κέφι, τότε πετάω, είμαι ακούραστη!

*Το χαρακτήρα μου να το χαλάσω σ΄αυτό το χώρο που λέγεται κινηματογράφος ή θέατρο; αποκλείεται. Αυτή θα είμαι, αυθόρμητη, αληθινή, και όσοι με καταλαβαίνουν.

"Αστερισμός της Παρθένου"

"Ερασταί του Ονείρου"