"Την Αλίκη Βουγιουκλάκη, πάντοτε την αγαπούσα και τη θαύμαζα. Πίστευα πως ήταν μεγάλη ηθοποιός και γεννημένη σταρ. Αυτόφωτη, με μαγική αύρα! Ήξερε να σαγηνεύει και να κερδίζει τα πλήθη. Θείο χάρισμα!
Με την Αλίκη κάναμε πολλές ταινίες, κι όλες μεγάλες επιτυχίες. Λένε πως το θέατρο είναι δουλειά του ηθοποιού και ο κινηματογράφος δουλειά του σκηνοθέτη. Αυτό η Αλίκη το αναίρεσε. Όσο και να μας ενοχλούσε εμάς τους σκηνοθέτες, η Αλίκη ήταν η μισή (ή και παραπάνω) η επιτυχία της κάθε ταινίας της.
Είχε άποψη για όλα, για τα ντεκόρ, για τα φώτα, για τις κάμερες. Αυτό ήταν η αιτία πολλές φορές για ομηρικούς καβγάδες.
Όμως τελικά είχε πάντα δίκιο. Τώρα που πέρασαν τα χρόνια, σκέφτομαι ότι αυτή η γυναίκα δεν πήρε τελικά τη θέση που της άξιζε.
Θυμάμαι πως η πρώτη μας συνεργασία δεν έγινε σε ταινία που εγώ σκηνοθετούσα, αλλά σε ταινία που είχα γράψει το σενάριο. Η ταινία ήταν η "Αστέρω" κι εκεί είχε και σκηνές που υποκριτικά η Αλίκη ήταν επηρεασμένη απ΄τους δραματικούς ρόλους που έπαιζε στο Εθνικό. Οι κριτικές και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό την αποθέωσαν.
Εγώ όμως διέκρινα το μεγάλο της ταλέντο από το πρώτο γύρισμα που κάναμε στο "Ξύλο βγήκε απ΄τον Παράδεισο". Η πρώτη σκηνή που γυρίστηκε για το "Ξύλο" ήταν όταν η Αλίκη με τη μητέρα της (Μαρίκα Κρεββατά) μπαίνουν στο γραφείο του Γυμνασιάρχη (Χρήστου Τσαγανέα) και ο καθηγητής Πάνος Φλωράς (Δημήτρης Παπαμιχαήλ) περίμενε απέξω. Τότε η Αλίκη κλείνοντας την πόρτα του ρίχνει ένα βλέμμα και του δείχνει να καταλάβει με μια αθώα ναζιάρικη γκριμάτσα πως εντάξει, δεν θα αφήσω εγώ να σε διώξουν απ΄το σχολείο.
Μα ήταν τόσο καλή, τόσο άψογη σ΄αυτή τη μικρή σκηνούλα, που εκεί κατάλαβα πια πως είχα να κάνω μ΄ένα φαινόμενο, με μια μεγάλη ηθοποιό. Η σκηνή γυρίστηκε μόνο μια φορά και η ιστορία μιλάει από μόνη της!
(από το βιβλίο του Μάκη Δελαπόρτα "Αλέκος Σακελλάριος: Το ταλέντο βγήκε απ΄τον Παράδεισο"(Εκδόσεις Άγκυρα 2001).
Με την Αλίκη κάναμε πολλές ταινίες, κι όλες μεγάλες επιτυχίες. Λένε πως το θέατρο είναι δουλειά του ηθοποιού και ο κινηματογράφος δουλειά του σκηνοθέτη. Αυτό η Αλίκη το αναίρεσε. Όσο και να μας ενοχλούσε εμάς τους σκηνοθέτες, η Αλίκη ήταν η μισή (ή και παραπάνω) η επιτυχία της κάθε ταινίας της.
Είχε άποψη για όλα, για τα ντεκόρ, για τα φώτα, για τις κάμερες. Αυτό ήταν η αιτία πολλές φορές για ομηρικούς καβγάδες.
Όμως τελικά είχε πάντα δίκιο. Τώρα που πέρασαν τα χρόνια, σκέφτομαι ότι αυτή η γυναίκα δεν πήρε τελικά τη θέση που της άξιζε.
Θυμάμαι πως η πρώτη μας συνεργασία δεν έγινε σε ταινία που εγώ σκηνοθετούσα, αλλά σε ταινία που είχα γράψει το σενάριο. Η ταινία ήταν η "Αστέρω" κι εκεί είχε και σκηνές που υποκριτικά η Αλίκη ήταν επηρεασμένη απ΄τους δραματικούς ρόλους που έπαιζε στο Εθνικό. Οι κριτικές και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό την αποθέωσαν.
Ο κυρ - Αλέκος με την Αλίκη και το Δημήτρη Παπαμιχαήλ σε διάλειμμα από τα γυρίσματα της έγχρωμης ταινίας "Η Αλίκη στο Ναυτικό"(1960). |
Μα ήταν τόσο καλή, τόσο άψογη σ΄αυτή τη μικρή σκηνούλα, που εκεί κατάλαβα πια πως είχα να κάνω μ΄ένα φαινόμενο, με μια μεγάλη ηθοποιό. Η σκηνή γυρίστηκε μόνο μια φορά και η ιστορία μιλάει από μόνη της!
(από το βιβλίο του Μάκη Δελαπόρτα "Αλέκος Σακελλάριος: Το ταλέντο βγήκε απ΄τον Παράδεισο"(Εκδόσεις Άγκυρα 2001).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου