Μίμης Πλέσσας: Επαναστάτης Ποπολάρος (1971) ανέκδοτο OST

Η λογοτεχνία αποτέλεσε και αποτελεί  σημαντικό τροφοδότη του κινηματογράφου. Αξιόλογοι σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου, εμπνεύστηκαν από κλασικά κείμενα της λογοτεχνίας. Αυτό πρωτοέγινε από την αφετηρία της έβδομης τέχνης η οποία λόγω έλλειψης δικών της αφηγηματικών ερεθισμάτων στράφηκε στη λογοτεχνία. Αν και η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος είναι δύο τελείως διαφορετικές τέχνες «παντρεύτηκαν» και δεν ήταν λίγες οι φορές που γυρίστηκαν ταινίες διαμάντια βασισμένες σε λογοτεχνικά αριστουργήματα. Το φαινόμενο μεταφοράς βιβλίων στην μεγάλη οθόνη παρατηρήθηκε και στον ελληνικό κινηματογράφο, όχι πάντα με επιτυχία. Μια από αυτές τις ταινίες υπήρξε ο "Επαναστάτης Ποπολάρος". 

Αξιόλογη παραγωγή της Φίνος Φίλμ βασισμένη στο μυθιστόρημα του Γρηγόριου Ξενόπουλου "Ο Ποπολάρος" το οποίο πρωτοδημοσιεύτηκε με τον τίτλο ο "Αντάρτης". Πρόκειται για μια αρκετά ακριβή παραγωγή, με εξωτερικά γυρίσματα στο νησί της Ζακύνθου. Παρά τον μεγάλο σεισμό που έπληξε τη Ζάκυνθο στις αρχές του 1950, ο Δαλιανίδης κατάφερε να αναδείξει τις ομορφιές του νησιού με μοναδικό τρόπο. Αν και η ταινία βασίστηκε στο βιβλίο του Ξενόπουλου το φινάλε της διαφοροποιήθηκε δίνοντας ένα ευχάριστο τέλος στο φίλμ. Στο μυθιστόρημα ο κεντρικός ήρωας αυτοκτονεί.

Στα Backstage της ταινίας να σημειώσουμε ότι η πρωταγωνίστρια της, Μπέτυ Λιβανού δημιούργησε πολλά προβλήματα στο Δαλιανίδη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων στη Ζάκυνθο. Ξενυχτούσε στα κλαμπ του νησιού και πήγαινε στο γύρισμα αργοπορημένη και κατάκοπη, με αποτέλεσμα να απειλήσει ο σκηνοθέτης ότι θα άλλαζε πρωταγωνίστρια.

Κάτι που ίσως ελάχιστοι γνωρίζουν από τα γυρίσματα της συγκεκριμένης ταινίας είναι η σκηνή που η πρωταγωνίστρια βγαίνει από τον Καθολικό Ναό του Αγίου Μάρκου, μαζί με τους γονείς της. Στα τέλη του 19ου αιώνα που εκτυλίσσεται το στόρι υπήρχαν αρκετοί Καθολικοί στη Ζάκυνθο λόγω Ενετοκρατίας. Στο πίσω μέρος της ομώνυμης Πλατείας μαζεμένοι αρκετοί Ζακυνθινοί και πολλοί τουρίστες παρακολουθούν το γύρισμα. Ξαφνικά ο Δαλιανίδης βάζει τις φωνές «Στοοοπ, Στοοοπ, το μαντήλι!» Τι είχε συμβεί; Ο τελειομανής σκηνοθέτης παρατήρησε βλέποντας την "Έλντα" να βγαίνει από την εκκλησία, ότι είχαν ξεχάσει να της δώσουν να κρατά το μαύρο μαντήλι που -σαν Καθολική- φορούσε στα μαλλιά της μέσα στην εκκλησία. Μετά από μια μικρή αναστάτωση το μαντήλι βρέθηκε και οι σκηνές εισόδου και εξόδου από την εκκλησία ξαναγυρίστηκαν, προς τέρψιν των παρευρισκομένων!

Σε έντυπο της εποχής ο Γιάννης Δαλιανίδης εξηγεί και το λόγο για τον οποίο άλλαξε το φινάλε του έργου: "Οδηγήθηκα σ΄αυτό το διαφορετικό τέλος, χωρίς να αλλοιώσω το νόημα του διηγήματος, γιατί έβρισκα το υπάρχον τέλος στατικό και φυσικά αντικινηματογραφικό. Οι ήρωες χαριτολογούσαν ατελείωτα."

Στην ίδια συνέντευξη ο σκηνοθέτης αναφέρει ότι τα περισσότερα εξωτερικά πλάνα είχαν γυριστεί στην Κέρκυρα και όχι στη Ζάκυνθο, όπου εξελίσσεται η υπόθεση του έργου. Ο λόγος που έγινε αυτό ήταν η σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή που είχαν υποστεί τα ιστορικά κτίρια του νησιού από το μεγάλο σεισμό περασμένης δεκαετίας αλλά και από φωτιά που είχε κάψει το νησί. Μάλιστα στα γυρίσματα στα κερκυραϊκά καντούνια τα πλάνα ήταν αρκετά περιορισμένα ώστε να κρύβεται το ύψος των σπιτιών που στη Κέρκυρα ήταν διαφορετικό από τη Ζάκυνθο.

Ο Φίνος που πάντα διψούσε για ένα άρτιο αποτέλεσμα, στην αναπαράσταση του εσωτερικού των σπιτιών οδηγήθηκε στο Μουσείο της Ζακύνθου. Έχοντας στη διάθεση του φωτογραφικό υλικό, στα στούντιο του στα Σπάτα έφτιαξε ολόκληρο επτανησιακό αρχοντικό στο οποίο ακόμη και η λάμπα ήταν παλιά επτανησιακή. Όσο για τα κοστούμια που χρησιμοποιήθηκαν ξεπερνούσαν τα 500 και η Φίνος Φιλμ τα προμηθεύτηκε από τα βεστιάρια Αθηναϊκών Θεάτρων.

  

Η πρεμιέρα της ταινίας έγινε στις 20 Δεκεμβρίου 1971 και συγκέντρωσε περισσότερους από 200.000 θεατές στις αίθουσες Α΄προβολής σε Αθήνα, Πειραιά και Προάστια. 

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ. ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗ ΥΠΟΚΛΟΠΗΣ. ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΒΙΝΤΕΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ.

Η παιδεία, το ήθος και το ταλέντο στο ελληνικό σινεμά, έχουν ονοματεπώνυμο: Φλωρέττα Ζάννα!!!

Όμορφη και ταλαντούχα η Φλωρέττα Ζάννα υπήρξε από τις ηθοποιούς που αν και με λίγες συμμετοχές σε ταινίες άφησε το δικό της στίγμα στον ελληνικό κινηματογράφο.
Γεννήθηκε ως Ανθή Στυλιανέα, στις 25 Αυγούστου 1933(κατά άλλους το 1936), στον Άγιο Νικόλαο Μεσσηνίας. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη ενώ έκανε την πρώτη εμφάνιση της στον κινηματογράφο στην ταινία "Αμαρυλλίς" (1960). Μια ταινία του Ντίνου Δημόπουλου, μετέπειτα σύζυγος της (1960 εως το θάνατο του το 2003).
Το 1963 η Φλωρέττα περνά την πύλη της Φίνος Φιλμ και πρωταγωνιστεί στο αριστουργηματικό "Αμόκ". Στο Φίνο θα μείνει μέχρι το 1969 πρωταγωνιστώντας στις ταινίες: "Κατηγορώ τους Ανθρώπους", "Οι Κυρίες της Αυλής", "Κοινωνία Ώρα Μηδέν", "Αγάπη και Αίμα" και "Η Αρχόντισσα κι ο Αλήτης". Το 1968 - 69 μαζί με το Λάκη Μιχαηλίδη γράφουν το σενάριο της ταινίας "Η Δασκάλα με τα Ξανθά Μαλλιά", με πρωταγωνίστρια την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Στους τίτλους η Φλωρέττα αναγράφεται ως Ανθή Δημοπούλου ενώ δίνει στην κεντρική ηρωίδα του φιλμ το όνομα της κόρης της, "Μυρτώ", που μόλις είχε αποκτήσει.

Οι θεατρικές της εμφανίσεις υπήρξαν περιορισμένες αφού μετά τη γέννηση της κόρης της αποσύρθηκε από το χώρο του θεάματος. Στα χρόνια που ακολούθησαν άνοιξε κατάστημα γυναικείων ρούχων, το περίφημο Chez Florette, στην οδό Ηρακλείτου και Τσακάλωφ, το οποίο υπάρχει ακόμη και σήμερα, στο όνομα της κόρης της Μυρτούς Δημοπούλου.
Η Φλωρέττα Ζάννα τα τελευταία χρόνια της ζωής της ζούσε μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας αφήνοντας στο κοινό να διατηρεί την εικόνα της γλυκιάς αλλά και αριστοκρατικής κοπέλας, από τα καρέ των ταινιών του 60. Έφυγε αθόρυβα στις 13 Φεβρουαρίου 2019.

Με το Δημήτρη Μυράτ στην ταινία "Αμαρυλλίς"(1960)

Η Φλωρέττα Ζάννα στην καλύτερη κινηματογραφική της εμφάνιση στο φιλμ "Αμόκ"(1963).

"Κατηγορώ τους Ανθρώπους"(1965)

"Οι Κυρίες της Αυλής"(1966). Με τον Αλέκο Αλεξανδράκη.

"Κοινωνία Ώρα Μηδέν"(1966). Με τον Κώστα Καζάκο.

Μίμης Πλέσσας: Αστερισμός της Παρθένου (1973) ανέκδοτο OST

Μια σπονδυλωτή ταινία δομημένη σε 3 μέρη, είναι ο "Αστερισμός της Παρθένου" μια παραγωγή της Φίνος Φιλμ του 1973, σε σενάριο Γιώργου Τζαβέλλα και σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη.Το σενάριο της ταινίας γράφτηκε το 1966 από τον Γιώργο Τζαβέλλα με πιθανή πρωταγωνίστρια την Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Αλίκη τελικά αρνήθηκε λόγω του τολμηρού θέματος και των σκηνών της ταινίας. Αν τελικά γυριζόταν τότε, θα ήταν η πρώτη ακατάλληλη ταινία της Εθνικής μας Σταρ. Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου 1966 δόθηκε και συνέντευξη τύπου, όπου ο  Γιώργος Τζαβέλλας και η Αλίκη ανακοίνωσαν τη συνεργασία τους. Οι εφημερίδες την επόμενη μέρα έγραψαν ολόκληρα κατεβατά, για τη στροφή στην καριέρα της Βουγιουκλάκη ενώ  η παραγωγός εταιρεία «Δαμασκηνός Μιχαηλίδης» ανακοινώνει ότι το φιλμ θα γυριστεί σε ασπρόμαυρο καρέ, το πρώτο σκετς, σε σέπια το δεύτερο σκετς, ενώ η Τρίτη ιστορία θα είναι έγχρωμη. Παρά το θόρυβο που έγινε στον καλλιτεχνικό χώρο τελικά το σενάριο του «Αστερισμού  της Παρθένου» μπήκε στο συρτάρι. Κάποιοι έκαναν λόγο για πολύ μεγάλο κόστος της παραγωγής το οποίο σε συνδυασμό με την τεράστια αμοιβή της Αλίκης οδήγησε τη συνεργασία της μεγάλης ντίβας με τον Τζαβέλλα, σε ναυάγιο.

Το 1973, ενώ ο Ελληνικός κινηματογράφος έχει πάρει την κατιούσα, οΤζαβέλλας δέχτηκε να δώσει το σενάριο στον Φίνο για να το γυρίσει ο Γιάννης Δαλιανίδης με πρωταγωνίστρια τη Ζωή Λάσκαρη . Ο Τζαβέλλας είναι αδύνατον να σκηνοθετήσει, καθώς έχει χάσει την ομιλία του από εγκεφαλικό που έχει περάσει μετά το θάνατο της συζύγου του. Η πρεμιέρα της ταινίας  γίνεται στις  3 Δεκεμβρίου 1973 με 120.010 εισιτήρια στις αίθουσες πρώτης προβολής. Το φιλμ κάνει καριέρα και στο εξωτερικό ενώ για πολλούς θεωρείται η καλύτερη ταινία της Ζωίτσας. Στη ταινία  παίζουν επίσης οι: Χρήστος Πολίτης, Χρήστος Νομικός, Σπύρος Καλογύρου, ΜπέττυΒαλάση, Νότης Περγιάλης, Ρίτα Μπενσουσάν, Βάσος Ανδριανός, Ειρήνη Κουμαριανούκαι η μικρή Νατάσα Ασίκη. Τη μουσική υπογράφει ο Μίμης  Πλέσσας  ενώ η καταπληκτική φωτογραφία είναι του Νίκου Γαρδέλη.

Το σενάριό του του φιλμ προσπαθεί να θίξει  αρκετά κοινωνικά θέματα μαζί. Την φτώχεια των μικροαστικών στρωμάτων και την διαφθορά των μεγαλοαστών, την προκατάληψη της ελληνικής επαρχίας και την πορνεία ως βιοποριστικό μέσο και αναγκαστική επιλογή, την απόρριψη και την κοινωνική κατακραυγή των ιερόδουλων από το κοινωνικό περιβάλλον.

 Για την ιστορία να πούμε ότι η ταινία «Αστερισμός της Παρθένου» προβλήθηκε στη τηλεόραση για πρώτη φορά, το 1979 ως ακατάλληλη.

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ. ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗ ΥΠΟΚΛΟΠΗΣ. ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΒΙΝΤΕΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ.

"Τα Χειροκροτήματα" (1944): Η πρώτη μουσική βιογραφία του ελληνικού κινηματογράφου

"Τα Χειροκροτήματα" (1944) του Γιώργου Τζαβέλλα είναι η πρώτη ταινία του ελληνικού κινηματογράφου της οποίας το σενάριο είναι εμπνευσμένο από τη ζωή και το έργο ενός επιτυχημένου Έλληνα συνθέτη. Στη διάρκεια της Κατοχής ο σκηνοθέτης συνάντησε τυχαία τον Αττίκ, το διάσημο τραβαδούρο της προπολεμικής Αθήνας, και αποφάσισε να αναστήσει το άστρο του...
Το φιλμ όχι μόνο γυρίστηκε κατά τη διάρκεια της Κατοχής, αλλά και νύχτα για την εξοικονόμηση ρεύματος. Η μουσική και τα τραγούδια που ακούγονται στη ταινία είναι του Αττίκ, ενώ ο Δημήτρης Χορν κάνει εδώ την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση. Τα πρώτα τους κινηματογραφικά βήματα σε αυτή τη ταινία κάνουν επίσης ο Γιώργος Φούντας, ο Γιάννης Φέρμης και ο Αλέκος Αλεξανδράκης ως κομπάρσοι. Τα πλάνα με το κοινό που συμμετείχε με καλοπροαίρετους προσκεκλημένους γυρίστηκε στις 28 Νοεμβρίου του 1943 στον κινηματογράφο ΡΕΞ. Λίγο μετά την ολοκλήρωση της ταινίας ο Αττίκ πέθανε. Στις 29 Αυγούστου του 1944, ενώ ο Αττίκ βάδιζε στο πεζοδρόμιο, σκόνταψε κατά λάθος σ' ένα Γερμανό στρατιώτη. Εκείνος ο αχρείος, έγινε θηρίο ανήμερο κι άρχισε να χτυπάει ανελέητα το μικρόσωμο Αττίκ. Αυτό ήταν το τελευταίο άχυρο για την καταπονεμένη καρδιά του Αττίκ. Κάθε βράδυ έπαιρνε για να κοιμηθεί μια μικρή δόση ηρεμιστικού Βερονάλ. Εκείνο το βράδυ αύξησε τη δόση του...και δεν ξύπνησε ποτέ πια.
Η ταινία ήταν ένας θρίαμβος για όλους, ακόμα και για τον Αττίκ που στα χρόνια της Κατοχής είχε δει το άστρο του να θαμπώνει, μια και όπως είχε πει η Νινή Ζαχά, μαθήτρια του Αττίκ, "ακόμη και αν ήταν επίκαιρος ο κόσμος δεν θα μπορούσε να καταλάβει σε μια τέτοια εποχή το πόσο ακριβώς επίκαιρος θα μπορούσε να είναι, μια και τον είχε συνδέσει με το πνεύμα του μεσοπολέμου και είχε στρέψει το ενδιαφέρον του σε άλλα πράγματα."
Με αυτή την ταινία ο Αττίκ βρίσκει τον ιδανικό τρόπο να πει ένα αντάξιο του "αντίο" στο αγαπημένο του κοινό.
Για την ιστορία να σημειώσουμε ότι η πρεμιέρα της ταινίας έγινε την Πρωτομαγιά του 1944. Οι κριτικοί της εποχής κάνουν λόγο για την απλότητα στην ηθοποιία αλλά και για τις τολμηρές κινήσεις της κάμερας.

Η Δανάη Στα Πιο Όμορφα Τραγούδια Του Αττίκ (1967)

Σε αυτόν τον δίσκο 33 στροφών η PHILIPS προσφέρει στο μουσικόφιλο κοινό τη Δανάη, την κατ΄εξοχήν ιδανική ερμηνεύτρια των συνθέσεων του μεγάλου Αττίκ, στον καλύτερο τραγουδιστικό της εαυτό.
"Την ώρα που περνούσε το οργανάκι"...
Αλήθεια, κάθε ώρα, κάθε στιγμή που το οργανάκι της νοσταλγίας, περνάει κάτω από το παράθυρο σας για να χαϊδέψει με τις μελωδικές του τρίλλιες τις πιο ευαίσθητες χορδές, ανάμεσα σε μια ρομάντζα κι ένα βαλσάκι, σ΄ένα χαρούμενο ξέσπασμα, κι ένα δραματικό στιγμιότυπο, πως είναι δυνατόν να μη γεμίσετε από τρυφερότητα κι αγάπη για το έργο του αξέχαστου καλλιτέχνη, του Αττίκ.
Με την ασύγκριτη ερμηνεία της Δανάης και με τη συμπαράσταση του Μίμη Πλέσσα που με ιδιαίτερη δημιουργική αγάπη καταπιάστηκε με ένα έργο μάλλον ξένο προς το κλίμα της πρόσφατης μουσικής του δραστηριότητας, τα τραγούδια αυτά γίνονται ένας κρίκος επαφής με τη χρυσή μεταπολεμική περίοδο που γράφτηκαν.

Τα Τραγούδια του δίσκου: 

1.Το Οργανάκι
2.Ζητάτε να σας πω
3.Έρημος, βαρύς και μόνος
4.Μαραμένα τα γιούλια και οι βιόλες
5.Το δάκρυ το πικρότερο
6.Άδικα πήγαν τα νιάτα μου
7.Παπαρούνα
8.Αν βγουν αλήθεια
9.Να ζει κανείς ή να μη ζεί
10.Το στυμμένο το σταφύλι
11.Της μιας δραχμής τα γιασεμιά
12.Είδα Μάτια

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ. ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗ ΥΠΟΚΛΟΠΗΣ. ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΒΙΝΤΕΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ.

Ο Αλέκος Σακελλάριος θυμάται τα χρόνια της συνεργασίας του με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.

"Την Αλίκη Βουγιουκλάκη, πάντοτε την αγαπούσα και τη θαύμαζα. Πίστευα πως ήταν μεγάλη ηθοποιός και γεννημένη σταρ. Αυτόφωτη, με μαγική αύρα! Ήξερε να σαγηνεύει και να κερδίζει τα πλήθη. Θείο χάρισμα!
Με την Αλίκη κάναμε πολλές ταινίες, κι όλες μεγάλες επιτυχίες. Λένε πως το θέατρο είναι δουλειά του ηθοποιού και ο κινηματογράφος δουλειά του σκηνοθέτη. Αυτό η Αλίκη το αναίρεσε. Όσο και να μας ενοχλούσε εμάς τους σκηνοθέτες, η Αλίκη ήταν η μισή (ή και παραπάνω) η επιτυχία της κάθε ταινίας της.
Είχε άποψη για όλα, για τα ντεκόρ, για τα φώτα, για τις κάμερες. Αυτό ήταν η αιτία πολλές φορές για ομηρικούς καβγάδες.
Όμως τελικά είχε πάντα δίκιο. Τώρα που πέρασαν τα χρόνια, σκέφτομαι ότι αυτή η γυναίκα δεν πήρε τελικά τη θέση που της άξιζε.
Θυμάμαι πως η πρώτη μας συνεργασία δεν έγινε σε ταινία που εγώ σκηνοθετούσα, αλλά σε ταινία που είχα γράψει το σενάριο. Η ταινία ήταν η "Αστέρω" κι εκεί είχε και σκηνές που υποκριτικά η Αλίκη ήταν επηρεασμένη απ΄τους δραματικούς ρόλους που έπαιζε στο Εθνικό. Οι κριτικές και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό την αποθέωσαν.

Ο κυρ - Αλέκος με την Αλίκη και το Δημήτρη Παπαμιχαήλ σε διάλειμμα από τα γυρίσματα της έγχρωμης ταινίας "Η Αλίκη στο Ναυτικό"(1960). 

Εγώ όμως διέκρινα το μεγάλο της ταλέντο από το πρώτο γύρισμα που κάναμε στο "Ξύλο βγήκε απ΄τον Παράδεισο". Η πρώτη σκηνή που γυρίστηκε για το "Ξύλο" ήταν όταν η Αλίκη με τη μητέρα της (Μαρίκα Κρεββατά) μπαίνουν στο γραφείο του Γυμνασιάρχη (Χρήστου Τσαγανέα) και ο καθηγητής Πάνος Φλωράς (Δημήτρης Παπαμιχαήλ) περίμενε απέξω. Τότε η Αλίκη κλείνοντας την πόρτα του ρίχνει ένα βλέμμα και του δείχνει να καταλάβει με μια αθώα ναζιάρικη γκριμάτσα πως εντάξει, δεν θα αφήσω εγώ να σε διώξουν απ΄το σχολείο.
Μα ήταν τόσο καλή, τόσο άψογη σ΄αυτή τη μικρή σκηνούλα, που εκεί κατάλαβα πια πως είχα να κάνω μ΄ένα φαινόμενο, με μια μεγάλη ηθοποιό. Η σκηνή γυρίστηκε μόνο μια φορά και η ιστορία μιλάει από μόνη της!
(από το βιβλίο του Μάκη Δελαπόρτα "Αλέκος Σακελλάριος: Το ταλέντο βγήκε απ΄τον Παράδεισο"(Εκδόσεις Άγκυρα 2001).

Η Αλίκη και ο Αλέκος Σακελλάριος προλόγισαν την 100η παράσταση της κωμωδίας των Νίκου Τσιφόρου και Πολύβιου Βασιλειάδη "Οι Νεόπλουτοι" που παίχθηκε στο θέατρο "Φύρστ" από το θίασο Βασίλη Αυλωνίτη, Γεωργίας Βασιλειάδου και Νίκου Ρίζου.

Τζέλλα Βανάκου - Φίνου (ανέκδοτη συλλογή)

Τζέλλα Βανάκου - Φίνου: Μια γυναίκα που στάθηκε στο πλευρό του Φιλοποίμενα Φίνου σαράντα και πλέον χρόνια, και κράτησε με αξιοπρέπεια και σεβασμό τη Φίνος Φιλμ όρθια, άλλα τριάντα χρόνια μετά το θάνατό του. Η ζωή της ήταν ταγμένη στον αγαπημένο της και στο πολύτιμο έργο του, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, όχι μόνο όσο εκείνος ζούσε, αλλά και μετά το θάνατό του όταν η Φίνος Φιλμ της ανήκε αποκλειστικά.

Στη μνήμη της παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα εξομολογήσεών της:
"Πολύ συχνά, ο Φιλοποίμην στενοχωριόταν γι’ αυτά που νόμιζε ότι μου στερεί, και μου έλεγε να ψωνίζω ρούχα, να οργανώνω διακοπές και να τον αναγκάζω με τον τρόπο μου να με ακολουθεί… Κι εγώ γελούσα, γιατί ήξερα ότι όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν. Και δεν με πείραζε, γιατί δεν μ’ ενδιέφερε τίποτα πέρα από αυτά που ενδιέφεραν εκείνον. Κι όχι μόνο επειδή ήμουν πολύ ερωτευμένη μαζί του, αλλά και για το δέος που ένιωθα μπροστά στη σημαντικότητα του έργου του, και κυρίως στον τρόπο που το πραγματοποιούσε. Ήταν πώς να το πω, ένα είδος θρησκείας για μένα ο Φίνος, και είχε τέτοια επίδραση πάνω μου, που ότι άρεσε σ’ εκείνον, αυτόματα άρεσε και σε μένα. Ό,τι απεχθανόταν εκείνος, αυτόματα το απεχθανόμουν κι εγώ… Ακόμα και στο φαγητό…".

Με το λατρεμένο της Φιλοποίμενα Φίνο.

 Η Τζέλλα Βανάκου γεννήθηκε το 1915 στην Αθήνα. Το ταλέντο της στο τραγούδι φάνηκε από τα παιδικά της χρόνια, και έτσι άρχισε μαθήματα στο Ωδείο Αθηνών. Δεν άργησε να την ανακαλύψει ο Αττίκ και η Τζέλλα ξεκινά τις πρώτες της εμφανίσεις στη Μάντρα. Το 1936, φτασμένη πλέον τραγουδίστρια, με δισκογραφία και εμφανίσεις σε θέατρα και βαριετέ, γνωρίζει το Φίνο. Μετά από δύο χρόνια σχέσης, ανεξάρτητα από τη θέληση τους χωρίζουν, για να ξανασμίξουν και να μείνουν μαζί μέχρι το τέλος του Φίνου, το 1977. 

Μετά το θάνατο του η Τζέλλα βρέθηκε σε οικονομικό αδιέξοδο, το οποίο όμως το ξεπέρασε όταν η ιδιωτική τηλεόραση άρχισε να πληρώνει καλά για να προβάλλει τις ταινίες της Φίνος Φιλμ. Ωστόσο η ζωή της Τζέλλας δεν άλλαξε ποτέ. Αρνήθηκε ευγενικά, προτάσεις κορυφαίων δημοσιογράφων να μιλήσει ενώ στάθηκε οικονομικά, δίπλα σε οικογένειες που είχαν πραγματική ανάγκη χωρίς ποτέ να προβάλλει καμία φιλανθρωπία της. 

Τα τελευταία χρόνια της ζωής της ταλαιπωρημένη από άνοια ζούσε ευτυχισμένη μέσα στη ψευδαίσθηση ότι συζητάει με τον αγαπημένο της Φιλοποίμενα Φίνο ότι κυκλοφορούν μαζί μέσα στα στούντιο και ότι το βράδυ κοιμούνται μαζί.

Η Τζέλλα Βανάκου - Φίνου έσβησε ήσυχα στις 28 Αυγούστου 2010.

Το ζεύγος Φίνου με την Ειρήνη Παππά

Γιάννης Δαλιανίδης, Ζωή Λάσκαρη, Φιλοποίμην και Τζέλλα Φίνου

Το 1970, στη βράβευση του Φίνου για την προσφορά του στον Ελληνικό κινηματογράφο. Μαζί με το ζεύγος Φίνου, η Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Η παρουσία της στη δισκογραφία υπήρξε έντονη την προπολεμική περίοδο. Είχε υπογράψει συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας με την Οντεόν - Παρλοφόν. Κάποια από αυτά τα τραγούδια συγκέντρωσα σε αυτή τη συλλογή, αφιερωμένα στη μνήμη μιας σπουδαίας τραγουδίστριας, γυναίκας και συζύγου.

Τα τραγούδια της συλλογής:  

1.Ας σε φιλήσω

2. Δώσμου λίγη αγάπη

3.Έχεις τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου

4.Κάθε Δειληνό

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ. ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗ ΥΠΟΚΛΟΠΗΣ. ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΒΙΝΤΕΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ.

 

Μίμης Πλέσσας: Η Θεία μου η Χίπισσα(1970) ανέκδοτο OST

Ένα νεανικό κίνημα που ξέσπασε στις Η.Π.Α στα μέσα του 1960, και διαδόθηκε ταχέως και σε άλλες χώρες σε όλον τον κόσμο είναι τα Παιδιά των Λουλουδιών ή αλλιώς το κίνημα των Χίπις. Μακριά μαλλιά, ξεβαμμένα ρούχα συχνά επίτηδες με τη χρήση χλωρίνης και πάντα όσο πιο απλά γίνεται ώστε να φανερώνουν την τάση απελευθέρωσης του κορμιού- αλλά και της ψυχής - ψυχεδελική ροκ μουσική, σεξουαλική ελευθερία και χρήση κάνναβης και LSD. Μόνο έτσι θα μπορούσα να περιγράψω το κίνημα των Χίπις.

Η μόδα αυτή έφτασε στη χώρα μας ως καρικατούρα εκεί κάπου στα 1970. Η παραλία των Ματάλων, στα νότια του νομού  Ηρακλείου, γίνετε ο τόπος παραμονής χίπηδων. Τον Ιούλιο του 1968, το τεύχος του αμερικανικού περιοδικού «Life», κυκλοφορεί με εξώφυλλο που έδειχνε ένα νεαρό ζευγάρι σε μια από τις σπηλιές των Ματάλων. Μέσα υπάρχει ένα πολύ καλό ρεπορτάζ που συνοδεύεται από εκπληκτικές φωτογραφίες. Όλος ο κόσμος διαβάζει για τα Μάταλα. Οι απανταχού χίπις, πληροφορούνται για τον επίγειο Παράδεισο, για τις προϊστορικές σπηλιές και την υπάρχουσα κοινότητα των συναδέλφων. Στρατιές χίπηδων καταφθάνουν, οι σπηλιές όλης της περιοχής γεμίζουν από παιδιά και το άσημο ψαροχώρι, μετατρέπεται σε πρωτεύουσα του παγκόσμιου χίπικου κινήματος, και όλα αυτά κάτω από την κατακραυγή των τοπικών αρχόντων και της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Παρότι εκείνη τη χρονική περίοδο η χώρα μας ζει τη δικτατορία των συνταγματαρχών ο παντοδύναμος τότε δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε πειστεί πως μία στρατιωτική ή αστυνομική επιχείρηση, στις σπηλιές των Ματάλων,θα τον εξέθετε στο εξωτερικό και θα τον απογύμνωνε από τον «δημοκρατικό» μανδύα που υποκριτικά φορούσε.

Νόρα Βαλσάμη και Ρένα Βλαχοπούλου στην ταινία "Η Θεία Μου Η Χίπισσα"

Ο Ελληνικός κινηματογράφος κατέγραψε μοναδικά το κίνημα των Χίπις. Το 1970 ο Αλέκος Σακελλάριος παρουσιάζει τη ταινία «Η Θεία Μου Η Χίπισσα» με τη Ρένα Βλαχοπούλου. Το σενάριο του, είναι επηρεασμένο από την ταινία του Φρανκ Κάπρα "Κυρία για μια Μέρα" του 1933, το οποίο και ξαναγύρισε το 1961 με τίτλο "Η Κόμισσα και ο Γκάνγκστερ». Στο φιλμ ο Δημήτρης Ταμπόσης ερμηνεύει το τραγούδι «Search for Love» του Μίμη Πλέσσα, συνοδευόμενος από χορογραφία του Φώτη Μεταξόπουλου, δίπλα στις διάσημες σπηλιές μέσα στους βράχους στα Μάταλα της Κρήτης κοντά στην Φαιστό, εκεί που βρήκαν τον παράδεισο τους οι χίπηδες τη δεκαετία του '60, έως τον διωγμό τους που έγινε με πρωτοβουλία της τοπικής εκκλησίας και με τη βοήθεια χωροφυλακής και στρατού. Η σκηνή ξεκινά με ένα ζουμ πάνω στην «μπότα» της ντραμς του συγκροτήματος που υποτίθεται εκτελεί το κομμάτι του Μίμη Πλέσσα. Πάνω στη «μπότα» είναι γραμμένα 3 γράμματα: LSD. Για την ιστορία να σημειωθεί ότι το σάουντρακ (ανέκδοτο δισκογραφικά) της ταινίας  είναι πλημμυρισμένο με την εξαιρετική μουσική και τραγούδια του Μίμη Πλέσσα, τα οποία τραγούδησαν ο Γιάννης Πουλόπουλος, η Ρένα Κουμιώτη, ο Δάκης και ο Δημήτρης Ταμπόσης.

Ο Γιάννης Πουλόπουλος τραγουδά στην ταινία "Η Θεία Μου Η Χίπισσα", το "Στη Φτωχιά μας την Αυλή".

Η Ρένα Βλαχοπούλου χαρίζει στο κοινό ένα από τα ωραιότερα της τραγούδια, «H Ζωή αρχίζει στα Σαράντα» ενώ ο Σακελλάριος ο οποίος συνήθιζε να εμφανίζεται για κάποια δευτερόλεπτα σε ταινίες του, εμφανίζεται κάποια στιγμή και στην ταινία αυτή, υποδυόμενος έναν χίπη, με τον οποίο η Βλαχοπούλου έχει ένα σπαρταριστό…μπλέξιμο. Όσο για το εντυπωσιακό ντύσιμο του Βασίλη Τσιβιλίκα το είχε επιμεληθεί η σύζυγος του.

Η σκηνή της ταινίας, όπου ο Σακελλάριος κάνει έναν ρόλο - αστραπή. Ο κυρ - Αλέκος συνήθιζε να κάνει ρόλους περάσματα στις ταινίες του.

«Η Θεία Μου Η Χίπισσα» έκανε πρεμιέρα στις αίθουσες στις 23 Νοεμβρίου 1970 και έκοψε περισσότερα από 480.000 εισιτήρια στις αίθουσες Α΄προβολής.

Το σάουντρακ της ταινίας:

1.Τίτλοι

2.Οι Κούκλες - Ρένα Βλαχοπούλου & Δημήτρης Ταμπόσης

3.Το Κερί μας έσβησε - Ρένα Κουμιώτη

4.Η αλλαγή της κυρα Ελένης

5.Στα Μάταλα

6.Search for Love - Δημήτρης Ταμπόσης

7.H Ζωή αρχίζει στα Σαράντα - Ρένα Βλαχοπούλου

8.Αυτό το Καλοκαίρι - Δάκης

9.Στη Φτωχιά μας την Αυλή - Γιάννης Πουλόπουλος

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ. ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗ ΥΠΟΚΛΟΠΗΣ. ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΒΙΝΤΕΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ.

Αλίκη Βουγιουκλάκη: Καμπίρια (1979) ανέκδοτο σάουντρακ

Η "Καμπίρια", βασισμένη στο θεατρικό έργο του Νηλ Σάϊμον "Sweet Charity", παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από την Αλίκη Βουγιουκλάκη τη χειμερινή περίοδο 1975 - 76 στο Θέατρο της, επί της οδού Αμερικής. Η πρεμιέρα γίνεται στις 18 Οκτωβρίου 1975 και οι κριτικοί γράφουν πραγματικούς ύμνους.
ΦΩΦΩ ΒΑΣΙΛΑΚΑΚΗ: "επί ένα τέταρτο το θέατρο χειροκροτούσε την Αλίκη, της φώναζε "μπράβο" κι εκείνη ενθουσιασμένη από τις εκδηλώσεις αντί να υποκλίνεται, τραγουδούσε - έκλαψε προς στιγμή - και χειροκροτούσε μόνη της. Η Θιασαρχίνα και πρωταγωνίστρια του θεάτρου "Αλίκη" έδωσε μια Καμπίρια αλλιώτικη απ΄αυτήν που ξέραμε αλλά πολύ πειστική, πολύ μπριόζα και πολύ τρυφερή".
ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ("Το Βήμα"): "Η κ.Βουγιουκλάκη στις καλύτερες στιγμές της".
Η Εθνική μας Σταρ εμφανίζεται στη σκηνή με μαγιό και μια καρδούλα ζωγραφισμένη στο μπράτσο της ερμηνεύοντας την ηρωίδα του Νηλ Σάϊμον, μια γυναίκα που, όπως λέει η ίδια, "κάνει πολλές γυναίκες να κοκκινίζουν με την ελευθερία της...".
Το καλοκαίρι του 1979 η Αλίκη θα ανεβάσει και πάλι το ίδιο έργο αυτή τη φορά στο Θερινό της θέατρο, έχοντας στο πλευρό της και πάλι τον Παύλο Μάτεσι που έκανε τη διασκευή του έργου. Και σε αυτή τη παράσταση η Εθνική μας Σταρ δείχνει πόσο καλή ηθοποιός είναι, με πλούσιο ταλέντο και κατέχοντας κάποια μυστικά της υποκριτικής τέχνης. Για μια ακόμη φορά το θέατρο της γεμίζει στην κυριολεξία παρακολουθώντας την καλοκαιρινή Καμπίρια. Και εκείνη με τη σειρά της σωστή, διασκεδαστική, ευαίσθητη βρίσκεται για μια ακόμη φορά πολύ κοντά στο κοινό της διατηρώντας μαζί του σχέση, σχεδόν ερωτική.

"Καμπίρια"

Στην παράσταση του 1979 ακούγονται τραγούδια του Σάι Κόλμαν με ελληνικούς στίχους του Μάτεσι. Τα τραγούδια ηχογραφήθηκαν και σε δίσκο βινυλίου (μαζί με κάποια άλλα θεατρικά της και όχι μόνο) και κυκλοφόρησαν από την εταιρεία Lyra. Η αρχική φωτογράφηση για το εξώφυλλο και το ένθετο του άλμπουμ έγινε το Μάιο του 1979 στο στούντιο του Κλεισθένη, στη Ξενοφώντος, στο κέντρο της Αθήνας. Η δισκογραφική εταιρεία κρίνει πολύ τολμηρές τις φωτογραφίες που είχε εμπνευστεί για το εξώφυλλο του δίσκου με τίτλο "Σήμερα Γεννιέμαι Ξανά". Βέβαια για την Αλίκη θα ήταν μια ευκαιρία να αναδείξει τη θηλυκή, ερωτική εικόνα της. Άλλωστε η Βουγιουκλάκη είχε κλείσει τα 45 της, μια κρίσιμη και οριακή ηλικία για κάθε γυναίκα.

Η φωτογραφία της Αλίκης που δε δέχτηκε η δισκογραφική εταιρεία να τη βάλει ως εξώφυλλο στο δίσκο "Σήμερα Γεννιέμαι Ξανά".

Τελικά ο δίσκος κυκλοφόρησε με διαφορετικό εξώφυλλο και οι φωτογραφίες με το κοκκινωπό διάφανο ύφασμα μπαίνουν στα συρτάρια.
Τα τραγούδια της παράστασης "Καμπίρια" τα συγκέντρωσα σε μια ανέκδοτη έκδοση και σας τα παρουσιάζω...

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ. ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗ ΥΠΟΚΛΟΠΗΣ. ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΒΙΝΤΕΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ.

Ο Δάκης στον Ελληνικό κινηματογράφο (ανέκδοτη συλλογή)

"Για εμένα η ζωή μου είναι το τραγούδι", έχει δηλώσει ο Δάκης. Από τους πλέον αγαπημένους τραγουδιστές που ακόμη και σήμερα έχει το δικό του κοινό, κάτι που του δίνει μεγάλη χαρά, ο Δάκης συνεχίζει να τραγουδά.
Γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1943, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και το πραγματικό του όνομα ήταν Βρασίδας Χαραλαμπίδης. Το 1964 έρχεται με την οικογένεια του στην Αθήνα και αμέσως περνά τις πύλες της Minos όπου και ηχογραφεί τον πρώτο του δίσκο.
Η φωνή του αρέσει και σύντομα αποκτά το δικό του κοινό. Η νεολαία της εποχής ερωτεύεται με μουσική υπόκρουση τη φωνή του και ο Δάκης ηχογραφεί τραγούδια στα αγγλικά, τα γαλλικά και τα ιταλικά. Η καθιέρωση θα ρθει το 1968 όταν θα τραγουδήσει για πρώτη φορά Μίμη Πλέσσα. Τα τραγούδια "Τόσα Καλοκαίρια" και "Εκείνο το πρωί στην Κηφισιά" θα γίνουν τεράστιες επιτυχίες και οι θαυμαστές του τον τοποθετούν ανάμεσα στους περιζήτητους ερμηνευτές της εποχής. Το "Τόσα Καλοκαίρια" ακούγεται και στο μιούζικαλ της Φίνος Φιλμ "Γοργόνες και Μάγκες", χωρίς να εμφανίζεται ο Δάκης. Αρκετά χρόνια αργότερα ο Γιάννης Δαλιανίδης θυμάται για τη συγκεκριμένη σκηνή: "Το Δάκη το συμπαθούσα πάντα πολύ. Δεν τον εμφάνισα γιατί έβρισκα ότι δεν μπορούσε να εμφανιστεί στη συγκεκριμένη σκηνή".
Ο κινηματογράφος την εποχή εκείνη ήταν ίσως το μοναδικό μέσο με το οποίο οι τραγουδιστές μπορούσαν να διαφημιστούν. Έτσι ο νεαρός Δάκης εμφανίζεται στα φιλμ: "Όμορφες Μέρες", "Η Θεία μου η Χίπισσα" και "Η Αλίκη της σύγχρονης γενιάς".

"Η Θεία μου η Χίπισσα" 

"Όμορφες Μέρες"

Στις δεκαετίες που ακολουθούν θα έχει σημαντικές συνεργασίες τόσο στη δισκογραφία όσο και στις πίστες. Παράλληλα θα εμφανιστεί σε πολλά διεθνή φεστιβάλ αποσπώντας βραβεία και τιμητικές διακρίσεις.
Για κάποια από τα τραγούδια του θα δεχθεί κακές κριτικές, όχι βέβαια για την ερμηνεία αλλά κυρίως για το περιεχόμενο των στίχων. Αρκεί να θυμηθούμε το "Τσάι με λεμόνι" ή τη "Θωρακισμένη Μερσεντές". Τραγούδια ανάλαφρα που ωστόσο γνωρίζουν τεράστια εμπορική επιτυχία.
Σήμερα ο Δάκης συνεχίζει να τραγουδά, ωστόσο δεν κρύβει το παράπονο του για τους παραγωγούς, ότι δείχνουν μια άγνοια για την πορεία των παλαιότερων καλλιτεχνών.
Στη συλλογή που σας παραθέτω έχω συγκεντρώσει τα κινηματογραφικά τραγούδια του Δάκη, τραγούδια που φέρουν τις υπογραφές του Μίμη Πλέσσα, του Γιάννη Σπανού και του Γιώργου Θεοδοσιάδη.
Τα Τραγούδια της Συλλογής:
1.Τόσα Καλοκαίρια - από την ταινία "Γοργόνες και Μάγκες"(1968)
2.Ήρθα ξανά κοντά σου - από την ταινία "Όμορφες Μέρες"(1970)
3.Μαργαρίτα - από την ταινία "Η Αλίκη της σύγχρονης γενιάς"(1973)
4.Αυτό το καλοκαίρι - από την ταινία "Η Θεία μου η Χίπισσα"(1970)

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ. ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗ ΥΠΟΚΛΟΠΗΣ. ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΒΙΝΤΕΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ.

Κώστας Πρέκας: Γοητευτικός και Ταλαντούχος!!!

Γοητευτικός με απίστευτες υποκριτικές δυνατότητες ο Κώστας Πρέκας υπήρξε από τους κορυφαίους ηθοποιούς στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου.
Αν και πρωταθλητής του Ολυμπιακού στις καταδύσεις, γρήγορα στράφηκε στην υποκριτική, φοιτώντας αρχικά στη Δραματική Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη. Μαθητής ακόμη της σχολής κάνει την πρώτη του εμφάνιση ως ηθοποιός στον κινηματογράφο και όχι στο Θέατρο, όπως γινόταν με την πλειονότητα των ηθοποιών των χρόνων εκείνων. Εμφανίζεται στην ταινία του Ορέστη Λάσκου "Νύχτες στο Μιραμάρε", δίπλα στη Σμαρούλα Γιούλη και τη Ζωζώ Σαπουντζάκη. Αμέσως μετά θα κάνει την πρώτη θεατρική του εμφάνιση στο έργο "Τρεις Αδελφές" του Τσέχοφ, με το θίασο του κορυφαίου θεατράνθρωπου Κώστα Μουσούρη.
Στα χρόνια της επταετίας ο Κώστας Πρέκας, θα πρωταγωνιστήσει σε ταινίες πατριωτικού περιεχομένου, εξυπηρετώντας ίσως το τότε καθεστώς των Συνταγματαρχών, στην προώθηση του λεγόμενου Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού. Οι ταινίες αυτές έκοψαν απίστευτο αριθμό εισιτηρίων, καθώς παραγωγός τους ήταν ο Τζέιμς Πάρις, φίλος των στρατιωτικών που είχαν καταλάβει την εξουσία στην Ελλάδα. Ενδεικτικοί οι τίτλοι αυτών των ταινιών: "Στα Σύνορα της Προδοσίας", "Όχι" και "Η Μεσόγειος φλέγεται". Ο ίδιος ο Κώστας Πρέκας ακόμη και σήμερα δηλώνει λάτρης εκείνης της περιόδου αλλά και παλαιότερων καταστάσεων εκτροπής.

Ωστόσο από τη φιλμογραφία του ξεχωρίζουν κυρίως οι ταινίες του στη Φίνος Φιλμ: "Η Ζούγκλα των Πόλεων", "Επαναστάτης Ποπολάρος" και "Εσχάτη Προδοσία". Το 1974 πρωταγωνιστεί στην αριστουργηματική ταινία του Ερρίκου Ανδρέου "Ψυχή και Σάρκα", μαζί με την Κορίνα Τσοπέη.
Το ωραίο παρουσιαστικό του σε συνδυασμό με το κινηματογραφικό ταλέντο του τον βοήθησαν να ακολουθήσει με απόλυτη επιτυχία τα βήματα του Νίκου Κούρκουλου, χωρίς βέβαια να τον φτάσει ποτέ, ακόμη και μέσα στη Φίνος Φιλμ.

"Η Ζούγκλα των Πόλεων"(1970)

"Εσχάτη Προδοσία"(1971)

 Με την έλευση και την κυριαρχία της τηλεόρασης στη χώρα μας, ο Κώστας Πρέκας θα πρωταγωνιστήσει σε αξιόλογες τηλεοπτικές παραγωγές, με κορυφαίες στιγμές τις συμμετοχές του στις τηλεοπτικές μεταφορές των μυθιστορημάτων του Γρηγορίου Ξενόπουλου: "Η Απερίγραπτη"(1981), "Ανάμεσα σε τρεις γυναίκες"(1982) και "Μαργαρίτα Στέφα"(1983).

Με τις Αθηνά Ζαφόλια, Άννα Ανδριανού και Ασπασία Τζιτζικάκη στην σειρά "Ανάμεσα σε τρεις γυναίκες".

Σήμερα ο Κώστας Πρέκας συνεχίζει να προσφέρει στο χώρο της τέχνης δημιουργώντας νέους θεατρικούς χώρους, υπηρετώντας το λειτούργημα του ηθοποιού.

Γιώργος Νέζος: Μια σεμνή μορφή της πνευματικής ζωής του τόπου μας

Η Άλωση του Παλαμηδίου τον Νοέμβριο του 1822 σήμανε τις πρώτες ριπές ελευθερίας για το Ανάπλι και όλο το Άργος, το οποίο περιερχόταν πια στα χέρια του επαναστατημένου ελληνισμού. Ανάμεσα στους ξεσηκωμένους Ρωμιούς και δυο Αργείοι, γέννημα-θρέμμα από το βιλαέτι του Άργους, μια από τις περιοχές που απάρτιζαν το πασαλίκι του Μοριά. Ο μικροκαπετάνιος Τάσος Νέζος πολέμησε γενναία στην πολιορκία του Ναυπλίου και στη φύλαξη των στενών στα Μεγάλα Δερβένια κατόπιν (καλοκαίρι του 1822), αλλά και στα Γεράνεια Όρη της Μεγαρίδας μετά. Το 1823 έγινε υποχιλίαρχος του ελληνικού στρατού και πρόλαβε να ζήσει την απελευθέρωση και τις περιπέτειες του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, καθώς έφυγε από τον κόσμο το 1859. Ο άλλος ήταν ο Κωνσταντίνος Νέζος, από το Κουτσοπόδι κι αυτός, ο οποίος πήρε επίσης μέρος σε πλήθος μαχών και το 1825 έγινε ταξίαρχος.

Από αυτά τα λιοντάρια της ελευθερίας αντλούσε την καταγωγή του ο μεγάλος μας ηθοποιός Γιώργος Νέζος, μια ταπεινή αλλά εξόχως αξιόλογη μορφή της τέχνης και των γραμμάτων.

Γεννημένος το 1909 στο Κουτσοπόδι του Άργους, αυτός αποφάσισε να πολεμήσει από ένα άλλο μετερίζι, αυτό της πνευματικής ζωής. Τόσο ως ηθοποιός όσο και ως λογοτέχνης!

Ο Νέζος έπαιξε πολύ και καλό θέατρο, πήρε μέρος σε αναρίθμητες ταινίες και έγραψε πλήθος βιβλίων, ζώντας μια ζωή έτσι ακριβώς όπως την είχε οραματιστεί.

Και μπορεί στο ελληνικό σινεμά να περιορίστηκε σε δεύτερους και τρίτους ρόλους γιατρών, προέδρων και μεγαλοαστών γενικώς, ή σε τρυφερές ερμηνείες ως πατέρας της εκάστοτε πρωταγωνίστριας, η υποκριτική του καριέρα στο σανίδι ήταν ωστόσο μια άλλη ιστορία. Μια συλλογή καλλιτεχνικών και εισπρακτικών θριάμβων στους οποίους είχε το δικό του μερτικό.

Οι νεότερες γενιές δεν θα τον γνώριζαν παρά από τους μικρούς και χαρακτηριστικούς του ρόλους στη χρυσή εποχή του ελληνικού σινεμά, ρόλοι που αδικούν φυσικά το ποιος ήταν στα χρόνια της δράσης και της ακμής του.

Αγαπημένος του Φίνου αλλά και κάθε Έλληνα παραγωγού, ο Νέζος είχε εκείνες τις υποκριτικές ποιότητες που έκαναν τους δημιουργούς να τον αναζητούν. Και οι καμιά πενηνταριά ταινίες που τον περιλαμβάνουν στους τίτλους τους αυτό ακριβώς αποδεικνύουν.

Πλάι σε όλα ήταν και η ασίγαστη πένα του, που ερχόταν να καλύψει τα εκφραστικά κενά που άφηνε η υποκριτική του καριέρα. Πολλοί εξάλλου τον ήξεραν πρώτα ως λογοτέχνη ή ερευνητή και μετά ως ηθοποιό!

Ο Γιώργος Νέζος γεννήθηκε το 1909 (κατά άλλους το 1907) στο Κουτσοπόδι του Άργους. Για την οικογενειακή του κατάσταση ή τα παιδικά του χρόνια δεν είναι και πολλά γνωστά, ο ίδιος συνέδεσε ωστόσο τόσο τη σπουδαστική όσο και την πρώτη επαγγελματική του δράση με την καλύτερη σκηνή της χώρας. Με το που ενηλικιώνεται λοιπόν κατεβαίνει στην Αθήνα για να σπουδάσει υποκριτική στη δραματική σχολή του Βασιλικού Θεάτρου(μετέπειτα Εθνικό Θέατρο). Αποφοιτά με περγαμηνές και ανεβαίνει αμέσως στο σανίδι του Εθνικού, όπου τον βρίσκουμε να παίζει ήδη από το 1935.

Ξεκίνησε από το Εθνικό, συνέχισε στο Εθνικό, αλλά δεν θα παρέμενε για πάντα στην πρώτη σκηνή της χώρας. Κάποια στιγμή βρήκε στο ελεύθερο θέατρο και συνεργάστηκε με πλήθος κορυφαίων θιάσων, παίζοντας για χρόνια δίπλα στον Μάνο Κατράκη, τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και τον Τζαβαλά Καρούσο.

Ο Νέζος διακρίθηκε τόσο στο νεοελληνικό έργο όσο και το ξένο ρεπερτόριο, έχοντας να επιδείξει σπουδαίους ρόλους του παγκόσμιου θεάτρου. Μέχρι το 1949 που θα τον ανακαλύψει το ελληνικό σινεμά, είχε κάνει ήδη ένα πρώτο καλό όνομα, κι έτσι θα περάσει στο σελιλόιντ, με την αποφασιστικότητα και τον αέρα του ανερχόμενου σταρ. Παρά το γεγονός ότι το σταριλίκι δεν το θέλησε ποτέ, προτιμώντας να είναι ένας σεμνός εργάτης της τέχνης.

Το κινηματογραφικό του ντεμπούτο έλαβε λοιπόν χώρα το 1949 στη «Διαγωγή Μηδέν» των Φιλίππου-Γαζιάδη, πλάι στον Κωνσταντάρα και τη Λαμπέτη, για να συνεχιστεί με δύο ακόμα φιλμ εκείνη τη χρονιά («Γκρεμισμένα όνειρα» και «Δυο κόσμοι»). Το 1951 θα παίξει στο νεορεαλιστικό «Πικρό ψωμί» του Γρηγορίου και στο αντιστασιακό δράμα «Ματωμένα Χριστούγεννα» του Γιώργου Ζερβού, πείθοντας άπαντες για την υποκριτική του δεινότητα.

Αφού παίξει και τον κλεπταποδόχο στον αξέχαστο «Τζο τον τρομερό» (1955) του Ντίνου Δημόπουλου, πλάι στο Ντίνο Ηλιόπουλο και το Νίκο Ρίζο, και κάνει μερικές ακόμα ταινίες στη δεκαετία του 1950 (όπως τις αξέχαστες -και έγχρωμες!- «Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες» το 1956), υπογράφει το 1960 το χρυσό συμβόλαιο με τον Φίνο και βλέπει την καριέρα του να απογειώνεται κινηματογραφικά. Από τις 18 ταινίες που γυρίζει στη δεκαετία του 1960 οι δέκα ήταν της Φίνος Φιλμ, αρχής γενομένης με το φιλμ «Είμαι Αθώος» (1960), όπου ενσαρκώνει έναν στρατηγό. Από τις δραματικές και κοινωνικές ταινίες μέχρι και τις κωμωδίες που πήρε μέρος σε αυτή τη δεκαετία ξεχωρίζουν τα φιλμ «Συντρίμμια της ζωής» (1964), «Φεύγω με πίκρα στα ξένα» (1964), «Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη» (1965), «Το μπλόκο» (1965), «Ου κλέψεις» (1965), «Όχι, κύριε Τζόνσον» (1965), «Κοντσέρτο για πολυβόλα» (1967) και «Η κόμισσα της φάμπρικας» (1969).

Τον γιατρό θα ενσαρκώσει σε αρκετές ταινίες της περιόδου, όπως στα φιλμ «Το σπίτι των ανέμων» (1966), «Κάνε τον πόνο μου χαρά» (1966), «Αυτή που δεν λύγισε» (1968), «Μια γυναίκα στην αντίσταση» (1970), «Η Μαρία της σιωπής» (1973), «Οι Γενναίοι πεθαίνουν δυο φορές» και «Θέμα συνειδήσεως» (1973), μια από τις καλύτερες του στιγμές στη μεγάλη οθόνη.

Με τους Ζώρα Τσάπελη και Νίκο Κούρκουλο στην ταινία "Θέμα Συνειδήσεως".

Τον Νέζο θα τον δούμε σε αρκετές ακόμα ταινίες, καθώς διέτρεχε τις εποχές παρά τις αλλαγές των κινηματογραφικών ηθών: «Καυτά, ψυχρά και ανάποδα» (1971), «Η κόρη του ήλιου» (1971) και «Η εφοπλιστίνα» (1971) μέχρι τα φιλμ «Τι 30, τι 40, τι 50» (1972), «Ο εχθρός του λαού» (1972) και «Άγουρη σάρκα» (1974), ακόμα και στο υπέροχο «Ταξίδι του μέλιτος» (1979) του Πανουσόπουλου.

Στον κινηματογράφο θα παίξει ως και το τέλος της δεκαετίας του 1980, από τον πατέρα της Γκόλφως στο ξεκαρδιστικό σπονδυλωτό «Αλαλούμ» (1982) και τον Αρίστο στον «Γύρο του θανάτου» (1983) μέχρι και τον εξόριστο στο αγγελοπουλικό «Ταξίδι στα Κύθηρα» (1984), όπου επανενώθηκε υποκριτικά με τον παλιό του συνεργάτη Μάνο Κατράκη.

"Η Κόρη του Ήλιου" - 1971

"Αστερισμός Της Παρθένου" - 1973

Τελευταίες δουλειές, το «Βαριετέ» (1985) του Παναγιωτόπουλου, ο «Καπετάν Μεϊντάνος» (1987) του πάντα πρωτοπόρου Δήμου Θέου αλλά και το «Τελευταίο στοίχημα» (1989), το πολιτικό θρίλερ του Κώστα Ζυρίνη με το οποίο έκλεισε τη μακρά και ξεχωριστή κινηματογραφική του πορεία.

Εξίσου μακρά ήταν και η σταδιοδρομία του στο γυαλί, η οποία απλώθηκε σε περισσότερες από 30 σειρές και εκπομπές, από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 μέχρι και τα τέλη του 1980, αφήνοντας κατά μέρος το τηλεοπτικό θέατρο! Αν πρέπει να ξεχωρίσουμε μερικές από τις δουλειές του για την ελληνική τηλεόραση, θα μιλήσουμε για το «Κεκλεισμένων των θυρών» (1972), το «Λούνα Παρκ» (1974), τον «Μεθοριακό σταθμό» (1974), τον «Βασιλιά και το άγαλμα» (1975), το «Φως του Αυγερινού» (1980), τα «Παλιόπαιδα τ’ ατίθασα» (1980), τον «Δικό μας άνθρωπο» (1984) και του «Κουτιού τα παραμύθια» (1987)…

Η τεράστια αυτή υποκριτική καριέρα δεν ήταν μάλιστα παρά ένα μόνο κεφάλαιο της πολυσχιδούς δράσης του, καθώς και η πένα του ήταν παραγωγικότατη. Ο Γιώργος Νέζος έγραψε από τοπογραφικά και ιστορικά πονήματα μέχρι και καθαρή λογοτεχνία, υπογράφοντας μάλιστα κάποιες φορές τα έργα του με το φιλολογικό ψευδώνυμο Γιώργος Ίναχος.

Οι τίτλοι δηλωτικοί των θεμάτων που απασχολούσαν κάθε φορά τον συγγραφέα και μελετητή Νέζο: «Στίγματα στιγμών», «Ρήγματα σε προσωπείο», «Ομόκεντρα τοπογραφικά», «Πανδέκτης ο εγκάρδιος», «Βιόσφαιρα», « Γαρμπίλι», «Μικρά τίποτα», «Πεντάστικτα», «Εν Αθήναις», «Γιασεμί» κ.λπ. 
Έφυγε από τη ζωή στις 20 Φεβρουαρίου 1989.

Γιώργος Ζαμπέτας: Δημήτρη μου, Δημήτρη μου (1967) ανέκδοτο OST

Το 1967 το κινηματογραφικό ζευγάρι Αλίκη Βουγιουκλάκη - Δημήτρης Παπαμιχαήλ μετά τη λήξη της συνεργασίας τους με την εταιρεία Δαμασκηνός - Μιχαηλίδης υπογράφουν συμβόλαιο με τον κινηματογραφικό οργανισμό Καραγιάννης - Καρατζόπουλος . Εκεί λοιπόν γυρίζουν τις επόμενες τρεις ταινίες τους. Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ γυρίζει και μόνος του, με άλλες πρωταγωνίστριες, εκτός της Αλίκης, κάποιες ταινίες.
Μια από αυτές ήταν το "Δημήτρη μου, Δημήτρη μου"(1967), με τίτλο που παραπέμπει στο μεγάλο τραγουδιστικό σουξέ της Βουγιουκλάκη από την "Κόρη μου τη σοσιαλίστρια". Το στόρι της ταινίας γραμμένο από το Λάκη Μιχαηλίδη παρουσιάζει την ιστορία ενός φτωχού λαϊκού τραγουδιστή, του οποίου η ζωή γίνεται μαρτύριο από τις ραδιουργίες του πλούσιου πεθερού του, ο οποίος αρνείται να αποδεχθεί το νέο για γαμπρό του. Σεναριακά θυμίζει κλασικό μελό του ελληνικού κινηματογράφου. Εκείνο όμως που το κάνει το φιλμ να ξεχωρίζει από τις ανάλογες ταινίες της εποχής είναι η μουσική και τα τραγούδια του Γιώργου Ζαμπέτα. Ο εκπληκτικός δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, αλλά και μοναδικός συνθέτης αμέτρητων επιτυχιών χαρίζει στον ελληνικό κινηματογράφο ένα μοναδικό σάουντρακ, που δυστυχώς και αυτό δεν κυκλοφόρησε ποτέ στην αγορά. Μαγικές μουσικές γέφυρες αλλά και υπέροχα τραγούδια ερμηνευμένα όλα από το Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Εδώ πρωτακούστηκαν τα: "Γλυκιά Ζωή", "Δεν είναι δρόμος η καρδιά", "Μέρα Νύχτα", "Το Ταβερνάκι" και "Στης Αυγής το Παραθύρι". Τα τρία πρώτα με στίχους του Δημήτρη Χριστοδούλου και τα δύο τελευταία με στίχους του Ξενοφώντα Φιλέρη.

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ. ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗ ΥΠΟΚΛΟΠΗΣ. ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΒΙΝΤΕΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ.

Συμπρωταγωνίστρια του Παπαμιχαήλ ήταν η Ξένια Καλογεροπούλου και δίπλα τους εμφανίζονται μεταξύ άλλων ο Χρήστος Τσαγανέας, η Σαπφώ Νοταρά, ο Κώστας Πρέκας, η Δέσποινα Στυλιανοπούλου, ο Ορφέας Ζάχος και η Ρία Δελούτση. Η σκηνή όπου ο Δημήτης Παπαμιχαήλ επισκέπτεται, σε δωμάτιο ξενοδοχείου, τη Ρία Δελούτση, λογοκρίθηκε και σε πρόσφατη τηλεοπτική επεξεργασία (και καθότι η πρωτότυπη ταινία είχε καταστραφεί), η σκηνή αυτή διορθώθηκε με πλάνα της Αλίκης Ζάννου από την ταινία "Ο Μέτοικος"(1975).
Αξίζει επίσης να αναφέρουμε ότι στο φινάλε της ταινίας εμφανίζονται ως γκεστ οι Λάμπρος Κωνσταντάρας, Μάρω Κοντού, Νίκος Ρίζος, Ελένη Ανουσάκη και ο Σταύρος Ξενίδης.
Η ταινία "Δημήτρη μου, Δημήτρη μου" έκανε πρεμιέρα στις σκοτεινές αίθουσες στις 16 Οκτωβρίου 1967 και συγκέντρωσε 498.509 θεατές.

Τάκης Εμμανουήλ (1933 - 2017)

Έλληνας ηθοποιός με διεθνή καριέρα στον χώρο του κινηματογράφου, ο Τάκης Εμμανουήλ ήταν και σκηνοθέτης, παραγωγός, ενώ ασχολήθηκε και με την λογοτεχνία. Απίστευτα γοητευτικός με μια ιδιαίτερη φωνή υπήρξε από τους πλέον ταλαντούχους της γενιάς του. 

Ο Τάκης Εμμανουήλ γεννήθηκε το 1933 στο Μεσολόγγι και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Το 1960 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στη σκηνή με την "Ιφιγένεια" του Ευριπίδη στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, από το Αρχαίο Αττικό Θέατρο. Οι θεατρικές του εμφανίσεις συνεχίστηκαν έως το 1965 σε διάφορους θιάσους.

Ο κινηματογράφος μπαίνει στη ζωή του το 1960 με "Το Ποτάμι" του Νίκου Κούνδουρου και θα ακολουθήσουν ρόλοι σε ταινίες σταθμούς όπως οι: "Μικρές Αφροδίτες" του Νίκου Κούνδουρου, "Εκείνος κι Εκείνη" του Ερρίκου Ανδρέου, ο "Ουρανός" του Τάκη Κανελλόπουλου και ο "Αλέξης Ζορμπάς" του Μιχάλη Κακογιάννη. 

Το 1963, σκηνοθέτησε την μοναδική του ταινία, το ερωτικό δράμα "Μεσάνυχτα Στη Βίλα Νέλλη", με πρωταγωνιστές τον ίδιο, τον Ανδρέα Ντούζο , την Κατερίνα Χέλμη, τον Κώστα Κακκαβά, την Μάρθα Βούρτση, τον Τόλη Βοσκόπουλο και την Κατερίνα Γώγου.  Η ταινία έκοψε 13.915 εισιτήρια και κατατάχθηκε 47η ανάμεσα σε 82 ταινίες, την κινηματογραφική σεζόν 1962-1963.

Το 1967, ο Τάκης Εμμανουήλ ξεκίνησε διεθνή καριέρα στον χώρο του κινηματογράφου, σε Αμερική, Αγγλία, Ιταλία και Αυστραλία. Το 1969, υποδύθηκε τον κακό Κλεφ στην ταινία "Τζέιμς Μποντ, Πράκτωρ 007: Στην Υπηρεσία της Αυτού Μεγαλειότητας", την μοναδική με πρωταγωνιστή τον Τζορτζ Λάζενμπι στον ρόλο του Τζέιμς Μποντ .  Έπαιξε δίπλα σε σπουδαίους ηθοποιούς, όπως ο Κρίστοφερ Πλάμερ, ο Μάικλ Κέιν και o Άντονι Κουίν.

Το διάστημα 1979 - 1981, σπούδασε σκηνοθεσία, σενάριο και παραγωγή τηλεοπτικών προγραμμάτων στο Λος Άντζελες. Το 1982 επέστρεψε στην Ελλάδα και ασχολήθηκε με την παραγωγή ιδρύοντας δική του εταιρεία. Υπήρξε στενός φίλος και συνεργάτης της Ειρήνης Παπά. Το 1989 ήταν εκ των παραγωγών της ταινίας του Πολ Κοξ "Island" με πρωταγωνίστρια την σπουδαία Ελληνίδα ηθοποιό.

Στην καριέρα του, ο Τάκης Εμμανουήλ συμμετείχε συνολικά σε 21 ελληνικές ταινίες, 12 ξένες παραγωγές και σε τηλεοπτικές σειρές ("Ποιος Πληρώνει Τον Βαρκάρη", "The Jazz Age" κ.α.).

Τα τελευταία χρόνια της ζωής στράφηκε στην λογοτεχνία και εξέδωσε δύο μυθιστορήματα: "Το άλλο πρόσωπο του Ιανού" (2002) και "Η έβδομη φωτογραφία" (2007).

Ο Τάκης Εμμανουήλ έφυγε από τη ζωή στις 25 Αυγούστου 2017, σε ηλικία 84 ετών.

Γιάννης Γκιωνάκης: ο ηθοποιός που μας έμαθε ότι η πορτοκαλάδα είναι φτιαγμένη από πορτοκάλια!!!

Το μεγάλο όνειρο του Γιάννη Γκιωνάκη ήταν να γίνει γιατρός. Η υποκριτική δεν ήταν μέσα στα σχέδια του. Ακόμη και εκεί, κάπου στα χρόνια του 40, όταν ο Αλέκος Σακελλάριος είχε διακρίνει το ταλέντο του εκείνος ευγενικά είχε αρνηθεί την ενασχόληση με το θέατρο…Αρκετά χρόνια αργότερα ο Σακελλάριος του χάρισε το ρόλο του «Μπρίλη» στα «Κίτρινα γάντια» περνώντας τον, στο πάνθεον των μεγάλων κωμικών.

Ο Γιάννης Γκιωνάκης γεννήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 1922 στην Αθήνα. Ο πατέρας του ήταν Ιατρός και ο νεαρός Γιάννης σκεφτόταν πολύ σοβαρά να ακολουθήσει το λειτούργημα του πατέρα του, συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση. Ωστόσο το 1943 παρακολουθώντας μια παράσταση του «Θεάτρου Τέχνης» η υποκριτική τον κέρδισε και έτσι αποφάσισε να εγκαταλείψει την Ιατρική. Το επόμενο βήμα του ήταν να φοιτήσει στη Δραματική σχολή του Καρόλου Κούν.Μάλιστα ο ίδιος ο Κούν ήταν που τον πέρασε από εξετάσεις, ενθουσιασμένος μαζί του. Ο Γιάννης Γκιωνάκης πρωτοβγήκε στο θέατρο,στην παράσταση «Ο τελευταίος ασπροκόρακας» του Αλέξη Σολομού.Το 1946 ο μεγάλος ηθοποιός της εποχής Μίμης Κοκκίνης πήρε τον Γκιωνάκη από τον Κούν και τον έβγαλε στην επιθεώρηση, με το έργο «Η ζωή ξαναρχίζει» των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου. Από εκεί και πέρα ο Γιάννης Γκιωνάκης έπαιξε κάθε είδους ρόλους. Από Μαγιακόφσκι μέχρι και Ψαθά,του οποίου υπήρξε ιδανικός ερμηνευτής. Άριστος μίμος καθώς ήταν, οι μιμήσεις που έκανε σε προβεβλημένες προσωπικότητες του καιρού του  άφησαν τη δική τους εποχή (έκανε μοναδικά τον Δημήτρη Χορν, τον Χρήστο Ευθυμίου, τον Χριστόφορο Νέζερ και άλλους). Αυτοδίδακτος μουσικός, έμαθε πιάνο αλλά και να χορεύει με κλακέτες, καθώς διψούσε για μάθηση, θεωρώντας ταυτοχρόνως την υποκριτική πολύπλευρη δραστηριότητα.

Ο Γκιωνάκης αν και ξεκίνησε ως θεατρικός ηθοποιός μάγεψε και τον κινηματογραφικό φακό. Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο έγινε το 1946 στην πρώτη ταινία που γύρισε ο Αλέκος Σακελλάριος στην Φίνος Φιλμ, το «Παπούτσι από τον τόπο σου», χαμένη ταινία πια, σαν κόπια και σαν αρνητικό. Αμέσως μετά θα τον δούμε στο κινηματογραφικό ρομάντζο «Εκείνες που δεν πρέπει ν' αγαπούν»(1951).Με τη Φίνος Φιλμ θα συνεργαστεί πολλές φορές κρατώντας δεύτερους ρόλους , με μοναδική εξαίρεση την «Ωραία του κουρέα»(1968), όπου και ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Το 1960 ο Σακελλάριος μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το έργο του ιδίου και του Χρήστου Γιαννακόπουλου «Η Ρένα εξώκειλε»(έργο που είχε γραφτεί για το θίασο του Βασίλη Λογοθετίδη). Η ταινία παίρνει τον τίτλο «Τα κίτρινα γάντια» και έχει για πρωταγωνιστές της, αστέρια της κωμωδίας και της επιθεώρησης. Ο Σακελλάριος είχε την ευφυή ιδέα, στο μικρό ρόλο του χαζούλη Μπρίλη, να βάλει ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια του θεάτρου τότε, τον Γιάννη Γκιωνάκη. Το ρόλο στο θέατρο είχε παίξει ο φίλος του Λογοθετίδη , Βαγγέλης Πρωτόπαππας και είχε περάσει απαρατήρητος. Στην κινηματογραφική μεταφορά του ο Γκιωνάκης μιμήθηκε έναν χαζούλη τύπο που κυκλοφορούσε τότε στα καμαρίνια των ηθοποιών.Ήταν η επιτυχία του τόσο μεγάλη που ο Φίνος τύπωσε νέες αφίσες με το όνομα του Γιάννη δεύτερο ,μετά του Νίκου Σταυρίδη, και ξαναβγήκε καινούρια διανομή στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Με το Νίκο Σταυρίδη στη θρυλική ταινία του Αλέκου Σακελλάριου "Τα Κίτρινα Γάντια".

Περίπου τον ίδιο ρόλο επανέλαβε και στις κινηματογραφικές ταινίες: «Η Αλίκη στο Ναυτικό», «Φτωχαδάκια και λεφτάδες» και «2000 ναύτες κι ένα κορίτσι».Το 1962 οι ρόλοι του στις  κωμωδίες  «Η Νύφη Το 'Σκασε»(ως χαριτωμένος ξενοδόχος) και στο «Δήμο Από Τα Τρίκαλα»(ως ο φωτογράφος Βάγγος) αφήνουν εποχή και προσθέτουν στην τεράστια φιλμογραφία του, η οποία ξεπερνά τις 100 ταινίες. Ανάμεσα στις υπόλοιπες αναφέρουμε τις: «Η μουσίτσα» (1959), «Κορόιδο γαμπρέ» (1962), «Ο άντρας της γυναίκας μου» (1962), «Τρίτη και 13»(1963), «Η Εύα δεν αμάρτησε» (1965), «Όλοι οι άνδρες είναι ίδιοι»(1966), «Η αδελφή μου θέλει ξύλο» (1966), «Η κρεβατομουρμούρα» (1971) και άλλες. Με τον συνήθη παρτενέρ του Νίκο Σταυρίδη έπαιξαν μαζί σε 19 ταινίες, γεννώντας ένα ιδιαίτερο κωμικό ντουέτο που έγραψε τη δική του ιστορία.

Ο Γιάννης Γκιωνάκης έπαιξε Δημήτρη Ψαθά, ενσαρκώνοντας όλους σχεδόν τους ήρωες του κορυφαίου συγγραφέα. Μάλιστα τιμήθηκε με το Αναμνηστικό Μετάλλιο Δημήτρη Ψαθά,για τις εξαιρετικές ερμηνείες του τόσο στο θέατρο όσο και στο κινηματογράφο. Το 1999 βραβεύτηκε και με το έπαθλο Αιμίλιος Βεάκης από το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου.

Έντονη υπήρξε η παρουσία του και στη Μικρή οθόνη αφού πέρασε από αρκετές σειρές της κρατικής τηλεόρασης ενώ με το τέλος της χρυσής εποχής του Ελληνικού κινηματογράφου πέρασε στην επικράτεια της βιντεοκασέτας πρωταγωνιστώντας σε περίπου 30 βιντεοταινίες κοσμώντας με τις τεράστιες υποκριτικές του ικανότητες το άχαρο αυτό είδος. Ίσως θα έπρεπε να γίνει λόγος και για τους δύο σατυρικούς δίσκους που κυκλοφόρησε τη διετία 1978-79, ο πρώτος με τίτλο «Ο Γκιωνάκης έχει πλάκα» και ο δεύτερος με τίτλο  «Ο ιπτάμενος δίσκος του Γκιωνάκη».

Ο Γιάννης Γκιωνάκης έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 79 ετών, στις 25 Αυγούστου του 2002. Άφησε παρακαταθήκη τις σπουδαίες ερμηνείες του στις ταινίες που εμφανίστηκε προκαλώντας το γέλιο  με απλές, απέριττες κινήσεις και εκφράσεις, καθώς ήταν προικισμένος με μεγάλο ταλέντο…. Τον ευχαριστούμε για όλα!!!

Με τους Ξένια Καλογεροπούλου και Νίκο Κούρκουλο στην κομεντί "2000 Ναύτες κι ένα Κορίτσι".

Με τον Κώστα Χατζηχρήστο στο "Δήμο απ΄τα Τρίκαλα".

"Η Ωραία του Κουρέα": με τον Νίκο Τσούκα.