Γιάννης Γκιωνάκης: ο ηθοποιός που μας έμαθε ότι η πορτοκαλάδα είναι φτιαγμένη από πορτοκάλια!!!

Το μεγάλο όνειρο του Γιάννη Γκιωνάκη ήταν να γίνει γιατρός. Η υποκριτική δεν ήταν μέσα στα σχέδια του. Ακόμη και εκεί, κάπου στα χρόνια του 40, όταν ο Αλέκος Σακελλάριος είχε διακρίνει το ταλέντο του εκείνος ευγενικά είχε αρνηθεί την ενασχόληση με το θέατρο…Αρκετά χρόνια αργότερα ο Σακελλάριος του χάρισε το ρόλο του «Μπρίλη» στα «Κίτρινα γάντια» περνώντας τον, στο πάνθεον των μεγάλων κωμικών.

Ο Γιάννης Γκιωνάκης γεννήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 1922 στην Αθήνα. Ο πατέρας του ήταν Ιατρός και ο νεαρός Γιάννης σκεφτόταν πολύ σοβαρά να ακολουθήσει το λειτούργημα του πατέρα του, συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση. Ωστόσο το 1943 παρακολουθώντας μια παράσταση του «Θεάτρου Τέχνης» η υποκριτική τον κέρδισε και έτσι αποφάσισε να εγκαταλείψει την Ιατρική. Το επόμενο βήμα του ήταν να φοιτήσει στη Δραματική σχολή του Καρόλου Κούν.Μάλιστα ο ίδιος ο Κούν ήταν που τον πέρασε από εξετάσεις, ενθουσιασμένος μαζί του. Ο Γιάννης Γκιωνάκης πρωτοβγήκε στο θέατρο,στην παράσταση «Ο τελευταίος ασπροκόρακας» του Αλέξη Σολομού.Το 1946 ο μεγάλος ηθοποιός της εποχής Μίμης Κοκκίνης πήρε τον Γκιωνάκη από τον Κούν και τον έβγαλε στην επιθεώρηση, με το έργο «Η ζωή ξαναρχίζει» των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου. Από εκεί και πέρα ο Γιάννης Γκιωνάκης έπαιξε κάθε είδους ρόλους. Από Μαγιακόφσκι μέχρι και Ψαθά,του οποίου υπήρξε ιδανικός ερμηνευτής. Άριστος μίμος καθώς ήταν, οι μιμήσεις που έκανε σε προβεβλημένες προσωπικότητες του καιρού του  άφησαν τη δική τους εποχή (έκανε μοναδικά τον Δημήτρη Χορν, τον Χρήστο Ευθυμίου, τον Χριστόφορο Νέζερ και άλλους). Αυτοδίδακτος μουσικός, έμαθε πιάνο αλλά και να χορεύει με κλακέτες, καθώς διψούσε για μάθηση, θεωρώντας ταυτοχρόνως την υποκριτική πολύπλευρη δραστηριότητα.

Ο Γκιωνάκης αν και ξεκίνησε ως θεατρικός ηθοποιός μάγεψε και τον κινηματογραφικό φακό. Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο έγινε το 1946 στην πρώτη ταινία που γύρισε ο Αλέκος Σακελλάριος στην Φίνος Φιλμ, το «Παπούτσι από τον τόπο σου», χαμένη ταινία πια, σαν κόπια και σαν αρνητικό. Αμέσως μετά θα τον δούμε στο κινηματογραφικό ρομάντζο «Εκείνες που δεν πρέπει ν' αγαπούν»(1951).Με τη Φίνος Φιλμ θα συνεργαστεί πολλές φορές κρατώντας δεύτερους ρόλους , με μοναδική εξαίρεση την «Ωραία του κουρέα»(1968), όπου και ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Το 1960 ο Σακελλάριος μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το έργο του ιδίου και του Χρήστου Γιαννακόπουλου «Η Ρένα εξώκειλε»(έργο που είχε γραφτεί για το θίασο του Βασίλη Λογοθετίδη). Η ταινία παίρνει τον τίτλο «Τα κίτρινα γάντια» και έχει για πρωταγωνιστές της, αστέρια της κωμωδίας και της επιθεώρησης. Ο Σακελλάριος είχε την ευφυή ιδέα, στο μικρό ρόλο του χαζούλη Μπρίλη, να βάλει ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια του θεάτρου τότε, τον Γιάννη Γκιωνάκη. Το ρόλο στο θέατρο είχε παίξει ο φίλος του Λογοθετίδη , Βαγγέλης Πρωτόπαππας και είχε περάσει απαρατήρητος. Στην κινηματογραφική μεταφορά του ο Γκιωνάκης μιμήθηκε έναν χαζούλη τύπο που κυκλοφορούσε τότε στα καμαρίνια των ηθοποιών.Ήταν η επιτυχία του τόσο μεγάλη που ο Φίνος τύπωσε νέες αφίσες με το όνομα του Γιάννη δεύτερο ,μετά του Νίκου Σταυρίδη, και ξαναβγήκε καινούρια διανομή στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Με το Νίκο Σταυρίδη στη θρυλική ταινία του Αλέκου Σακελλάριου "Τα Κίτρινα Γάντια".

Περίπου τον ίδιο ρόλο επανέλαβε και στις κινηματογραφικές ταινίες: «Η Αλίκη στο Ναυτικό», «Φτωχαδάκια και λεφτάδες» και «2000 ναύτες κι ένα κορίτσι».Το 1962 οι ρόλοι του στις  κωμωδίες  «Η Νύφη Το 'Σκασε»(ως χαριτωμένος ξενοδόχος) και στο «Δήμο Από Τα Τρίκαλα»(ως ο φωτογράφος Βάγγος) αφήνουν εποχή και προσθέτουν στην τεράστια φιλμογραφία του, η οποία ξεπερνά τις 100 ταινίες. Ανάμεσα στις υπόλοιπες αναφέρουμε τις: «Η μουσίτσα» (1959), «Κορόιδο γαμπρέ» (1962), «Ο άντρας της γυναίκας μου» (1962), «Τρίτη και 13»(1963), «Η Εύα δεν αμάρτησε» (1965), «Όλοι οι άνδρες είναι ίδιοι»(1966), «Η αδελφή μου θέλει ξύλο» (1966), «Η κρεβατομουρμούρα» (1971) και άλλες. Με τον συνήθη παρτενέρ του Νίκο Σταυρίδη έπαιξαν μαζί σε 19 ταινίες, γεννώντας ένα ιδιαίτερο κωμικό ντουέτο που έγραψε τη δική του ιστορία.

Ο Γιάννης Γκιωνάκης έπαιξε Δημήτρη Ψαθά, ενσαρκώνοντας όλους σχεδόν τους ήρωες του κορυφαίου συγγραφέα. Μάλιστα τιμήθηκε με το Αναμνηστικό Μετάλλιο Δημήτρη Ψαθά,για τις εξαιρετικές ερμηνείες του τόσο στο θέατρο όσο και στο κινηματογράφο. Το 1999 βραβεύτηκε και με το έπαθλο Αιμίλιος Βεάκης από το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου.

Έντονη υπήρξε η παρουσία του και στη Μικρή οθόνη αφού πέρασε από αρκετές σειρές της κρατικής τηλεόρασης ενώ με το τέλος της χρυσής εποχής του Ελληνικού κινηματογράφου πέρασε στην επικράτεια της βιντεοκασέτας πρωταγωνιστώντας σε περίπου 30 βιντεοταινίες κοσμώντας με τις τεράστιες υποκριτικές του ικανότητες το άχαρο αυτό είδος. Ίσως θα έπρεπε να γίνει λόγος και για τους δύο σατυρικούς δίσκους που κυκλοφόρησε τη διετία 1978-79, ο πρώτος με τίτλο «Ο Γκιωνάκης έχει πλάκα» και ο δεύτερος με τίτλο  «Ο ιπτάμενος δίσκος του Γκιωνάκη».

Ο Γιάννης Γκιωνάκης έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 79 ετών, στις 25 Αυγούστου του 2002. Άφησε παρακαταθήκη τις σπουδαίες ερμηνείες του στις ταινίες που εμφανίστηκε προκαλώντας το γέλιο  με απλές, απέριττες κινήσεις και εκφράσεις, καθώς ήταν προικισμένος με μεγάλο ταλέντο…. Τον ευχαριστούμε για όλα!!!

Με τους Ξένια Καλογεροπούλου και Νίκο Κούρκουλο στην κομεντί "2000 Ναύτες κι ένα Κορίτσι".

Με τον Κώστα Χατζηχρήστο στο "Δήμο απ΄τα Τρίκαλα".

"Η Ωραία του Κουρέα": με τον Νίκο Τσούκα.