«Οι βάσεις και η Βασούλα»: η επίκαιρη ταινία της Φίνος Φιλμ

Είναι ίσως η πιο περίεργη ταινία της Φίνος Φιλμ, καθώς δύσκολα θα μπορούσε κάποιος  να την κατατάξει  σε μία κατηγορία. «Οι βάσεις και η Βασούλα» δεν είναι ούτε αισθηματική,ούτε  κοινωνική ή κωμωδία. Πρόκειται για μια κοινωνική ηθογραφία γυρισμένη σε μία κρίσιμη περίοδο της ιστορίας της Ελλάδας  όπου πολλά και σημαντικά γεγονότα έλαβαν χώρα. Η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, η σχεδόν ταυτόχρονη κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας τον Ιούλιο του 1974 και η ανάληψη της εξουσίας από πολιτική οικουμενική κυβέρνηση. Η έξοδος της χώρας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ (14/8/1974) και τα θέματα που προέκυψαν ως συνέπεια του τελευταίου (ελλιμενισμός 6ου Στόλου, Αμερικανικές βάσεις κλπ). Βαθύτατα επηρεασμένος από τις ραγδαίες  εξελίξεις ο Ντίνος Δημόπουλος φτιάχνει μια ταινία με κεντρική ηρωίδα μια πόρνη, η οποία και ζητάει μια άλλη ζωή. Ο «προστάτης» καραδοκεί και δεν επιτρέπει τη χειραφέτηση. Το στόρι του φιλμ αλλάζει συνεχώς. Άλλοτε δραματικό,άλλοτε κωμικό αλλά και σατυρικό, αλλά πάντα με πολιτικούς υπαινιγμούς.

Το ρόλο της πόρνης (που δεν είναι άλλη από την Ελλάδα) κρατά η Νόρα Βαλσάμη. Ίσως στην καλύτερη κινηματογραφική της εμφάνιση, καθώς η ερμηνεία της ως  πεταλουδίτσα της νύχτας που την κακομεταχειρίζεται ο προαγωγός της, γράφει ιστορία στη φιλμογραφία της. Είναι ίσως και η μοναδική ταινία που στηρίζεται εξ ολοκλήρου πάνω της (με μοναδική εξαίρεση τη κομεντί  «Τα Δύο Πόδια Σε Ένα Παπούτσι»(1969). Δίπλα της ξεχωρίζουν ο Χρήστος Ζορμπάς, ο Νότης Περγιάλης, (συγκλονιστικός ως πατέρας ,για κάποιους μια αντιγραφή του ρόλου του στον «Αστερισμό της Παρθένου») η  Μαρία Ζαφειράκη, η Ελένη Θεοφίλου, ο Βασίλης Κουρής (που φέρνει έναν αέρα δροσιάς στην ταινία με ελάχιστες συμμετοχές στον ελληνικό κινηματογράφο), ο Μιχάλης Δεσύλλας και ο Γιώργος Γεωργίου στη πρώτη κινηματογραφική του εμφάνιση. Ο Γιώργος Γεωργίου, πολλά χρόνια μετά στην αυτοβιογραφία του με τίτλο «Θεατρίνος…Ρόλοι μιας ζωής» (Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ – 2016) θυμάται πολλά από τα γυρίσματα, που πραγματοποιήθηκαν στα Σπάτα. Ο ρόλος του νεαρού ναύτη του δόθηκε από τον δάσκαλο του στη Δραματική σχολή Ντίνο Δημόπουλο και η αμοιβή του ήταν 5.000 δραχμές. Τον κακό ναύτη του Στόλου που σύχναζε στο καμπαρέ «παίζει» ο Michael Brandy (με συμμετοχές στα φιλμ: «Στεφανία»(1967), «Συνωμοσία στη Μεσόγειο»(1975) και «Καυτές διακοπές»(1976).

Ειδική αναφορά ίσως θα έπρεπε να γίνει στη μουσική επένδυση του φιλμ από το νεαρό τότε Γιώργο Χατζηνάσιο, ο οποίος είχε κάνει αίσθηση με τις παραγωγές του σε σημείο που η μουσική να είναι το σήμα κατατεθέν των ταινιών του. Υπέροχα ορχηστρικά θέματα αλλά και δυο τραγούδια ερμηνευμένα από τη πρωταγωνίστρια και τη Ρένα Κουμιώτη. Το «Κόκκινο Γαρούφαλλο» και το «Θα ρθει Βροχή». Κρίμα που αυτό το υπέροχο σάουντρακ δεν καταγράφηκε ποτέ σε δίσκο βινυλίου ή cd.

Παρά το ανάλαφρο στιλ της, η ταινία αρέσει στους κριτικούς καθώς πραγματεύεται τόσο συγκλονιστικά ανθρώπινα ή πολιτικά θέματα, χωρίς να τα θολώνει ή να τα νοθεύει. Η υποδούλωση της γυναίκας, κι από την άλλη η υποδούλωση της Ελλάδας. Παρά την άρτια παραγωγή της Φίνος Φίλμ με τον Μάρκο Ζέρβα να στήνει ολόκληρη τη Τρούμπα, στα τεράστια στούντιο της θρυλικής εταιρείας στα Σπάτα, το κοινό της γυρνά τη πλάτη. Η πρεμιέρα γίνεται στις 3 Μαρτίου 1975. Εισπρακτικά κατακτά την 27η θέση ανάμεσα σε 47 ταινίες της σεζόν 1974-75, με 25.123 εισiτήρια στις αίθουσες πρώτης προβολής σε Αθήνα, Πειραιά και Προάστια. Ωστόσο με το πέρασμα του χρόνου η ταινία ανακαλύφθηκε από το νεότερο κοινό και λατρεύτηκε ισάξια με άλλες μεγάλες επιτυχίες της δεκαετίας του 70.

Η Νόρα Βαλσάμη και ο Γιώργος Γεωργίου...

Ο Michael Brandy και ο Χρήστος Ζορμπάς...

Η Ρένα Κουμιώτη τραγουδά το "Θα ρθει βροχή"...