Μπέτυ Αρβανίτη: Όταν η κομψότητα συναντά το ήθος και το ταλέντο!!!

Η Μπέτυ Αρβανίτη υπήρξε μια από τις αγαπημένες πρωταγωνίστριες της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Γοητευτική με δυναμική παρουσία στο χώρο της έβδομης τέχνης κατάφερε να πλάσει τη  δική της κινηματογραφική εικόνα, της "χειραφετημένης" αλλά ευαίσθητης γυναίκας. Χωρίς ποτέ να γίνει σταρ εμφανίστηκε δίπλα σε μεγάλα ονόματα με τις ταινίες της να κόβουν αμέτρητα εισιτήρια. Στη Φίνος Φιλμ έμεινε ακριβώς δέκα χρόνια, από το 1964 (με έναν μικρό ρόλο στο αριστουργηματικό "Ιστορία μιας ζωής") μέχρι το 1975 με τον "Τρομοκράτη", ένας κύκλος που άνοιξε και έκλεισε με τον ίδιο σκηνοθέτη, το  Γιάννη Δαλιανίδη. Χρόνια μετά το τέλος του ελληνικού κινηματογράφου, η Μπέτυ Αρβανίτη δήλωσε: "...Ποτέ δεν το πήρα σοβαρά όλο αυτό, ούτε τότε, ούτε τώρα...ήταν μια ιστορία τρυφερή, ευχάριστη, το καλοκαίρι κάναμε ταινίες σε διάφορα νησιά, όλο αυτό ήταν σαν κάτι το οικογενειακό" (από την εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης "Η ζωή είναι αλλού").

Με το Λευτέρη Βουρνά στην ταινία "Ιστορία μιας Ζωής"(1964).

Η Ελισσάβετ Αρβανίτη (αυτό ήταν το πραγματικό της όνομα) γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 4 Αυγούστου και μεγάλωσε σε αστική οικογένεια με πολλές ανέσεις. Φοίτησε στα καλύτερα Αθηναϊκά σχολεία και από μικρή ονειρευόταν  τον εαυτό της επάνω στη σκηνή. Το όνειρο της έγινε πραγματικότητα το 1962, όταν αμέσως μετά τις σπουδές της στη σχολή του Πέλου Κατσέλη, έκανε τη πρώτη θεατρική της εμφάνιση. Τη περίοδο 1968-69 τη βλέπουμε στο πλευρό του Δημήτρη Παπαμιχαήλ στα έργα "Ο Θείος Βάνιας" και "Η Ποντικοπαγίδα"(και τα δύο στο Θέατρο Αλάμπρα). Με το τέλος της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου η Μπέτυ θα αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο θέατρο. Το 1987 ιδρύει τη θεατρική ,μη κερδοσκοπική  εταιρεία "Πράξη", μια στέγη στην οδό Κεφαλληνίας, στην οποία θα πραγματοποιηθούν  τα καλλιτεχνικά  της όνειρα. Περισσότερα από 60 έργα του σύγχρονου παγκόσμιου θεάτρου, θα παρουσιαστούν στις δύο σκηνές  ενώ παράλληλα ο χώρος θα λειτουργήσει και ως φυτώριο νέων σκηνοθετών και ηθοποιών.

Αυτή βέβαια είναι η σχεδόν αθόρυβη θεατρική της πορεία, υπάρχει όμως και η λαμπερή παρουσία της στον κινηματογράφο. Χωρίς να έχει γίνει ποτέ σταρ, τίτλο που δεν θα δεχόταν και η ίδια, κατάφερε κάτι μοναδικό, ξεχωριστό και ανεπανάληπτο: να στοιχειώσει στο κινηματογραφικό παρελθόν μας  και να παραδίδει μέσα από τα καρέ των ταινιών της μαθήματα ήθους και ταλέντου. Η πορεία της στο πανί ξεκίνησε το 1965 με τέσσερις ταινίες ταυτόχρονα και με πιο αξιόλογη την "Ιστορία μιας ζωής", η οποία της ανοίγει την  πόρτα της Φίνος Φιλμ και εκεί θα χτιστεί η κινηματογραφική της εικόνα. Το 1967 τη  βλέπουμε σε τρεις  ταινίες της θρυλικής εταιρείας, τη "Νύχτα Γάμου" του Γιάννη Δαλιανίδη, το "Κάτι Κουρασμένα Παλικάρια " του Ντίνου Δημόπουλου και στο "Οι Σφαίρες Δεν Γυρίζουν Πίσω" του Νίκου Φώσκολου. Ιδιαίτερα παραγωγική χρονιά με εμφανίσεις σε ταινίες που κόβουν χιλιάδες εισιτήρια και της δίνουν τοv τίτλο της κομψής, αριστοκρατικής, γοητευτικής και υπέρμετρα ταλαντούχας ηθοποιού.

Δίπλα στο Λάμπρο Κωνσταντάρα στη θρυλική ταινία του Ντίνου Δημόπουλου "Κάτι Κουρασμένα Παλικάρια"(1967).

 Αξέχαστοι θα μείνουν οι ρόλοι της, στο "Σ΄αγαπώ"(1971), στο "Κοροϊδάκι της Πριγκιπέσσας"(1972),όπου ερμηνεύει  μια οικονομικά ξεπεσμένη αρχοντογυναίκα  αλλά και ο δραματικός της ρόλος στο "Θέμα Συνειδήσεως", όπου παίζει μια ηρωινομανή. Για πολλούς ο καλύτερος κινηματογραφικός της ρόλος.

Με το Νίκο Κούρκουλο στο "Θέμα Συνειδήσεως".

Παράλληλα με τις ταινίες της στο Φίνο η Μπέτυ γυρίζει ταινίες και με άλλους παραγωγούς, αξιόλογες δουλειές, αρκεί να θυμηθούμε τις: "Ο Ζεστός μήνας Αύγουστος"(1966), "Η 7η μέρα της δημιουργίας"(1966), "Βυζαντινή Ραψωδία"(1968), "Θυμήσου Αγάπη μου"(1969) και "Αδιέξοδος" (1970).

Επιλεκτική υπήρξε και η παρουσία της στη μικρή οθόνη καθώς οι ρόλοι της σε σειρές της κρατικής τηλεόρασης από τα πρώτα χρόνια της, είναι ελάχιστοι. Οι παλαιότεροι σίγουρα θα τη θυμούνται στα σίριαλ: "Γαλήνη", "Συνταγματάρχης Λιάπκιν", "Ουράνιο Τόξο" και φυσικά το πολύ πετυχημένο "Who Pays The Farryman" (Ποιος πληρώνει το Βαρκάρη). Σπουδαία στιγμή στη καριέρα της αποτελεί και η βράβευση της με το έπαθλο "Μαρίκας Κοτοπούλη", το 2000.

Σήμερα η Μπέτυ Αρβανίτη δεν ζει με τις αναμνήσεις της. Ως γνήσια θεατρίνα εξακολουθεί να υπηρετεί την υποκριτική τέχνη. Κάθε φορά συνεχίζει να ψάχνει το επόμενο βήμα της , ζητά από το κοινό της την ενεργή συμμετοχή του καθώς είναι αυτό που καθορίζει μια παράσταση. Δεν την απασχολεί τι θα μείνει από την καριέρα της αλλά τι θα γίνει με την επόμενη δουλειά της. Τα εξώφυλλα και η λαμπερή δημοσιότητα (κάτι που το έζησε κυρίως στα χρόνια του 60) δεν την ενδιαφέρουν. Ξέρει να προστατεύει τη προσωπική της ζωή και να εμφανίζετε μόνο όταν πρέπει να μιλήσει για τη δουλειά της.