Αλέκος Αλεξανδράκης (1928 - 2005)

Ο Αλέκος Αλεξανδράκης υπήρξε η απόλυτη έννοια της λέξης "Τζέντλεμαν". Γοητευτικός, με πλούσια παιδεία και απίστευτα χαρισματικό ταλέντο υπήρξε ένα λαμπερό κομμάτι της εγχώριας κινηματογραφικής μυθολογίας. Δίπλα στην εξαιρετική θεατρική του πορεία αξίζει να σημειώσουμε και τον τίτλο του Σταρ που απέκτησε μέσα από την πορεία του στην έβδομη τέχνη.

Γεννήθηκε στην Αθήνα σε καλή αστική και φιλότεχνη οικογένεια, φοίτησε σε ένα από τα καλύτερα σχολεία της εποχής και από την εφηβεία του διακρίθηκε στην ξιφασκία ως μέλος της Εθνικής Ομάδας. Πέρασε στις εξετάσεις για τη Σχολή Δοκίμων, αλλά επηρεασμένος κυρίως από κάποια παράσταση του Κάρολου Κουν, αποφάσισε να αφιερωθεί αποκλειστικά στην υποκριτική τέχνη. Έδωσε τότε εξετάσεις στη σχολή του Βασιλικού Θεάτρου και αφού πέρασε πρώτος, άρχισε να γράφει μια εξαιρετική καλλιτεχνική πορεία. Το θεατρικό ντεμπούτο του έγινε το 1949 στην παράσταση της Κατερίνας Ανδρεάδη «Φθινοπωρινή Παλλίρεια», και οι εντυπώσεις που άφησε σε κοινό και κριτικούς ήταν από τις πλέον κολακευτικές και εντυπωσιακές. Την ίδια εξαιρετική εντύπωση έκανε και στον Φιλοποίμενα Φίνο, ο οποίος τον παρακίνησε να παίξει και στον κινηματογράφο. Την ίδια χρονιά, έκανε την παρθενική του εμφάνιση στο πανί, με την ταινία «Δύο Κόσμοι» του Γρηγόριου Γρηγορίου. Πολύ γρήγορα κατάφερε να καθιερωθεί και να θεωρηθεί ένας από τους μεγάλους ηθοποιούς της εποχής και ο μεγαλύτερος γόης του ελληνικού κινηματογράφου. Το 1951 έπαιξε για πρώτη φορά στην ταινία της Φίνος Φιλμ: «Εκείνες που δεν πρέπει να Aγαπούν» του Αλέκου Σακελλάριου. Την επόμενη χρονιά προκαλεί αίσθηση με την ερμηνεία του στην «Αγνή του Λιμανιού» του Γιώργου Τζαβέλλα. Η συνεργασία του με τον Φίνο ήταν από τις πιο γόνιμες που έχει κάνει ο παραγωγός, τόσο σε επίπεδο αποδοτικότητας (23 ταινίες πρώτης διαλογής), όσο και σε επίπεδο ανθρώπινων σχέσεων, σε βαθμό μάλιστα που το ζεύγος Φίνου επιθυμούσε να τον υιοθετήσει. Οι ταινίες της εταιρείας με τις πιο δυνατές ερμηνείες του ήταν «Η Άγνωστος», «Χωρίς Ταυτότητα», «Οι Εχθροί», «Το Κλωτσοσκούφι», «Δις Διευθυντής», «Το Δόλωμα», «Μια Τρελή... Τρελή Οικογένεια», «Οι Κυρίες της Αυλής», «Ξύπνα Βασίλη», «Η Μαρία της Σιωπής», χωρίς να υστερούν οι υπόλοιπες. Συνολικά έχει γυρίσει περίπου 70 ταινίες, παίζοντας με την ίδια δεινή υποκριτική ικανότητα σε δράματα και κωμωδίες. Εκτός Φίνος Φιλμ, ξεχωρίζουν οι ταινίες «Στέλλα», «Το Αγοροκόριτσο», «Η Δίκη ενός Αθώου», «Η Σωφερίνα» και πολλές ακόμα.
Η πενταετία ΄54-΄59 ήταν η περίοδος καταξίωσης του στο θέατρο, αφού συνεργαζόμενος κυρίως με το Εθνικό, ερμήνευσε έξοχα ρόλους με ιδιαίτερες απαιτήσεις, σε παραστάσεις αρχαίου δράματος αλλά και σε έργα ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου. Στην εξαιρετική θεατρική του πορεία, συνεργάστηκε με γνωστούς θιάσους, ενώ το 1971 έγινε συνθιασάρχης με τη σύντροφό του Νόνικα Γαληνέα, με την οποία συνεργάστηκε για είκοσι χρόνια, ανεβάζοντας κυρίως έργα του ξένου δραματολογίου.
Στην καλλιτεχνική του σταδιοδρομία υπάρχουν και δύο θαυμάσιες σκηνοθετικές δουλειές: Οι ταινίες «Θρίαμβος» και «Συνοικία το Όνειρο». Στη δεύτερη, είχε αναλάβει με την τότε σύζυγό του, ηθοποιό Αλίκη Γεωργούλη, και το μεγάλο οικονομικό κόστος της παραγωγής. Η ταινία, η οποία περιείχε πολιτικά μηνύματα, λογοκρίθηκε, προβλήθηκε αρκετά αργότερα, αλλοιωμένη από τη αρχική της μορφή, και προκάλεσε οικονομική καταστροφή, ωστόσο, κέρδισε το βραβείο της καλύτερης φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, καταξιωμένος μέσα από την εξαιρετική απόδοση του σε πλήθος ρόλων διαφορετικών απαιτήσεων, δίδαξε υποκριτική τέχνη στο Εργαστήρι του Διαμαντόπουλου, ενώ πρωταγωνίστησε και σε αρκετές ποιοτικές τηλεοπτικές σειρές. Το 2001, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής για την προσφορά του στην τέχνη. Πέθανε στις 8 Νοεμβρίου του 2005, έπειτα από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο.

(Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της Φίνος Φιλμ)