Χρήστος Δοξαράς: ο μικρό - ρολίστας με τα φόντα του πρωταγωνιστή!!!

Αν κάποια στιγμή έγραφα ένα βιβλίο για τους ηθοποιούς που αγάπησα ιδιαίτερα τότε σίγουρα μέσα σε αυτούς θα ήταν ο Χρήστος Δοξαράς. Ο θεατρίνος με τη λιγνή φιγούρα που στοίχειωσε στην κινηματογραφική μας μυθολογία, ως "Σωτηράκης" στην ταινία "Η Αγάπη μας"(1968) αλλά και ως αγαθός νησιώτης στο μιούζικαλ "Γοργόνες και Μάγκες"(1968). Ο κόσμος τον αγάπησε τότε, και σήμερα ανήκει σε εκείνους που το κοινό τους έντυσε με τον μανδύα του μύθου. Ο χρόνος τον κατέστησε πρόσωπο μυθικό και συνεπώς διαχρονικό, με ήθος και αξίες.

  Ο Χρήστος Δοξαράς ήταν γεννημένος μικρο - ρολίστας. Δεν ξέρω αν είχε τα φόντα για πρωταγωνιστής, αλλά σίγουρα στους μικρούς ή μεγαλύτερους ρόλους ξεχώριζε υποδειγματικά. Ομόρφηνε με την παρουσία του δεκάδες ταινίες και ως γνήσιος θεατρίνος δεν έφτασε ποτέ στην τυποποίηση των ρόλων του. Και το κατάφερε αυτό αφού έπαιξε σε κωμωδίες και δράματα.

   Ο Χρήστος Δοξαράς γεννήθηκε στη Πάτρα το 1935. Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή Εθνικού Ωδείου και κινηματογράφο στην ΑΣΚΕ. Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις ταινίες: "Ο Παλληκαράς" του Χρήστου Αποστόλου και "Το παιδί του Μεθύστακα" του Γιώργου Πετρίδη, το 1961. Το 1964 μπαίνει στη Φίνος Φιλμ με ένα μικρό ρόλο στη "Λόλα" και θα ακολουθήσουν ακόμη 13 ταινίες στη θρυλική εταιρεία. Συνεργαζόμενος με όλους τους μεγάλους σκηνοθέτες θα βρεθεί δίπλα σε όλους τους πρωταγωνιστές. Χαρακτηριστικοί οι ρόλοι του στο μιούζικαλ "Μια Κυρία στα Μπουζούκια" ως αυστηρός αδελφός της Ζωής Λάσκαρη αλλά και ως χαριτωμένος φίλος του Φίφη, Σταύρου Παράβα.

"Μια Κυρία στα Μπουζούκια": Χρόνης Εξαρχάκος, Κώστας Βουτσάς, Γιάννης Βογιατζής και Χρήστος Δοξαράς

Το ταλέντο του δεν καταναλώθηκε άσκοπα στον κινηματογράφο. Η φιλμογραφία του περιλαμβάνει ταινίες και εκτός Φίνου, αξιόλογες με τον Χρήστο να μην καταφεύγει ποτέ στην υπερβολή. Αξίζει να αναφέρουμε μεταξύ άλλων τα: "Όλοι οι άνδρες είναι ίδιοι", "Η Ζηλιάρα", "Ένας άφραγκος Ωνάσης" και άλλες.

Με την Άννα Φόνσου στην κινηματογραφική διασκευή του "Πειρασμού" του Ξενόπουλου. Η ταινία πήρε τον τίτλο "Όλοι οι άνδρες είναι ίδιοι".

Με τον Κώστα Βουτσά στον "Άφραγκο Ωνάση".

Το 1970 και ενώ η πορεία του στο θέατρο υπήρξε ανοδική αποφασίζει να εγκαταλείψει την υποκριτική και να αφοσιωθεί στη συγγραφή. Εμφανίζεται για τελευταία φορά στον κινηματογράφο στη ταινία "Η Ζούγκλα των Πόλεων"(του Σταύρου Τσιώλη)  και αρχίζει να δημιουργεί αριστουργήματα στο χώρο της μυθοπλασίας στη μικρή οθόνη. Το 1979 η κρατική τηλεόραση αποφασίζει να μεταφέρει στην οθόνη "Το ημερολόγιο ενός θυρωρού", που μέσω των ερτζιανών είχε αγαπηθεί πολύ από το ελληνικό κοινό. Ο πρόωρος θάνατος του Κώστα Πρετεντέρη οδηγεί την εταιρεία παραγωγής "Αστήρ TV" να επιλέξει τον Χρήστο Δοξαρά. Σε δηλώσεις του ο ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας, στο περιοδικό "Ραδιοτηλεόραση" δίνει το στίγμα της σειράς: " Είναι, θα λέγαμε, μια αφήγηση της σύγχρονης αθηναϊκής ζωής. Οι ήρωες, όλοι τους άνθρωποι απλοί! Καλοί ή λιγότερο καλοί ,έξυπνοι ή κουτοί, πλούσιοι ή φτωχοί, νέοι ή ηλικιωμένοι, άντρες ή γυναίκες, έχουν όλοι τους ένα κοινό γνώρισμα: Το χιούμορ.. Οι ιστορίες που θα δείτε, είναι πάντα απλές-καθημερινές". Το 1980 μεταφέρει αριστουργηματικά στη μικρή οθόνη το μυθιστόρημα της Μαρίας Ιορδανίδου "Λωξάντρα". Ο Χρήστος που επιμελήθηκε τη διασκευή του έργου κράτησε σχεδόν τα πάντα από το βιβλίο μαγεύοντας το κοινό, το οποίο παρακολουθώντας τη σειρά ήταν σαν να διάβαζε το μυθιστόρημα.

Δίπλα σε όλα αυτά ίσως θα έπρεπε να αναφέρουμε και την ενασχόληση του  με τη μεταγλώτιση καθώς δάνεισε τη φωνή του στις παιδικές σειρές: "Φρουτοπία", "Ντένις ο Τρομερός", "Το θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον" και φυσικά στον "Αστυνόμο Σαϊνη".

Η  προσωπική του ζωή κρατήθηκε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Δεν έγινε ποτέ εξώφυλλο ή λαϊκό ίνδαλμα αλλά σίγουρα υπήρξε αντιπροσωπευτικός δευτεραγωνιστής της δεκαετίας του 60. Οι εμφανίσεις του στους μικρούς ρόλους, ακόμη και σήμερα, αναδεικνύουν πολύ περισσότερο την αξία του.

Ο Χρήστος Δοξαράς έφυγε από τη ζωή την Πρωτοχρονιά του 2018.

Από τους πλέον αξιόλογους ρόλους του στον κινηματογράφο, υπήρξε αυτός του "Ψευτοάγιου" στη "Βίλα των Οργίων" του Ντίνου Δημόπουλου.