Βέβαια κάποιες ταινίες έχουν το στοιχείο της υπερβολής λίγο περισσότερο από όσο θα έπρεπε, αλλά όλα αυτά είναι λεπτομέρειες μπροστά στη μαγεία αυτών των ταινιών. Σε εποχές πολύ πιο δύσκολες από τη σημερινή, δυνατές πένες κατάφεραν να μεγαλουργήσουν στύβοντας το χιούμορ από το ταλαιπωρημένο σφουγγάρι της ελληνικής καθημερινότητας, χρησιμοποιώντας την υπερβολή στην πλοκή, στους διαλόγους και τις ατάκες.
Ξεκινούμε το ταξίδι με την ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη "Ο Δήμος από τα Τρίκαλα", βασισμένη στο θεατρικό έργο "Μειδιάστε Παρακαλώ" του Δημήτρη Γιαννουκάκη.
Ο τρόπος που ο Κώστας Χατζηχρήστος προσπαθεί να ξεγελάσει τη γυναίκα του και να την κάνει να πιστέψει ότι έχει δίδυμο αδελφό, είναι εντελώς τραβηγμένος. Ειδικά η σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής αλλάζει ρόλους κάθε πέντε δευτερόλεπτα στο χολ του σπιτιού του, είναι βέβαια χαριτωμένη, αλλά και κυριολεκτικά απίστευτη. Και το χειρότερο είναι πως η γυναίκα του όλα αυτά δείχνει να τα πιστεύει.
Μεγάλη υπερβολή υπάρχει και στην ταινία "Οι Κληρονόμοι" όταν η Χλόη Λιάσκου και η Έλσα Ρίζου καίνε το ένα φουστάνι του οίκου μόδας και σκίζουν το άλλο... Εντάξει, πρόκειται για διακωμώδηση της γυναικείας ματαιοδοξίας, αλλά μοιάζει τελείως απίστευτο , να τα πουλάνε την άλλη μέρα στην πελάτισσα 5.000 δραχμές το ένα (όταν εκείνη την εποχή το ακριβό ήταν 2.000-2.500 δραχμές!), αυτή να καπαρώνει το καμμένο (Εξηλεκτρισμός!!!) και το κατασκισμένο και μετά να τους λέει να της τα στείλουν σπίτι της! Έτσι, χωρίς να τα δοκιμάσει! Να δει αν είναι το νούμερό της ή αν θέλουν στένεμα ή φάρδεμα!
Απίστευτη υπερβολή συναντάμε και στο κατοχικό δράμα της Φίνος Φιλμ "Αυτοί που μίλησαν με το Θάνατο". Η σκηνή με την πρωταγωνίστρια Ζωή Λάσκαρη να μαστιγώνεται φορώντας ολομέταξο κομπινεζόν μάλλον μοιάζει απίστευτη. Είναι δυνατόν να κυκλοφορούσαν γυναίκες με τέτοια αξεσουάρ σε περίοδο όπου βασίλευε η φτώχεια, η πείνα και η ανέχεια;
Πόσο εύκολα ξεπερνούσε ένα μεθύσι ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ; Στην ταινία του Κώστα Καραγιάννη "Το Κορίτσι του Λούνα Παρκ", όταν την Αλίκη την πιάνει η καρδιά της, ο Παπαμιχαήλ, παρότι δε μπορεί να πάρει τα πόδια του από το μεθύσι, αποφασίζει να την εγχειρήσει και μάλιστα με επιτυχία. Ανάλογη κατάσταση βιώνει ο ίδιος ηθοποιός και στην ταινία του Ντίνου Δημόπουλου "Το Λεβεντόπαιδο". Έπειτα από ένα μεγάλο μεθύσι και έτοιμος να δώσει τέλος στη ζωή του, το βλέπουμε να αλλάζει πορεία και για να σώσει την αγαπημένη του Νόρα Βαλσάμη μπαίνει μέσα στο φλεγόμενο σπίτι της!
Στο "Καλώς ήρθε το Δολάριο" του Αλέκου Σακελλάριου, η Νίκη Λινάρδου είναι μια γυναίκα της νύχτας, αλλά το
σενάριο την παρουσιάζει σχεδόν σαν κορίτσι του Κατηχητικού. Και να σκεφτεί κανείς ότι στο
καμπαρέ της Τρούμπας όπου εργάζεται, δε χορεύει, δε τραγουδάει, πηγαίνει όμως για κατανάλωση ποτών, παρέα
στους πελάτες και ο,τι ήθελε προκύψει. Άρα το να φεύγει κάθε βράδυ ολομόναχη
όπως λέει κάποια στιγμή ο μαγαζάτορας (Νίκος Φέρμας), είναι μάλλον εκτός πραγματικότητος.
Όχι απλά υπερβολική αλλά τραβηγμένη θα έλεγα τη σκηνή στην ταινία του Νίκου Τσιφόρου "Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα κι ο Κοντός", όπου ο Βασίλης Αυλωνίτης βρίσκεται στο ξενοδοχείο στα Καμένα Βούρλα και επιχειρεί να τηλεφωνήσει στη γυναίκα του, Γεωργία Βασιλειάδου. Εκείνη όμως βρίσκεται ακριβώς πίσω του και του μιλάει υποτίθεται από την Αθήνα ενώ αυτός δε λέει να το πάρει χαμπάρι. Ούτε τη διαφορά στη φωνή καταλαβαίνει, ούτε την ανάσα της στο μάγουλο του νιώθει, ούτε το τηλέφωνο που ακόμα συνεχίζει να καλεί ακούει;
Οι περισσότερες ταινίες της Αλίκης είχαν έντονο το στοιχείο της υπερβολής, εκεί όπου μάλλον το είχε παρακάνει ήταν στην "Αρχόντισσα και τον Αλήτη". Η Εθνική μας Σταρ είναι ο "Πίπης", ένα αγόρι με βαμμένα χείλη, νύχια σε ασημί χρώμα και πλούσιο στήθος. Ένα αγόρι που ο παρτενέρ του κατάλαβε πολύ αργά ότι είναι...κορίτσι!
Τραγική θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος τη μεταμφίεση του Κώστα Βουτσά στην κωμωδία "Τον Αράπη και αν τον πλένεις". Άλλωστε εδώ μιλάμε για μια παραγωγή του οργανισμού Καραγιάννης - Καρατζόπουλος, ο οποίος έφευγε από τα όρια της υπερβολής, δημιουργώντας ταινίες από μέτριες εως αδιάφορες!
Και κλείνουμε με την εμπορικότερη ταινία του ελληνικού κινηματογράφου, την "Υπολοχαγό Νατάσα". Στο φινάλε της ταινίας Βουγιουκλάκη και Παπαμιχαήλ γαζώθηκαν με καταιγισμό από
δεκάδες σφαίρες. Εκείνη έφαγε και τις περισσότερες γιατί
μπήκε μπροστά του ως "ασπίδα",εκείνος πέθανε αλλά η
Αλίκη...επέζησε!!! Και όχι απλά επέζησε, αλλά όπως έλεγε και η ίδια,(πάντα σύμφωνα με το σενάριο του Νίκου Φώσκολου) την
βρήκαν ώρες αργότερα οι Γερμανοί μισοπεθαμένη (παρά τις σφαίρες που είχε δεχθεί).
Όλα αυτά βέβαια ακόμα και η υπερβολή (τραβηγμένη από τα μαλλιά) τις έκαναν αυτές τις ταινίες να μοιάζουν σαν παραμύθια, συνεχίζοντας το μοναχικό τους ταξίδι μέσα στο χρόνο. Και ευτυχώς τίποτα δε μπορεί να κλονίσει τη διαχρονική μαγεία τους αλλά και τη λάμψη τους δίνοντας φως ακόμα και σήμερα στο μουντό ουρανό που έχει σκεπάσει το χώρο του θεάματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου