Ελένη Χατζηαργύρη: Η Θεατρίνα!!!

Η Ελένη Χατζηαργύρη υπηρέτησε μέχρι το τέλος της ζωής της τη "Θεατρική ιδέα" με συνέπεια, σεμνότητα και αυτοσεβασμό, χωρίς ποτέ να καταναλώσει το τεράστιο ταλέντο της στη φτηνή εμπορικότητα.
Γεννήθηκε το 1925 στη Χαλκίδα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν. Πρωτοβγαίνει στη σκηνή, στα δύσκολα χρόνια της κατοχής, συγκεκριμένα τη χειμερινή περίοδο 1942 - 43 παίζοντας στα έργα: "Σουάνεβιτ" του Στρίντμπεργκ, "Έτσι είναι, Αν έτσι νομίζετε" του Πιραντέλο και άλλα. Στον κινηματογράφο πρωτοβγήκε το 1946 με τη "Καταδρομή" του Μιχάλη Καραγάτση. Η ίδια θεωρούσε ως καλύτερες εμφανίσεις της στο σινεμά, την "Αγνή του Λιμανιού" (1951 - ρόλος που είχε προταθεί αρχικά στη Μελίνα Μερκούρη) και το "Αντίο Ζωή"(1960). Και τα δυο παραγωγές της Φίνος Φιλμ. Οι κριτικές που απέσπασε για τις ερμηνείες της και στις δυο ταινίες είναι εξαιρετικές, ωστόσο παρέμεινε πάντα θεατρική ηθοποιός. Μετά το χωρισμό της από το συγγραφέα Κώστα Χατζηαργύρη συνδέθηκε με τον ηθοποιό Νίκο Τζόγια, με τον οποίο έγιναν και καλλιτεχνικό ζευγάρι, ενώ το 1966 παντρεύτηκε τον επιχειρηματία Κώστα Λίβα.

Στα χρόνια του 50 έπαιξε σε αρκετές παραστάσεις του Εθνικού ενώ από το 1962 μέχρι τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 80 ήταν η βασική πρωταγωνίστρια του. Ο Δημήτρης Ροντήρης υπήρξε από τους βασικούς συνεργάτες της. Μετά την αποχώρηση της από το Εθνικό συνεργάστηκε με θιάσους του Ελεύθερου Θεάτρου δίνοντας σπουδαίες ερμηνείες πραγματική παρακαταθήκη για όσους είχαν την τύχη να τη δουν σε έργα, όπως: "Άμλετ" με το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου και "Τρεις Ψηλές Γυναίκες" μαζί με τη Ζωή Λάσκαρη και την Κατερίνα Μαραγκού.
Δίδαξε την υποκριτική τέχνη σε πολλές σχολές μεταδίδοντας το καλλιτεχνικό της ήθος στους μαθητές της, ενώ οι επιλογές της σε έργα, ρόλους και συνεργασίες υπήρξαν μοναδικές μέχρι το τέλος της ζωής της.

Κάποτε είχε πει η Ελένη Χατζηαργύρη: "...Πιστεύω σ΄αυτό που έλεγε ο Κουν: το θέατρο δεν είναι ο ένας, αλλά το σύνολο. Αυτό το πιστεύω απόλυτα. Φυσικά, ας ξεχωρίσει ο ένας, αλλά το σύνολο πρέπει να είναι σημαντικό...Δεν υπήρξα ποτέ ενζενί. Νομίζω πως τους ρόλους τους νεότερους τους έπαιξα σε πού μεγαλύτερη ηλικία. Τη Δυσδαιμόνα π.χ. δεν είχα ονειρευθεί ποτέ να την παίξω, και την έπαιξα πολύ μεγάλη. Έλεγα πάντα, όπως μούχε πει κι ο Κουν, πως ήμουνα δραματική ντάμα...".
Ένα χρόνο πριν φύγει από τη ζωή ο τότε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος την ανακήρυξε Επίτιμο Διδάκτορα του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου των Αθηνών. Έφυγε από τη ζωή στις 1 Οκτωβρίου του 2004.