Κώστας Ταχτσής: Ο Λογοτέχνης που γοητεύει ακόμη!!!

Ήταν 27 Αύγουστου 1988. Η Ελπίδα Αρτέμη ανησύχησε για τον αδελφό της, τον γνωστό συγγραφέα Κώστα Ταχτσή, καθώς για δύο μέρες δεν σήκωνε το τηλέφωνό του. Ένιωθε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Μπαίνοντας στο σπίτι του στον Κολωνό, οι υποψίες της επιβεβαιώθηκαν με τον χειρότερο τρόπο. Ο συγγραφέας που έγραψε το θρυλικό «Τρίτο  στεφάνι», ήταν νεκρός. Αιτία θανάτου, ήταν ο στραγγαλισμός. Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, η δολοφονία Ταχτσή παραμένει ακόμα ανεξιχνίαστη, αν και τη διερεύνηση είχε αναλάβει ένας ικανότατος αξιωματικός. Όμως και τα μέσα της εποχής ήταν πενιχρά. Τα αστυνομικά εργαστήρια ήταν υποτυπώδη και δεν υπήρχαν εργαλεία όπως το DNA. Τα διάφορα σενάρια δεν είναι, παρά αυτό που λέει η λέξη: Σενάρια. Και απλά γοητεύουν τους λάτρεις των αστυνομικών αινιγμάτων.

Ποιος ήταν όμως ο Κώστας Ταχτσής;…Γεννήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 1927 στη Θεσσαλονίκη. Γονείς του ήταν ο  Γρηγόριος Ταχτσής και η Έλλη Ζάχου. Ο Κώστας ήταν ο δευτερότοκος γιος της οικογένειας. Το πρώτο παιδί του ζεύγους που ήταν και αγόρι είχε πεθάνει λίγες μέρες μετά την γέννα. Αυτός ο αδερφός που έχασε πριν να γεννηθεί ο ίδιος, ήταν και μια από τις έμμονες ιδέες του συγγραφέα. Στην ηλικία των επτά ετών βίωσε τον χωρισμό των γονέων του και  αναγκάστηκε να πάει στην Αθήνα για να ζήσει με τη γιαγιά του. Εκεί πήγε σχολείο ενώ τελειώνοντας το γυμνάσιο υποβάλει τα χαρτιά του στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων, αλλά τις ημέρες των εξετάσεων αρρωσταίνει από τυφοειδή πυρετό. Σύντομα εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις σπουδές του, αφού φοίτησε μόνο για δύο χρόνια. Στρατεύεται και ενώ αρχικά υπηρετεί ως απλός φαντάρος, του απονέμεται αργότερα ο βαθμός του ανθυπολοχαγού. Στις αρχές της δεκαετίας του ’50, φοιτητής της Νομικής ακόμα  γίνεται μέλος του κύκλου του «Βυζάντιου» και του «Μπραζίλιαν», των καφενέδων που στέγαζαν τις συζητήσεις και τα οράματα της πρώτης μεταπολεμικής -μεγαλοαστικής κυρίως- παρέας νεαρών διανοουμένων: Γιώργος Μακρής, Ελύτης, Γκάτσος, Χατζιδάκις, Αργυράκης, Νάνος Βαλαωρίτης -με τον οποίο συνδέεται φιλικά εφ’ όρου ζωής.

 Το 1953 κάνει την πρώτη του ποιητική  απόπειρα με το «Περί ώραν δωδεκάτην». Θα ακολουθήσει το «Συμφωνία στο Μπραζίλιαν» την αμέσως επόμενη χρονιά και δύο χρόνια αργότερα θα γράψει την τελευταία ποιητική συλλογή του με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Καφενείο το Βυζάντιο» και θα εργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτη στο «Παιδί και το δελφίνι», που γυρίζεται στην Ύδρα με τη νεαρή τότε Σοφία Λόρεν. Τον επόμενο χρόνο φεύγει μετανάστης στην Αυστραλία. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ο Ταχτσής έγραψε το μυθιστόρημα «Το Τρίτο Στεφάνι» κατά την περιπλάνησή του εκτός Ελλάδας. Το πρότεινε σε τρεις εκδοτικούς οίκους, οι οποίοι όμως το απέρριψαν. Εκδόθηκε τελικά το 1962 με έξοδα του συγγραφέα, πουλώντας ένα σπίτι στην Πλάκα. Η πρώτη έκδοση πέρασε μάλλον απαρατήρητη, πουλήθηκαν μόλις δέκα αντίτυπα, και έτσι το 1970 το επανεκδίδει  από τις εκδόσεις «Ερμής». Αυτή τη φορά είναι ένας θρίαμβος καθιερώνοντας τον Ταχτσή ανάμεσα στους πιο γνωστούς πεζογράφους της γενιάς του.

Το 1979 διασκευάστηκε για το Τρίτο Πρόγραμμα του ραδιοφώνου με αφηγήτριες τη Ρένα Βλαχοπούλου και τη Σμάρω Στεφανίδου. To 1995 μεταφέρθηκε με πιστότητα στην τηλεόραση από το κανάλι  του ΑΝΤ1, σε σκηνοθεσία του σπουδαίου Γιάννη Δαλιανίδη, με τη Νένα Μεντή στο ρόλο της Νίνας και τη Λήδα Πρωτοψάλτη στο ρόλο της Εκάβης. Η σειρά κάνει ρεκόρ τηλεθέασης. Στα χρόνια του 80 αρνείται την κινηματογραφική μεταφορά του «Τρίτου στεφανιού» από τον Αγγελόπουλο. Από τα υπόλοιπα έργα του ξεχωρίζουν τα: «Τα ρέστα»(1972) και  «Η γιαγιά μου η Αθήνα»(1979). Μετά τον θάνατό του εκδόθηκαν τα βιβλία του: «Το φοβερό βήμα» (ημιτελής αυτοβιογραφία, 1989), «Από τη χαμηλή σκοπιά»(1992), «Συγγνώμην, εσείς δεν είσθε ο κύριος Ταχτσής;»(1996), «Τετράδιον εκθέσεων Κωνσταντίνου Γρηγ. Ταχτσή»(εκθέσεις από τα σχολικά χρόνια του συγγραφέα, 1996) και «Ένας Έλληνας δράκος στο Λονδίνο»(2002). Μετέφρασε αρχαία ελληνική και ξένη λογοτεχνία, κυρίως κωμωδίες του Αριστοφάνη ενώ συνεργάστηκε ,το 1973, με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στο σενάριο της ταινίας «Ο Θίασος»(ο ιδιόρρυθμος σκηνοθέτης ξέχασε να βάλει το όνομά του Ταχτσή στους συντελεστές).

Με την Έλλη Λαμπέτη...τους έδενε μια δυνατή φιλία!

Ιδιαίτερη στιγμή για τον Κώστα Ταχτσή, το 1975, όταν διασκευάζει εξαιρετικά για τη φίλη του Έλλη Λαμπέτη την πρωτοποριακή «Δεσποινίδα Μαργαρίτα» και το ’78 τη «Φιλουμένα», ενώ εξοργίζει την πλειονότητα των αρτηριοσκληρωτικών φιλολόγων, μεταφέροντας τον Αριστοφάνη σε σύγχρονες πολιτικοκοινωνικές αντιστοιχίες -«Λυσιστράτη», «Βατράχους», «Εκκλησιάζουσες», όλα παραγγελίες του Σπύρου Ευαγγελάτου- με τη χρήση λαϊκού ζωντανού λόγου και «καλλιαρντών» (την αργκό των τραβεστί). Παρότι κατά καιρούς του προσφέρθηκαν δημόσιες θέσεις τις αρνήθηκε γιατί δεν μπορούσε να βλέπει τον κάθε ανίκανο να τον γεμίζει κολακείες για να κάνει τη δουλειά του κι ο ίδιος ν’ αναγκάζεται να λέει ένα κάρο ψέματα για να είναι αρεστός. Του ήταν αδύνατον να προσκυνάει οποιονδήποτε, τη στιγμή που ήξερε τη δική του αξία και ανωτερότητα» δήλωσε αρκετά χρόνια αργότερα η αδελφή του.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του σχεδόν εγκατέλειψε το γράψιμο. Ο Κώστας Ταχτσής δολοφονήθηκε άγρια υπό ανεξιχνίαστες συνθήκες στο σπίτι του στον Κολωνό σε ηλικία εξηνταενός χρόνων. Μία ιδιαίτερη ζωή με ένα φρικτό τέλος!...

Με τη μεγάλη Ντίβα του Ελληνικού κινηματογράφου Ζωή Λάσκαρη.