Όταν υπάρχει το πρωτότυπο γιατί να πάω να δω την καρικατούρα;

Παρακολουθώντας όλα αυτά τα ριμέικ των κλασικών ελληνικών ταινιών αλλά και το ανέβασμα μεγάλων θεατρικών επιτυχιών, που σφράγισαν τεράστιοι ηθοποιοί, στο παρελθόν ακόμη αναρωτιέμαι γιατί τα κάνουν; Και φυσικά μην καταλήξουμε στη γνωστή καραμέλα: "πρέπει να υπάρξει μια νέα εκδοχή για να ταυτιστεί και η νέα γενιά με τα κλασικά αυτά αριστουργήματα".
Τα κινηματογραφικά ριμέικ των τελευταίων χρόνων, τύπου "Ο Ηλίας του 16ου", "Οι Γαμπροί της Ευτυχίας" και "Ο Θησαυρός", θυμίζουν περισσότερο τη χειρότερη πτυχιακή φοιτητή κινηματογράφου και οι νέες θεατρικές παραστάσεις που κουβαλάνε τη λάμψη μεγάλων ηθοποιών, μοιάζουν με κακή σχολική παράσταση.
Όχι δε σκέφτηκα να γράψω αυτό το άρθρο για να κράξω αλλά γιατί αναρωτιέμαι, για ποιό λόγο το συνεχίζουν όταν ταινίες και θεατρικές παραστάσεις αποσπούν μέτριες ως κακές κριτικές;
Όταν υπάρχει το πρωτότυπο γιατί να πάω να δω την καρικατούρα; Τι παραπάνω έχει να δώσει ο Φιλιππίδης στον Ηλία του 16ου, όταν το ρόλο τον κέντησε κινηματογραφικά ο Κώστας Χατζηχρήστος! Πως μπορεί να συναγωνιστεί κάποιος σε ατάκες τη Βασιλειάδου, τον Αυλωνίτη και το Ρίζο; Κάποιοι μάλλον το πίστεψαν αλλά δε τους βγήκε! Το να βασιστείς σε τηλεοπτικά πρόσωπα φτιάχνοντας τα ριμέικ των ταινιών "Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα κι ο Κοντός" και "Οι Γαμπροί της Ευτυχίας" αποτελεί τραγικό λάθος γιατί το πρωτότυπο θα είναι πάντα χαραγμένο στη συνείδηση των θαυμαστών του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Και σα να μην έφτανε όλο αυτό είδαμε και μια νέα μόδα! Θεατρικές παραστάσεις βασισμένες σε έργα που επίσης βλέπουμε σε ταινίες. Και πάλι σκέφτομαι: γιατί ξαναζεσταμένες σούπες;
Είναι τουλάχιστον ιεροσυλία να αγγίξεις ρόλους που εδώ και δεκαετίες έχουν περάσει σε τόσες γενιές από μυθικά πρόσωπα. Και για όσους με αποκαλούν παρελθοντολάγνο  βρείτε μου έναν λόγο για τον οποίο θα έπρεπε να δω τη Ζέτα Δούκα ως "Φλώρα" στο "Γοργόνες και Μάγκες", τη Ντορέτα Παπαδημητρίου ως "Καίτη" στο "Μαριχουάνα Στοπ" και το χειρότερο όλων την Κατερίνα Γερονικολού ως "Λίζα Πετροβασίλη" στα "Χτυποκάρδια στο Θρανίο"; Χάθηκαν τα έργα και καταλήγουμε στα ίδια και ίδια!
Φυσικά υπάρχουν και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι σήμερα υπάρχουν καλύτεροι ηθοποιοί! Ίσως να έχουν και δίκιο αλλά μην ξεχνάμε ότι οι ηθοποιοί εκείνων των χρόνων νίκησαν τον αδηφάγο χρόνο, ο κόσμος τους αγάπησε, τους αγαπάει και σήμερα. Το κοινό τους έντυσε με το μανδύα του μύθου και τους κατέστησε πρόσωπα μυθικά και διαχρονικά, με ήθος και αξίες! Αυτή είναι και η διαφορά εκείνων από τους σημερινούς...