Τα πορτραίτα που μιλάνε, είναι ένα από τα πλέον δοκιμασμένα ευρήματα, που πολλές φορές συγγραφείς και σκηνοθέτες τα μεταχειρίστηκαν σε ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Το κωμικό αυτό σημείο ενός έργου, μιας κωμωδίας, αν και είναι από τα πιο δοκιμασμένα, δεν είχε πάντοτε την ίδια απήχηση. Το 1959 στην ταινία "Ο Θησαυρός του Μακαρίτη" του Νίκου Τσιφόρου, ο μακαρίτης καδραρισμένος ζωντανεύει στο τέλος δίνοντας τη συγκατάθεση για να παντρευτεί η χήρα του Γεωργία Βασιλειάδου, το Βασίλη Αυλωνίτη. Ο ηθοποιός του κάδρου είναι ο Βελλισάριος Κοντογιάννης (σύμφωνα με φήμες συγγενής του Φίνου).
Το 1968 στη μουσική κωμωδία "Ένας ιππότης για τη Βασούλα", η Μαρία Φωκά, ως ιδιότροπη καραβοκύρισσα, που έχει πεθάνει, δίνει τη λύση σε μια δύσκολη στιγμή των...ζωντανών. Ένα χρόνο αργότερα στην ταινία "Η Νεράιδα και το Παλικάρι" η Αλίκη Βουγιουκλάκη ζητά τη συγκατάθεση του πεθαμένου παππού της για να μεταμφιεστεί σε...Κρητικάτσι βρακοφόρο και λεβέντικο!
Ανάλογες σκηνές, σίγουρα υπάρχουν πολλές στην εγχώρια κινηματογραφική ιστορία. Οι τρεις που ανέφερα είναι ίσως οι πλέον πετυχημένες που ήταν πραγματικά απαραίτητες για τη εξέλιξη του μύθου!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου