Ακόμη και το καλλιτεχνικό της όνομα
ήταν προκλητικό: Γκιζέλα Ντάλι. Την λατρέψαμε μέσα από τις εμφανίσεις της σε πολλές ελληνικές
ταινίες, διαφορετικού περιεχομένου, Κωμωδίες, κομεντί, δράματα και αισθησιακές. Ακόμη
και η ίδια παραδεχόταν ότι η κινηματογραφική της εικόνα είχε πέσει θύμα της
εντυπωσιακής εξωτερικής της εμφάνισης με αποτέλεσμα να έχει πάντα μικρούς
ρόλους στις ταινίες, ενώ πάντα υποδυόταν το σέξι θηλυκό και την κατεργάρα
γυναίκα. Το τέλειο σώμα της μονοπωλούσε το ενδιαφέρον και οι αποκαλυπτικές
σκηνές έκαναν τον ανδρικό πληθυσμό να μην μπορεί να πάρει τα μάτια του από πάνω
της. Ποια ήταν όμως η Γκιζέλα Ντάλι;
Γεννήθηκε στη Πλάκα στις 23 Αυγούστου
του 1937 με το όνομα Αδαμαντία Μαυροειδή. Σπούδασε στη σχολή χορού Ανωμερίτου,
στη σχολή Καλών Τεχνών και στη Δραματική σχολή του Εθνικού Ωδείου. Το 1960 κάνει
το ντεμπούτο της στη μεγάλη οθόνη στη ταινία «Ραντεβού στη Βενετία» του
Ντίμη Δαδήρα. Ένα ρομαντικό παραμύθι με μικρή εισπρακτική επιτυχία. Θα
ακολουθήσουν: «Του Κουτρούλη ο γάμος»(1962), το ξεκαρδιστικό «Γέλιο βγήκε απ'
τον Παράδεισο»(1963) στο πλάι του Γιώργου Κωνσταντίνου όπου και υποδύεται τον
εαυτό της και το τολμηρό ντοκιμαντέρ του Γιώργου Ζερβουλάκου
''Νυχτοπερπατήματα'' (1964).
Το 1963 έκανε ένα πέρασμα όμως και από την κλασική
κωμωδία «Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης» του Αλέκου Σακελλάριου με τον Θανάση
Βέγγο. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή όπου ο Βέγγος υποδυόταν έναν επίδοξο
φωτογράφο και η Γκιζέλα Ντάλι μια στριπτιζέζ. Εκεί διαδραματίστηκε ένας άκρως
προκλητικός, για τα δεδομένα της εποχής, διάλογος: «Προσοχή και κοιτάμε εδώ» της
λέει ο Βέγγος, δείχνοντας της τον φακό. «Να δω το πουλάκι, ε;» τον ρωτάει
εκείνη για να λάβει την απάντηση: «Αμ έτσι όπως πάμε, θα το δεις και το
πουλάκι».
Αξιόλογη θεωρείται και η εμφάνιση της
στο έγχρωμο φίλμ «Τρία κορίτσια από το Αμέρικα» όπου και κάνει και φωνητικά στο
τραγούδι του Γιώργου Κατσαρού «Μόνο φιλιά» με κύριο ερμηνευτή τον αξέχαστο
Ανδρέα Μπάρκουλη. Η συνεργασία της με τον Ντίμη Δαδήρα ξεκίνησε το 1960, γύρισαν
7 ταινίες μαζί και τελικά η σχέση τους κατέληξε σε γάμο, ο οποίος όμως χρονικά
δεν κράτησε πολύ. Ένας από τους μεγάλους έρωτες της ζωής της ήταν ο ηθοποιός
Αλκης Γιαννακάς. Η Γκιζέλα Ντάλι υπήρξε σύντροφος του για μεγάλο διάστημα και
όπως είχε δηλώσει: «Ήταν ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου. Ήταν ο ωραιότερος και πιο περιζήτητος άντρας και ήταν δικός μου. Ζήσαμε μια σχέση πάθους». Μαζί
πρωταγωνίστησαν στην ταινία «Ο Παρθένος», το 1966. Ένα φιλμ που γυρίστηκε στη
Νάξο με την υπέροχη μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου.
Από τις αρχές του 1970, και
με την αρχή της παρακμής για τον εγχώριο κινηματογράφο, η Γκιζέλα εμφανίστηκε
αποκλειστικά σε σοφτ πορνό ταινίες όπως: «Ο κύκλος της ανωμαλίας»(1971), «Μιρέλλα,
η σάρκα της ηδονής»(1973), «Αιμιλία η διεστραμένη»(1974) και άλλες. Το 1976
γυρίζει τη «Σπηλιά της Αμαρτίας», μια ταινία που δημιούργησε αρκετό θόρυβο 15
χρόνια μετά την πρώτη προβολή της, όταν παιζόταν επανειλημμένα στο δορυφορικό
κανάλι RTL (1990-91).
Στη Γαλλία κυκλοφόρησε ως «L'Amourdansuntonneau»,
στη Γερμανία ως «FontainederLust» και στην Αμερική με το τίτλο «FountainsofLove
και FountainsofLust». Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 80 το συγκεκριμένο φιλμ
κυκλοφόρησε σε βιντεοκασέτα με μία hardcore έκδοση της ταινίας κάτω από τους
τίτλους «Καυτές Διακοπές» και «Σεξ στο Νησί του Έρωτα». Σε αυτήν, είχαν προστεθεί hardcore σκηνές από άγνωστες ξένες
ταινίες αλλά και μία σκηνή από την ταινία κυπριακής παραγωγής «Πάρτι με Ούζα»
(η σκηνή με την Marja Armi). Εκτός όμως από τις πρόσθετες σκηνές άλλων ταινιών,
οι σκηνές που συμμετέχει ο Νίκος Κόκκινος φαίνεται να έχουν γυριστεί παράλληλα
με τα γυρίσματα της softcore έκδοσης (ίσως για την δημιουργία μιας hardcore
έκδοσης για το εξωτερικό). Σύμφωνα με κάποιες πηγές υπεύθυνος για αυτές τις
σκηνές δεν ήταν ο σκηνοθέτης Γιώργος
Παπακώστας, αλλά ο βοηθός του Κώστας Ρεβύθης.
Σε ό,τι αφορά τη θεατρική της σταδιοδρομία, η Γκιζέλα Ντάλι
έπαιξε κυρίως σε επιθεωρήσεις. Σε μια από αυτές συνεργάστηκε με τη Ρένα Βλαχοπούλου: το καλοκαίρι του 1970,
στο θέατρο Εθνικού Κήπου παρουσιάζεται το «Έρχονται δεν έρχονται» των Κώστα Νικολαΐδη - Ηλία Λυμπερόπουλου-Γιώργου
Μουζάκη, από τον θίασο Ρένας Βλαχοπούλου, Σταύρου Παράβα, ΝινήςΤζάνετ με
σύμπαρξη Ελένης Προκοπίου - ΓκιζέλαςΝτάλι και χορευτικό Φώτη Μεταξόπουλου - Νάντιας
Φοντάνα. Η επιθεώρηση εκείνη σπάει ταμία και ενοχλεί τη χουντική κυβέρνηση
(ιδιαίτερα το θρυλικό νούμερο "Ντιρλαντά" που έπαιζε ο Σταύρος
Παράβας) η οποία την επόμενη χρονιά δεν επιτρέπει στο Κηποθέατρο να
λειτουργήσει.
Το 1976 η Γκιζέλα Ντάλι αποσύρεται στη
Νάξο, ιδιαίτερη πατρίδα της μητέρας της όπου ανέπτυξε και πολιτιστική δραστηριότητα
.Τα τελευταία χρόνια η ηθοποιός έπασχε από καρκίνο. Οι φίλοι και συγγενείς της
έλεγαν ότι πάλεψε σαν παλικάρι με την νόσο. Τα πρώτα χρόνια της αρρώστιας της
δεν πήγαινε σε γιατρό. «Θα τον νικήσω μόνη μου τον καρκίνο» έλεγε. Ξεκίνησε να
μαζεύει τα πράγματα της, καθώς διαισθανόταν ότι το τέλος πλησίαζε και όπως
έλεγε, δεν ήθελε να της μαζεύουν άλλοι το σπίτι της μετά τον θάνατό της. Έξω
από την πόρτα της είχε αναρτήσει την επιγραφή: «Δεν δέχομαι επισκέψεις λόγω
ασθένειας». Έφυγε για πάντα από κοντά μας στις 10 Σεπτεμβρίου του
2010, αφήνοντας τη μορφή της αποτυπωμένη σε ταινίες κάθε είδους. Η ίδια είχε πει
για τον θάνατό της: «Σε μια κρύπτη στο κτήμα έχω φτιάξει τον τάφο μου. Αν μου
πει ο Θεός “έτσι και… γιουβέτσι”, θα μπω μέσα και θα την κάνω… Θα αφήσω ένα
σημείωμα και τις φωτογραφίες μου για να τις βρουν οι επόμενες γενιές σαν τους…
Φαραώ. Και μετά θα κλείσω την πόρτα αεροστεγώς. Δεν έχω κανέναν για να με
θάψει»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου